Κάποια πράγματα στη ζωή δεν είναι δεδομένα. Ένα από αυτά είναι κι η υγεία.
Μπορεί πολλές φορές να το ξεχνάμε αλλά πάντα κάποιος ή κάτι έρχεται να μας το υπενθυμίσει. Εμένα μου το θυμίζουν καθημερινά εκείνες οι ηρωίδες που συναντώ έξω από τα νοσοκομεία.
Γυναίκες με χλωμά πρόσωπα μα με λαμπερά μάτια. Γυναίκες που δεν ντρέπονται να ξεστομίσουν τη λέξη ''καρκίνος'' και μιλούν γι'αυτόν χωρίς υπεκφυγές και τρόμο. Γυναίκες που κινούνται μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας. Γυναίκες με πολύχρωμα μαντήλια, που προσπαθούν να ξορκίσουν το μαύρο του καρκίνου. Γυναίκες που υπέστησαν μαστεκτομή. Γυναίκες που υποφέρουν από φρικτούς πόνους, τους οποίους όμως ξεχνούν μπροστά στην ανάγκη να ζήσουν για εκείνες αλλά και για όσους τις αγαπούν.
Πλούσιες ή φτωχές, μανάδες, σύζυγοι, γιαγιάδες, κόρες δίνουν τις δικές τους μάχες. Δεν κάνει διακρίσεις ο καρκίνος του μαστού. Δεν τον νοιάζει αν βρίσκεσαι στην καλύτερη ή στην χειρότερη φάση της ζωής σου. Εισβάλλει αιφνίδια στη ζωή σου, ανατρέπει τις ισορροπίες σου, δοκιμάζει τις αντοχές σου, προσπαθεί να επιβληθεί στο σώμα και στην ψυχολογία σου κι εσύ με μόνα όπλα το πείσμα, την υπομονή σου και τη στήριξη των γύρω σου ρίχνεσαι σε ακόμα μια μάχη, από τις πολλές που δίνεις συνεχώς για να κερδίσεις τη ζωή που δεν χαρίζεται σε κανέναν μας. Κι έρχονται στιγμές που χάνεις την πίστη σου, δεν αντέχεις να καταπιέζεις τους φόβους σου κι είναι απολύτως ανθρώπινο και να γκρινιάξεις και να κλάψεις. Είναι ένας τρόπος να ανασυντάξεις τις δυνάμεις σου.
Ακούμε και διαβάζουμε πολλές τέτοιες ιστορίες γυναικών. Ιστορίες που αποτελούν μαθήματα ζωής και αξιοπρέπειας. Άλλες τα κατάφεραν να νικήσουν το τέρας άλλες όχι. Για κάποιες άλλες δεν θα μάθουμε ποτέ. Αλλού όμως βρίσκεται το δίδαγμα όλων αυτών των ιστοριών. Στη ζωή μας θα συναντάμε πάντα εχθρούς και εντάσσω σε αυτούς και τις αρρώστιες, τις οποίες οφείλουμε να αντιμετωπίζουμε με θάρρος, υπομονή, χαμόγελο και ψυχραιμία. Η ζωή είναι δική μας, δεν την χρωστάμε αλλά ούτε και την χαρίζουμε σε τίποτα και σε κανέναν. Στον μόνο που χρωστάμε είναι στον εαυτό μας. Και του χρωστάμε τις καλύτερες μέρες και τα πράγματα που δεν έχουμε προλάβει να ζήσουμε.
Και να θυμάστε η πρόληψη και η ενημέρωση σας πηγαίνουν πάντα ένα βήμα μπροστά από τον εχθρό.
ΥΓ: Το κείμενο αυτό το αφιερώνω σε κάθε γυναίκα που βρίσκεται, βρέθηκε ή θα βρεθεί αντιμέτωπη με το τέρας του καρκίνου και ιδιαίτερα στη θεία μου και στη γιαγιά μου.