Ο κύριος Τσίπρας είναι συμπαθής. Πιστεύω πως έχει ειλικρινείς και καλές προθέσεις, με βάση του τι νομίζει πως είναι καλό, με το περιεχόμενο του οποίου, μάλλον δεν συμφωνώ. Επίσης, είναι χαρισματικός. Πολύ θα έλεγα, και σίγουρα πολύ περισσότερο από τους πολιτικούς του αντιπάλους. Το κοινό που μοιράζεται με τον Ανδρέα Παπανδρέου είναι η προώθηση ατόμων που θα παρέμεναν άγνωστα και άνευ σημασίας χωρίς την επιλογή τους. Για τους πολλούς που επελέγησαν από τον κύριο Παπανδρέου, οι πολίτες της χώρας πλήρωσαν ακριβά αυτές τις αποφάσεις. Διότι αρκετοί ήταν οι ανίκανοι και άλλοι απεδείχθησαν διεφθαρμένοι.
Γαι τα μέλη της ακολουθίας του Πρωθυπουργού ο χρόνος δεν είναι αρκετός για ενδείξεις οικονομικής διαφθοράς. Αλλά είναι άπλετος για αποδείξεις ανικανότητας, μέχρι και διανοητικής διατάραξης. Με όλη τη συμπάθεια, δεν θα έπρεπε ο κύριος Τσίπρας να έχει αντιληφθεί νωρίτερα την πολιτική ανικανότητα του κυρίου Βαρουφάκη, (όπως ο ίδιος είπε), μιας και ήταν η αιχμή του διαπραγματευτικού δόρατος της κυβέρνησης;
Δεν το αντελήφθη.
Δεν θα έπρεπε να είχε απομακρύνει τον κύριο Λαφαζάνη από έναν σημαντικό υπουργικό θώκο, όταν πρότεινε την κατάληψη της ΤτΕ, την αρπαγή των περιουσιακών της στοιχείων και την παράνομη απομάκρυνση του Γιάννη Στουρνάρα; (με τρελούς έμπλεξα, είπε..)
Δεν τον απομάκρυνε.
Δεν θα έπρεπε να παροτρύνει την ΠτΒ να απέχει από πολεμικές κραυγές άρνησης πληρωμής του χρέους, κατά τη διάρκεια διαπραγματεύσεων για την παροχή νέων δανείων στη χώρα μας;
Δεν την παρότρυνε.
Τελικά οι τράπεζες έκλεισαν, οι δανειστές αγρίεψαν, τα μέτρα που απαίτησαν επιδεινώθηκαν, η οικονομία πήγε διακοπές, και οι πολίτες μαρτύρησαν. Ο Πρωθυπουργός λέει πως εκβιάστηκε. Οι δανειστές λένε πως δεν του έχουν εμπιστοσύνη. Βγάλτε συμπέρασμα…
Είστε συμπαθής, κύριε Πρωθυπουργέ, αλλά η συμπάθεια έχει τα όριά της.