Α μα πια δεν αντέχω άλλο! Κάθισα να δω Σαρβάιβορ Πανόραμα και τι να δω! Τον Μπογδάνο… να σχολιάζει Σαρβάιβορ! Και τότε συνειδητοποίησα γιατί βλέπω Σαρβάιβορ. Μπορεί να είναι μπούρδα αλλά είναι ειλικρινές. Το παρακολουθώ, λοιπόν, για να φωνάξω ένα ρυθμικό «Μα-χη-τές, Σαρ-βά-ιβορ» με τα παιδιά, για να μαλώσω με τον άντρα μου που μου φωνάζει «μα τι κατάντια! Κλείστο!». Ξέρω καλά πως το παρακολουθώ για εκτόνωση από τη δουλειά, από το σπίτι, από τα παιδιά που πρέπει να τα διαβάσω, να τους ψωνίσω και να μάθω και τα εφηβικά γκομενικά τους.
Όμως ότι θα έβλεπα τον Μπογδάνο, αυτό το καλλιεργημένο, το γλωσσομαθές παλικαράκι, το τσακάλι της δημοσιογραφίας, το νέο αίμα του ενημερωτικού, που κάνει σχολή στη μάχιμη δημοσιογραφία, που βάζει τρικλοποδιά στους καλεσμένους του με την άψογη γνώση της ελληνικής και την ευρυμάθειά του, με τη γαλλική κουλτούρα του. Που λες, ότι θα τον έβλεπα να κάνει τέτοια έκπτωση, τέτοια κωλοτούμπα, τέτοια ανατροπή και να μου σχολιάζει το Σαρβάιβορ, εεεεεε αυτό δεν το περίμενα!
Και το χειρότερο δεν είναι που ο Μπογδάνος καταδέχτηκε να παραδεχτεί ότι βλέπει Σαρβάιβορ και να το σχολιάσει. Το χειρότερο είναι πως εγώ θα συνεχίσω να βλέπω Σαρβάιβορ, γιατί οι εναλλακτικές τύπου Μπογδάνου που έχω δεν με πείθουν για τίποτα. Δεν με πείθουν για την αντικειμενικότητά τους, δεν με πείθουν για την εγκυρότητά τους. Και παρεμπιπτόντως καταστρέφουν την αισθητική μου τύποι αλλόκοτοι, τύποι ρεμίξ, με κουστούμι και αθλητικά, που φλυαρούν ακατάσχετα, που πετούν εξυπνακίστικες αυθεντίες και τσιτάτα για να εντυπωσιάσουν και που για κάποιους, που έχουν μια παραπάνω γνώση της ελληνικής, οι αναφορές για ‒άκουσον άκουσον– «μετοχές υπερσυντελίκου» προκαλούν αγανάκτηση και αηδία.
Και φτάνουμε στο δια ταύτα. Η κακοδαιμονία της ελληνικής τηλεόρασης δεν είναι τόσο ότι υπάρχουν αμέτρητα τηλεριάλιτι με πραγματικά ευφάνταστη θεματική, ταλέντο, μαγείρεμα, επιβίωση, αθλήματα αλλά και χειριστική αντιμετώπιση τόσο εκείνων που συμμετέχουν όσο και εκείνων που τα βλέπουμε ‒ και επιμένω να μη βγάζω και τον εαυτό μου απ΄έξω. Όμως αυτά τα προγράμματα υπήρχαν χρόνια και ομολογώ πως δεν τα υπερασπίζομαι αλλά πιστεύω πως το κακό που μας κάνουν είναι λιγότερο από κάποια άλλα. Κάποια άλλα, που λες, τύπου Μπογδάνου που με ύφος φωτεινού παντογνώστη σε ενημερώνουν για όλους και για όλα και που δεν νοούν να παραδεχτούν πως σε τέτοιες εποχές καταθλιψάρας που οι επιλογές μου –οικονομικές και πολιτικές– είναι λίγες και η αυτονομία μου περιορισμένη προτιμώ να επιλέγω την ειλικρίνεια από τη σοβαροφάνεια.
Μα κάποιος να τον μαζέψει αυτόν τον δήθεν διανοούμενο!
Υ.Γ. Αν είναι η κόρη μου να μου φέρει γαμπρό, ας μη μου φέρει κανέναν Μπογδάνο. Ας μου φέρει κανέναν Τανιμανίδη –με τα χίλια– ή κανέναν Ντάνο ή στην τελική και Σπαλιάρα!