Εν όψει (;) δημοψηφίσματος, σε ημερήσια βάση ακούμε πολλούς και διάφορους – εκφραστές διαφορετικών συνιστωσών εντός της σημερινής κυβέρνησης. Συνιστώσες που προεκλογικά δεν εμφανίστηκαν σε κανένα τηλεοπτικό και μη πάνελ, αλλά επευφημούσαν τον επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ (στον οποίο συγκλίνουν οι συνιστώσες) τη βραδιά των εκλογών, υψώνοντας στον Αττικό ουρανό τις σημαίες με τα αρχικά τους τυπωμένα επάνω (απολογούμαι που δεν μπορώ καν να τα επαναφέρω στη μνήμη μου).
Τείνουμε ωστόσο να ξεχνάμε τις συνιστώσες εκείνες που πρέπει όλοι οι πολιτικοί να αγκαλιάζουν:
Συνιστώσα πρώτη: Τα νοικοκυριά απανταχού ανά την επικράτεια. Οι Ελληνίδες και οι Έλληνες που ανησυχούν για το ατομικό μέλλον των ίδιων και των οικείων τους καθώς και για το συλλογικό ευρωπαϊκό μέλλον της χώρας, αλλά επιλέγουν να μην κατέβουν στο Σύνταγμα φορώντας κουκούλες και πετώντας στουπιά από βενζίνη… Ποιοι ανήκουν στην κατηγορία αυτή: Οικογένειες από όλα τα κοινωνικά στρώματα, με τέκνα ή χωρίς, άνθρωποι που είτε έχουν δουλειά, είτε είναι άνεργοι, είτε συνταξιούχοι, ωστόσο μοιράζονται μια κοινή ανησυχία: την ενδεχόμενη περιθωριοποίηση της χώρας και κατ’ επέκταση των προοπτικών και επιθυμιών που ο καθένας έχει.
Συνιστώσα δεύτερη: Οι νέοι άνθρωποι, με σπουδές και μη, που μπορούν να ξεχωρίσουν τη λαϊκίστικη προπαγάνδα από την επιτακτική ανάγκη για ισότιμη παραμονή εντός της Ευρωπαϊκής οικογένειας. Για εκείνους η «μαγκιά» είναι το στύψιμο του μυαλού για νέες επιχειρηματικές ιδέες και η ανάδειξη των ατομικών προσόντων μέσα από την εργασία. Δεν είναι ούτε το «αραλίκι» έξω από τα πανεπιστήμια ούτε η συνειδητή αποχή από την εργασία, καλυμμένη πίσω από έναν «δήθεν» ιδεολογικό μανδύα. Και για εκείνους, το «πατρονάρισμα» από συνδικαλιστές και ανεπάγγελτους δεν αποτελεί επιλογή.
Συνιστώσα Τρίτη: Οι δημόσιοι υπάλληλοι. Το τμήμα τους εκείνο, που αναγνωρίζει την ανάγκη για μεταρρυθμίσεις τέτοιες που τελικά θα προάγουν και τους ίδιους στα μάτια των Ελλήνων πολιτών, ενώ θα αποτελέσουν και τη βάση για την ανοικοδόμηση του ελληνικού κράτους μέσω της σταδιακής επίλυσης του δημοσιονομικού προβλήματος. Για εκείνους, η εποχή των επαγγελματιών συνδικαλιστών έχει παρέλθει, όσο κι αν αυτοί προσπαθούν να γαντζωθούν επάνω στο κυβερνητικό συνασπισμό.
Χωρίς αμφιβολία, οι παραπάνω «συνιστώσες» θα καθορίσουν τελικά το νικητή του επικείμενου (;) δημοψηφίσματος και θα αναδείξουν την πορεία που πρέπει να ακολουθήσει η χώρα. Προκειμένου η Ελλάδα να μπορέσει να σταθεί στα πόδια της και να καταστεί βιώσιμη μακροπρόθεσμα, είναι επιτακτική η ανάγκη σεβασμού προς τις παραπάνω «συνιστώσες» και η ανάδειξη των ζητημάτων που τις απασχολούν σε μείζονα προτεραιότητα. Για να γίνει αυτό, απαιτείται εν τέλει και η στήριξη των – όποιων υπό μετάλλαξη- συνιστωσών με τις σημαίες. Κρίνοντας ωστόσο από τα πεπραγμένα του καθενός κάτι τέτοιο ανάγεται μάλλον στη σφαίρα του ανέφικτου… Ου Μπ(Α)λέξεις…