Λίγο μετά το πέρας του 48ωρου από την ανακοίνωση δημοψηφίσματος από την κυβέρνηση ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Στα 25 μου χρόνια και έχοντας μια αρκετά «μελετημένη» εικόνα αυτού που καλείται «μεταπολίτευση», νιώθω φόβο. Φόβο ότι θα ζήσουμε, ότι θα ζήσω καταστάσεις που ούτε περίμενα, ούτε φαντάστηκα, ούτε θέλησα.
Είμαι ένα παιδί που έφυγε και έζησε έξω από την Ελλάδα για έναν περίπου χρόνο. Κι όμως, από τα πρώτα 24ωρα στο εξωτερικό, άρχισε να με κυριεύει ένα και μόνο συναίσθημα: ΝΑ ΓΥΡΙΣΩ ΠΙΣΩ. Δίχως να βιώσω την παραμικρή οικονομική δυσχέρεια, χωρίς να γίνω δέκτης κανενός ρατσιστικού σχολίου, χωρίς να αισθανώ ανασφάλεια ή να μειονεκτήσω, ήθελα μόνο αυτό: ΝΑ ΓΥΡΙΣΩ ΠΙΣΩ.
Αυτό διάλεξα κι αυτό έκανα. Να ζω στη χώρα μου, να μιλάω και να φέρομαι ελληνικά! Το διάλεξα γνωρίζοντας πολύ καλά ότι, όταν με το καλό βγούμε από όλο αυτό, θα υποδεχόμαστε «με δάφνες» όλους εκείνους που έζησαν – δούλεψαν – ήρθαν από το εξωτερικό. Το διάλεξα έχοντας επίγνωση ότι θα τους πληρώνουμε δυο και τρεις φορές πάνω, επειδή είχαν αυτήν την τρομερή ιδιοτητα να «δουλέψουν έξω» (Σιχάθηκα να το ακούω!). Το διάλεξα ξέροντας ότι θα τους κοιτάμε με θαυμασμό σαν να είναι ΟΙ επιστήμονες, ΟΙ επαγγελματίες, ΟΙ αυθεντίες που κατέφθασαν από το ανεπτυγμένο «εξωτερικό». Τόσο θεοποιημένο και υπερεκτιμημένο… Εμείς οι απολίτιστοι και εκείνοι οι «intellectual». Κι όμως, εκεί μεριμνούν για τα αναδυομένα από τις πλατείες «κατ-ουρητήρια» (έτσι τα περιέγραφα σοκαρισμένη στην δόλια τη μάνα μου!) τις ώρες και τις μέρες που ο κόσμος -για να χρησιμοποιήσω τον ουδέτερο, κοινά αποδεκτο και επιεική όρο και να μην πω «πρόβατα»- έβγαινε να διασκεδάσει. Ενώ εδώ, στην απόλιτιστη όχθη, ο παππούς βγαίνει από τον φούρνο έχοντας στο χέρι ένα κουλούρι και στην μουτζουρωμένη και «άξεστη» εικόνα της ζητιάνας, απλώνει το χέρι και της το δίνει! Γι' αυτό διάλεξα ΝΑ ΓΥΡΙΣΩ ΠΙΣΩ. Να μείνω, να παλέψω, να δουλέψω και να τα καταφέρω εδώ!
Δεν μπορεί κανεις να μου στερήσει αυτό το δικαίωμα ευτελίζοντάς με, ευτελιζοντας τις σπουδές μου, τις ικανότητες μου, τον κόπο της οικογένειας μου, το μυαλό και τη νοημοσύνη μου. Καμιά αριστερή, δεξιά, πάνω, κάτω ή οπισθεν κυβέρνηση. Κανένας ευρωπαϊκός παράγοντας, καμιά μικρο-πολιτική σκοπιμότητα, κανένα κομματικό παιχνίδι. Δεν με νοιάζει αν ο τρόπος βαπτιστεί πολιτική συσπείρωση, κομματικός συνασπισμός, οικουμενικη κυβέρνηση, οριστική ρηξη ή ευρωπαϊκή πορεία. Αδιαφορώ. Θέλω τώρα, ΤΩΡΑ, οι δρώντες δυνάμεις να μου «σκοτώσουν» τον φόβο. Να μη με αναγκάσουν να φύγω για να ζήσω. Να μ' αφήσουν ΝΑ ΓΥΡΙΣΩ ΠΙΣΩ.