Το λέει και η λέξη. Θέρμανσης. Το έβαλαν οι γονείς μου που ζουν στη Βόρεια Ελλάδα τον Μάρτιο. Οι γονείς μου, 80 χρόνων πια. Αρκετά καλά στην υγεία τους, παρά τα χρόνια τους. Αλλά με κουτσουρεμένες συντάξεις, κουτσουρεμένα κουράγια, κουτσουρεμένα φτερά, κουτσουρεμένα υπολειπόμενα χρόνια. Πρώτη φορά στη ζωή τους ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές του Ιανουαρίου. Πρώτη φορά Αριστερά (στην κυριολεξία!). Για να πιαστούν από μια ελπίδα. Θα μου πείτε, θα έπρεπε κανείς να ήταν το λιγότερο αφελής, για να πιστέψει πως όλα όσα υποσχόταν ο κ. Τσίπρας τον Ιανουάριο θα πραγματοποιούνταν. Ή έστω τα μισά. Και εγώ θα πω, πως στην ηλικία των 80 χρόνων, έχεις κάθε δικαίωμα να είσαι αφελής, έχεις κάθε δικαίωμα να ψάχνεις απεγνωσμένα ένα φως και ας είναι ένα τόσο δα φωτάκι, έχεις κάθε δικαίωμα να αγωνιάς για το αν θα βρεις τη σύνταξή σου στην τράπεζα τον επόμενο μήνα. Γιατί στα 80 σου χρόνια, αυτή τη σύνταξη ΤΗ ΔΟΥΛΕΨΕΣ και με το παραπάνω και αισθάνεσαι πολύ αδικημένος που ήρθε κάποιος και στην πήρε πίσω, κομματάκι-κομματάκι. Και νιώθεις και πικραμένος γιατί φοβάσαι πως θα συνεχίσουν να στην παίρνουν πίσω και δεν ξέρεις πού και πότε θα σταματήσει αυτό.
Πετρέλαιο θέρμανσης, λοιπόν. 175 ευρώ αποζημίωση για 500 λίτρα που έβαλαν τον Μάρτιο. Και ο πατέρας μου κάθε λίγο και λιγάκι με ρωτούσε: «Μπήκες να δεις αν μας πλήρωσαν το πετρέλαιο;». Στην αρχή, Απρίλιο-Μάιο, του έλεγα «ε, είναι νωρίς, βρε μπαμπά. Κάτσε πρώτα να εγκριθούν, να βρεθούν τα κονδύλια και μετά!». Μετά όμως ήρθε ο Ιούνιος με τα capital controls, οπότε σιγά μην περισσεύουν για τις αποζημιώσεις του πετρελαίου! Δημοψήφισμα, καλοκαίρι, Σεπτέμβριος, πάλι εκλογές. «Μπήκα» και σήμερα να δω, αλλά δεν υπάρχει τίποτε νεότερο. Ο μπαμπάς μου έπαψε πια να με ρωτάει. Και εγώ επίσης δεν του λέω τίποτα πια, γιατί ντρέπομαι… Ντρέπομαι πολύ να του πω ότι «δεν θα γίνουν τα πράγματα όπως πριν, μην περιμένεις». Ντρέπομαι να του κουτσουρέψω και άλλο την ελπίδα. Όσο πιο πολύ κουτσουρεύεται η ελπίδα, μου φαίνεται ότι τόσο θα λιγοστεύουν και τα χρόνια του. Και όχι μόνο του μπαμπά μου. Όλων των μαμάδων και μπαμπάδων της γενιάς μου. Δεν φοβάμαι για τα παιδιά μου. Θα φτιάξουν δρόμο, είμαι σίγουρη. Όμως οι γονείς μας τι φταίνε; Ένα καλύτερο μέλλον ήθελαν για εμάς και προσπάθησαν όσο μπόρεσαν, χωρίς να «φάνε» τίποτα «μαζί». Μεγάλη ντροπή για αυτούς τους ανθρώπους να περιμένουν να πάρουν μια ανάσα παραπάνω με 175 ευρώ. Πώς δεν τους σκέφτηκε κανείς; Πώς δεν τους σκέφτεται κανείς;