Ο βιαστικός Απρίλης έκανε την είσοδο του με μπρίο και με πλημμύρες στο νομό Eβρου. Κάτι που συμβαίνει, μονότονα και ενοχλητικά, κάθε δύο χρόνια. Τα φουσκωμένα νερά από τις γειτονικές χώρες περνάνε, χωρίς βίζα, στα δικά μας χωράφια και τα πνίγουν. Εδώ και 20 ημέρες, 65.000 στρέμματα υπερκαλύφθηκαν με νερά. Στο ποτάμι το ύψος του νερού ξεπερνούσε το όριο επιφυλακής των 6 μέτρων.
Ο μεγαλύτερος σε μήκος ποταμός των Βαλκανίων, ο Εβρος, έχει 550 χλμ. σε βουλγαρικό, τούρκικο και ελληνικό έδαφος. Το 1958 έγινε το πρώτο ανάχωμα. Μπήκαμε στην ΕΕ, μπήκε και η Βουλγαρία, υπάρχουν και εφαρμόζονται ευρωπαϊκοί κανόνες διαχείρισης υδάτων ανάμεσα στις δύο χώρες, αλλά η Τουρκία δεν ανήκει και δεν είναι υποχρεωμένη να τους τηρήσει. Κάθε χρόνο συμβαίνουν τέτοια καιρικά φαινόμενα και όμως δεν υπάρχει ο προγραμματισμός αντιμετώπισης και λύσης του προβλήματος. Οπως οι Αιγύπτιοι, στην αρχαιότητα, προγραμμάτιζαν τις σοδειές τους ανάλογα με τις πλημμύρες του Νείλου, να διδάσκονται και οι Ελληνες πώς να εκμεταλλευθούν τις πλημμύρες και να βελτιώσουν την παραγωγή τους; Υπάρχει ολοκληρωμένη μελέτη διαχείρισης υδάτων, μια που κάθε χρόνο επαναλαμβάνονται; Υπάρχει μία ζώνη εκκένωσης που να πλημμυρίζει τεχνητά για να αποφευχθούν οι ζημιές στα οργωμένα χωράφια; Εφόσον είναι αναμενόμενες πλημμύρες, γιατί δεν άλλαξε το προφίλ των καλλιεργειών (να γίνουν μονοετείς, χωρίς δέντρα και στοιχεία που καταστρέφονται από την πλημμύρα); Γιατί δεν έγιναν φράγματα; Το 2014 έσπασαν 153 αναχώματα. Το 2018 μόνο τρία. Εντυπωσιακή η διαφορά. Γιατί συμβαίνει αυτό; Γιατί το 2014 πληρώθηκαν 20.000.000 ευρώ για τα καινούργια αναχώματα; Τι θα απογίνουν τα σπαρτά; Ποιος θα πληρώσει τη ζημιά; Εχουν δίκιο οι αγρότες που θα προσφύγουν στη Δικαιοσύνη για να πάρουν τις αποζημιώσεις;
Η «πηγή ζωής για τον πλανήτη και τους κατοίκους του» είναι και «το υλικό της ζωής». Χωρίς αυτό δεν υπάρχει πλανήτης, δεν υπάρχει ζωή, δεν υπάρχει άνθρωπος. Εκατομμύρια άνθρωποι στον κόσμο δεν έχουν πρόσβαση στη «ζωή» και παλεύουν για να επιβιώσουν. Το «αγαθό σε ανεπάρκεια» έχει «πρόβλημα». Εμείς το δημιουργούμε με τις επιλογές μας, τις παρεμβάσεις μας, τον τρόπο που λειτουργούμε μέσα στη φύση. Η αποψίλωση, για παράδειγμα, των τροπικών δασών στην Αφρική για να μετατραπούν σε εκτάσεις εντατικής γεωργίας, και η καταστροφή των (ελάχιστων πλέον) δασικών εκτάσεων της Αττικής για να μετονομαστούν σε οικοδομήσιμα οικόπεδα, έχουν το ίδιο αποτέλεσμα: την ερημοποίηση, τον ελλιπή εμπλουτισμό των υπόγειων υδάτων, την αλλαγή του μικροκλίματος της περιοχής, την εμφάνιση λιγότερων, αλλά καταρρακτωδών βροχών, τη δημιουργία των συνθηκών εκείνων που ευνοούν τις πλημμύρες.
Το νερό είναι απαραίτητο για τη ζωή μας και φυσικά και για τη γεωργία. Τεράστιες ποσότητες νερού περνάνε και χάνονται, και το καλοκαίρι, που το χρειαζόμαστε, κάνουμε γεωτρήσεις για νερό. Οταν πλημμυρίζουν τα χωράφια δεν κρατάμε το νερό με φράγματα. Οι Bούλγαροι έχουν τρία, όμως εμείς κανένα. Ανίκανοι να κάνουμε ένα φράγμα για εξοικονόμηση νερού και διαμόρφωση του πλάνου αγροτικής ανάπτυξης στην περιοχή; Η κρατική μέριμνα σε συνδυασμό με τις τοπικές Αρχές πρέπει να ασχοληθεί τεκμηριωμένα και εμπεριστατωμένα με το πρόβλημα. Το πλάνο εξοικονόμησης και σωστής διαχείρισης του νερού πρέπει να μπει σε περίοπτη θέση στο τραπέζι των κρατικών αποφάσεων για την περιοχή μας.