Κάποιοι κάνουν την επανάστασή τους, τείνουν να κόψουν τα δεσμά από την κακή μητέρα Ευρώπη και να μείνουν με την καλή μητέρα Ελλάδα. Η διχοτόμηση που διαπερνά την ελληνική κοινωνία αντανακλά εν μέρει την ασυνείδητη διχοτόμηση του ψυχισμού του Έλληνα. Είναι μια ευκαιρία για μερικούς να πετάξουν το κακό τους κομμάτι προβάλλοντάς το στον άλλο, που στην προκειμένη περίπτωση είναι ο ξένος. Πρόκειται για έναν μηχανισμό διάσωσης ενάντια στο καταθλιπτικό άγχος που έχει ρίξει τα πέπλα του πάνω στην ελληνική κοινωνία τα τελευταία χρόνια της κρίσης.
Ο Έλληνας αδυνατεί να μπει σε μια διαδικασία φυσιολογικού πένθους, όπου μέσα από επανορθωτικές κινήσεις θα μπορέσει να εμπεριέξει και το κακό του κομμάτι, αυτό που βλέπει στον άλλο. Να αφουγκραστεί δηλαδή τον εαυτό του σαν ένα όλον κι όχι μερικά. Επιλέγει την κατάθλιψη. Αυτός ο μηχανισμός βέβαια έχει να κάνει και με τη σχέση με το πρώιμο εξωτερικό αντικείμενο που στην προκειμένη περίπτωση είναι η μητέρα και που έχει ενδοβάλει. Μια μητέρα που δεν επιτρέπει την ανεξαρτησία του παιδιού της γιατί καταβάλλεται κι αυτή από πρώιμα άγχη αποχωρισμού και που στην προκειμένη περίπτωση αναπαριστά η Ευρώπη. Δημιουργείται δηλαδή ένας φαύλος κύκλος.
Ο μόνος τρόπος λοιπόν είναι η διχοτόμηση του αντικειμένου και συνεπώς του εαυτού. Δυστυχώς ο μηχανισμός αυτός δεν επιτρέπει τη σύμπλευση των δύο αισθημάτων, του μίσους και της αγάπης προς το ίδιο αντικείμενο. ‘Διαλέγει’ είτε το ένα είτε το άλλο. Το πέρασμα στην αμφιθυμία θα οδηγούσε σε μια μεγαλύτερη κατανόηση του άλλου και συνεπώς του εαυτού. Όμως στην περίπτωση της Ελλάδας φαίνεται να είμαστε στο γνωστό δίπολο που διέπει τους Έλληνες εδώ και πολλά χρόνια, με αποκορύφωμα το σήμερα. Δεν πειράζει, ίσως έτσι καταφέρει ο Έλληνας να κάνει μια ρωγμή, χωρίς επιστροφή ωστόσο, αφού το χάσμα θα είναι πλέον βαθύ κι ανυπέρβλητο.
*Η Παναγιώτα (Μάγια) Κορκοκίου είναι Κλινική Ψυχολόγος και διπλωματούχος Κοινωνικής Ανθρωπολογίας