Είναι περίεργο και ταυτόχρονα εντυπωσιακό με πόση ευκολία μπορούμε να εκχυδαΐσουμε λέξεις με τις οποίες προσπαθούμε να μπαλώσουμε τις φθαρμένες προσδοκίες μας. Πόσο εύκολα βρίσκουμε την αφορμή να τις χρησιμοποιήσουμε αλλιώς, απλά και μόνο για να πιστέψουν οι άλλοι, και πολύ συχνά για να πιστέψουμε και οι ίδιοι, πως ό,τι κάναμε ήταν, αν όχι ωφέλιμο, γιατί αυτός είναι ο στόχος της σημερινής κοινωνίας, ενάρετο, εναρμονιζόμενο δηλαδή με τις αξίες του ευρύτερου κοινωνικού πλαισίου. Πόσο εύκολα μπορούμε να εξαπατάμε τον ίδιο μας τον εαυτό διαστρεβλώνοντας το πραγματικό περιεχόμενο των λέξεων και διαμορφώνοντας ένα καθεστώς ολοκληρωτισμού μέσα στον ίδιο μας τον εαυτό, καθιστώντας τον από μόνοι μας ανελεύθερο.
Μετά από ένα τόσο κρίσιμο δημοψήφισμα που διεξήχθη στη χώρα μας, το οποίο ωστόσο δεν αφορά μόνο αυτή, η ελληνική κοινωνία εμφανίζεται διχασμένη, διαπροσωπικές σχέσεις καταστράφηκαν, πολλές κοινωνικές συναναστροφές διακόπηκαν και στο τέλος οι «νικητές» πανηγύρισαν ενώ οι «ηττημένοι» γύρισαν σπίτι τους απογοητευμένοι να παρακολουθήσουν τις πολιτικές εξελίξεις (λες και δεν έχουμε κοινή μοίρα όλοι). Την επόμενη μέρα τα τραύματα του εθνικού αυτού διχασμού δεν επουλώθηκαν, παρά τις αντιρρήσεις πολλών. Υποστηρικτές του «όχι» άρχισαν θαρραλέα, μέσα στην ασφάλεια της πλειοψηφίας, να γιορτάζουν τη «σωστή» επιλογή τους, απλά και μόνο επειδή η επιλογή αυτή ανταποκρινόταν στην πλειοψηφία του (μισού) λαού. Έτσι, οι ένθερμοι υποστηρικτές του «ναι» σήμερα αναγκάστηκαν να φιμωθούν καθώς πλέον η επιλογή τους δεν ανήκε στην εφησυχαστική πλειονότητα. Κι όλα αυτά εν ονόματι της «δημοκρατίας».
Πόσο αστείο φαντάζει το όνομά της πλέον στην κοινωνία αυτή; Πόσο εύκολα ταυτίστηκε το όνομά της με τη δύσκολα διακρινόμενη οχλοκρατία; Πόσο κοντά είναι η οχλοκρατία με τη δημοκρατία; Καθόλου. Μπορεί να μας είναι δύσκολο να τις διακρίνουμε, ειδικά όταν είμαστε στη μεγαλύτερη αριθμητικά ομάδα, αλλά η αλήθεια είναι πως η οχλοκρατία με τη δημοκρατία δεν έχουν καμία σχέση μεταξύ τους. Για αυτό, αυτό που ζούμε σήμερα ονομάζεται οχλοκρατία, κι όχι δημοκρατία όπως φασιστικά ισχυρίστηκαν κάποιοι. Μπερδέψαμε τις έννοιες μεταξύ τους -τον γερμανοτσολιά με τον πατριώτη, τον εργατικό με τον τεμπέλη, τον δικτάτορα με το δημοκράτη- με αποτέλεσμα για πρώτη φορά στην ιστορία να γίνεται ένα δημοψήφισμα-πραξικόπημα, ένα δημοψήφισμα χωρίς αντικείμενο, χωρίς συγκεκριμένη ερώτηση, χωρίς καν ενημέρωση για την περίφημη «συμφωνία», την οποία μάλλον κανείς δεν την έχει διαβάσει. Σε τι κληθήκαμε να ψηφίσουμε, και γιατί ευθαρσώς βιαστήκαμε να πανηγυρίσουμε; Γιατί μόλις βγήκαν τα αποτελέσματα άρχισαν να σβήνουν οι φωνές που είχαν να πουν το διαφορετικό, ακόμα κι αν δεν ήταν το σωστό; Επειδή εδώ και πολλά χρόνια ζούμε μέσα στον τρόμο του όχλου, που έχει ως όπλα τις λέξεις μπαλαντέρ.
Δεν έχουμε τη δυνατότητα να μιλήσουμε, αν τα λόγια μας δεν πρόκειται να είναι συναινετικά. Δεν έχουμε τη δυνατότητα να ενεργήσουμε, αν οι ενέργειές μας δεν συμβαδίζουν με τις σημερινές αξίες, που καθιστούν έξυπνο τον υστερόβουλο και τον δόλιο και κουτό τον ειλικρινή. Κατηγορούμε εσένα που μας είπες την αλήθεια, την οποία την ονομάσαμε κινδυνολογία, που αποφάσισες να εξαντλήσεις το πολιτικό σου κεφάλαιο προς όφελος της πατρίδος, και σε ονομάσαμε εξουσιομανή. Αν δεν είσαι δόλιος και υστερόβουλος, δεν ανήκεις εδώ, αν δεν χρησιμοποιείς τις λέξεις όπως εσύ νομίζεις καλύτερα, να φύγεις, κι αν είσαι ειλικρινής καλύτερα να παραιτηθείς, και ίσως έπρεπε να το είχες κάνει ήδη από τον Ιανουάριο…