Οι θεατές

Και ως είθισται οι αθώοι είναι τα θύματα… αν το ξετυλίξεις το κουβάρι θα βρεις τους ενόχους… κυκλοφορούν σε μεγάλα γραφεία, με τεράστια τζάμια… σε μεγαθήρια… συνήθως ντυμένοι με τα φίνα υφάσματα ραμμένα με ακριβές κλωστές… έχουν μεγάλα μέτωπα… γαμψές μύτες και μάτια σκυθρωπά… πάντα σκοτεινά και λίγο βλοσυρά… συνήθως εμφανίζονται σπάνια… έχουν επιλέξει αντιπροσώπους για τις τηλεοπτικές κυρίως εμφανίσεις… κάποιες ομάδες θεατροπολιτικών… αρέσκονται να βάζουν άλλους στην πρώτη γραμμή και αυτοί προφυλαγμένοι να μένουν στα μετόπισθεν… καπνίζουν πούρα και τα παπούτσια τους πάντα έχουν κορδόνια… τους αρέσει η λεπτομέρεια… συσκέπτονται αραιά και λαμβάνουν τις μεγάλες και κοστοβόρες αποφάσεις… θέλουν πάντα να κερδίζουν… από χρήμα και εξουσία μέχρι δύναμη και έλεγχο… αραδιάζουν λίγες κουβέντες… μοιράζουν και διατάζουν… οργανώνουν και δημιουργούν τις συνθήκες που θα οδηγήσουν στα θέλω τους… και μην πιστέψετε ποτέ ότι υπάρχουν εμπόδια μπροστά τους… αυτές τις έννοιες δεν τις γνωρίζουν… δεν υπάρχουν μέσα στο λογισμικό των εγκεφάλων τους… μα ούτε και τις αναστολές τις καταλαβαίνουν… όλα είναι ένα… και ένα είναι τα όλα τους… μόνο και πάντα και διαρκώς και αέναα… το κέρδος… και μετά έρχεται το αποτέλεσμα… άνθρωποι χαμογελαστοί, με τα χρωματιστά ρούχα της μεγάλης αλυσίδας, ξέρετε εκείνης που βάζει μικρά παιδιά του ανατολικού ημισφαιρίου να δουλεύουν νυχθημερόν για να μοσχοπουλά στα παιδιά του δυτικού… όλοι ίδιοι… με τις κοινές σκέψεις και αγωνίες… με τις ατέρμονες προσπάθειες για να διανύσουν τα γήινα χρόνια τους με αξιοπρέπεια… μέσα στις ελπίδες για μια πιο όμορφη μέρα… χωμένοι στην καθημερινότητα και τη ρουτίνα… άνθρωποι που απλά ζουν και περπατούν και κινούν με τις δυνάμεις τους αυτό που ονομάζεται παγκόσμια οικονομία… αυτοί, λοιπόν, στα ξαφνικά και αιφνιδιαστικά νιώθουν στο δέρμα τους έναν καυστικό αέρα και ακούν έναν εκκωφαντικό κρότο… και με μιας… τα φώτα σβήνουν και οι ελπίδες καίγονται και τα όνειρα εξανεμίζονται… και το τίποτα τους καταπίνει… και το μηδέν τους εξαφανίζει… σαν να μην υπήρξαν ποτέ… σαν τον κόκκο της άμμου που ο αέρας τον παρασέρνει, τον μετακινεί, τον θρυμματίζει, τον διαλύει και τον κάνει χώμα… ακριβώς με τον ίδιο απαξιωτικό τρόπο και με τον ίδιο ανώφελο σκοπό, αυτοί οι τυχαίοι περαστικοί… γίνονται μια σκόνη… και μην πιστέψετε ποτέ ότι έχουν κάποιο χαρακτηριστικό που τους κάνει επιλέξιμους από τον θάνατο… αυτό έλειπε… όποιο χρώμα και αν κουβαλούν στο σώμα τους, και όποια γλώσσα και αν αναγνωρίζουν να ακούν και να μιλάνε… όποια θρησκεία και αν ασπάζονται και όποια χώματα και αν πατάνε… αυτοί θα είναι πάντα τα θύματα… οι άλλοι για τους οποίους σας μίλησα στην αρχή… θα είναι πάντα οι θεατές.