Γεννήθηκα τον Ιανουάριο του 1980 και δεν πρόλαβα να ακούσω το Τρίτο Πρόγραμμα του κ. Μάνου, ζωντανά. Και να με συγχωρείτε που παίρνω το θάρρος και σας γράφω. Θα ήθελα, όμως, να ακουστεί και η φωνή η δικιά μας που ακούσαμε έστω και ηχογραφημένα κάποια τραγούδια της Λιλιπούπολης.
Δεν θυμάμαι πόσο χρονών ήμουν όταν άκουσα τη Λιλιπούπολη και συγκεκριμένα το τραγούδι «Ο χορός των μπιζελιών».
Καθόμουν στην αυλή στο σπίτι της γιαγιάς μου στο χωριό και ένα παλιό ραδιοκασετόφωνο άρχισε να παίζει αυτό το τραγούδι. Δεν ξέρω καν αν ήταν κασέτα ή κάποιος ραδιοφωνικός σταθμός.
Στο παιδικό μυαλό μου ξεχύθηκαν χίλιες εικόνες. Μικρά μπιζελάκια να χορεύουν γύρω-γύρω από μια κατσαρόλα που βρισκόταν στον κήπο και από μέσα να αναπηδούν κολοκυθάκια που στη συνέχεια έτρεχαν προς την κληματαριά μας για να πάρουν θέση, έτοιμα να χτυπήσουν παλαμάκια στα βλίτα και στο σπανάκι που θα χόρευαν συρτάκι.
Στη φαντασίωσή μου βρέθηκε ένας κύριος με ζιβάγκο, χαμογελαστός με μουστάκι και πάνω από το ζιβάγκο το πράσινο παπιγιόν. Τον είχα δει κάπου… Σε κάποια αφίσα; Στην τηλεόραση; Παπιγιόν δεν φόραγε, αλλά το πράσινο του ταίριαζε πολύ.
Και έτσι ο κύριος αυτός πλησίασε την αγκινάρα, η οποία θαμπώθηκε από το χαμόγελο και το παπιγιόν και την παρέσυρε σε ένα ατελείωτο ταγκό. Και πριν τελειώσει το τραγούδι άρχισα κι εγώ να στροβιλίζομαι στο ρυθμό του. Κι όλα ήταν τόσο όμορφα, τόσο πιστευτά, τόσο ελπιδοφόρα. Με την τελευταία νότα ο κύριος με το παπιγιόν εξαφανίστηκε και όλα τα λαχανικά του κήπου μας μαράθηκαν. Κι έμεινα μόνη να προσπαθώ με κάποιον τρόπο να γεμίσω την αυλή μας με πράσινο.
Λυπάμαι πολύ που δεν πρόλαβα να ακούσω αυτές τις εκπομπές. Κι ακόμα πιο πολύ λυπάμαι για τα παιδιά μου…