Μια βδομάδα… Τόσο μετράει η σχέση μας. Εγώ, εσύ και καμιά δεκαριά (σαν κι εμάς) κάθε φορά. Κάθε πρωί, εκεί γύρω στις 8. Εκεί στο ΑΤΜ της Τριανδρίας. Δειλή η καλημέρα. Ποιος έχει την όρεξη πρωί-πρωί; Κι όμως την ψελλίζουμε, τη λέμε, την επαναλαμβάνουμε και με τον καιρό τη λέμε λίγο πιο δυνατά, μου φαίνεται. Σα να ξορκίζουμε το κακό… Μια καλημέρα είν’ αυτή, πες τη κι ας πέσει κάτω. Πού κάτω, καλέ; Σιγά, μην την αφήσουμε να πέσει κάτω. Σιγά, μην την αφήσουμε, γενικώς… Σιγά, μην τους την αφήσουμε!
Συγγνώμη, τόση ώρα μιλάμε και δεν συστήθηκα. Είμαι εγώ που κοιτούσα ανιχνευτικά την πρώτη φορά. Δεν είχα ξαναπάρει από το ΑΤΜ το 50ευρο. Όχι γιατί είχα κάνει ανάληψη ή χοντροανάληψη πιο πριν. Βλέπεις, δεν είμαι 85χρονη με μυαλό ξουράφι. Μια 50χρονη συνηθισμένη Ελληνίδα είμαι και το καυχιέμαι (τρομάρα μου). Λίγο γιατί νόμιζα ότι δεν θα κρατήσει για πολύ (απ’ ό,τι φαίνεται, ήρθε για να μείνει στη ζωή μας το ΑΤΜ), λίγο γιατί κάτι ψιλά είχα στο σπίτι, λίγο γιατί το πήρα και λίγο στην πλάκα (αν πήρατε εσείς 28 πακέτα μακαρόνια από το μάρκετ, θα μου δώσετε κι εμένα. Δεν θα μ’ αφήσετε να πεινάσω, είπα στους μαθητές μου. Θα μαγειρεύει η μάνα σας και θα μου φέρνετε σε ταπεράκι – θα σας φέρνουμε, κυρία, μου είπαν, και ησύχασα). Λίγο γιατί το θεώρησα άηθες να τα σηκώσω και να τινάξουμε όλοι μαζί την μπάνκα στον αέρα. Λίγο γιατί πίστεψα ότι μπορεί να τους στριμώξουμε και να υποχωρήσουν εκεί στας Ευρώπας. Λίγο γιατί… το μυαλό μου και μια λίρα, που λέει και ο θυμόσοφος λαός. Δεν είχα κάνει τα κουμάντα μου, λοιπόν, και να μαι εδώ μαζί σου κάτω από το δέντρο στο πεζοδρόμιο κι απέναντί μας το μηχάνημα.
Είμαι εγώ που μπέρδεψα τις κάρτες -μία δική μου και μία της μάνας μου με τη σύνταξη και κάτι προθεσμιακά απ’ το εφάπαξ που της τα «φυλάκισε η τράπεζα κι εκείνος ο Τσίπρας. Κι αυτό είναι ό,τι έχω. Και δεν θα ‘χω για τα φάρμακά μου. Κι έπρεπε να μου τα πάρεις». Και τι να της απαντήσω που ένα δίκιο το έχει. Τις μπέρδεψα, λοιπόν, και ήρθες να με βοηθήσεις και δεν κοιτούσες, όταν πληκτρολογούσα το PIN, γιατί είμαστε και διακριτικοί και έχουμε υιοθετήσει και την ευγένεια του ΑΤΜ. Είμαι εγώ που ξαναμπέρδεψα τις κάρτες κι είπα να το ξεμπλέξω μόνη μου και σε εκνεύρισα λίγο – πολύ λίγο, μου φάνηκε. «Τι θα γίνει κοπελιά; Να βοηθήσουμε;». Τι κοπελιά, καλέ μου. Δεν είπαμε; Μια 50χρονη υπερήφανη Ελληνοπούλα και από μυαλό; όχι ξουράφι. Είμαι εγώ που στις συζητήσεις με τους άλλους της ουράς συμμετείχα μ’ ένα συγκαταβατικό χαμόγελο «Ε, τι να κάνουμε;». Όχι γιατί είμαι υπεράνω χρημάτων, ούτε γιατί έχω κάνει τα κουμάντα μου, αλλά γιατί έχω ζήσει τα χειρότερα (πιο χειρότερα δεν γίνεται) και έχουν αλλάξει οι ιεραρχήσεις μου (αν κι αυτό με τα λεφτά, δεν το ‘χα περί πολλού ποτέ). Είμαι εγώ που όταν λέγαμε ο καθένας τι ψήφισε (εκεί στο πεζοδρόμιο), ομολόγησα και το ΝΑΙ στον Τσίπρα και το ΟΧΙ στο δημοψήφισμα. Σας εξομολογήθηκα ότι προ δημοψηφίσματος κάποιος είπε στον εργασιακό μου χώρο ότι όλοι οι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ είμαστε αλήτες. Φαίνομαι εγώ για αλήτης; σας ρώτησα. Λυθήκατε στα γέλια με την ερώτηση. Πήρα κι εγώ την απάντηση. Δεν είμαι αλήτης (κι έχω χάσει και την ευκαιρία να γίνω). Είμαι εγώ που μετά την ανάληψη, πήγαινα στο φούρνο για ψωμί και στο μάρκετ για γάλα, αφού σας ευχόμουν καλημέρα. Καλημέρα να έχετε. Μια καλημέρα είν’ αυτή Θα την πούμε κι ας μην την έχουμε! Καλημέρα, φίλε από το ΑΤΜ. Ραντεβού από βδομάδα, ε;