Κάθε χρόνο στην κεντρική Γαλλία, και συγκεκριμένα στην πόλη της Bourges, μετά το Πάσχα διοργανώνεται το φεστιβάλ Le printemps de Bourges. Μουσικά συγκροτήματα από όλη την Γαλλία μαζεύονται για μια βδομάδα σε αυτήν την πόλη και παίζουν είτε σε μαγαζιά, είτε στους δρόμους, είτε ακόμα σε μεγάλες μουσικές σκηνές του φεστιβάλ. Ανεξάρτητα από το μέρος όπου παίζουν το θέαμα είναι μοναδικό. Από hip-hop με βιολί μέχρι γυναίκες με μπούρκα που παίζουν ηλεκτρική κιθάρα και για ντραμς έχουν το κέλυφος μιας χελώνας μέσα σε νερό, το μόνο σίγουρο είναι ότι σε αυτό το φεστιβάλ βλέπεις πράγματα που δεν θα έβλεπες αλλού, όλα συγκεντρωμένα σε μια μικρή πόλη.
Ένα φεστιβάλ ενάντια στον χαρακτήρα της ήρεμης μεσαιωνικής πόλης που ωστόσο δίνει μια διέξοδο από τη ρουτίνα της καθημερινότητας στους κατοίκους της αφού φαίνεται να το απολαμβάνουν και να το παρακολουθούν μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες. Ένα φεστιβάλ πόλος έλξης που ενισχύει κατά πολύ τον τουρισμό της πόλης. Ένα φεστιβάλ που θα μπορούσε να υπάρχει και σε άλλες μεγαλύτερες πόλεις αφού το μόνο που χρειάζεται εν τέλει είναι καλή διάθεση και μουσική/οί, δύο πράγματα που πάνε πάντα μαζί.
Αυτό είναι και το νόημα της μουσικής, να φέρνει κοντά ανθρώπους διαφορετικών λαών και να τους «γνωρίζει» τις διαφορετικές συνήθειες των λαών αυτών ξεκινώντας από τη μουσική. Γιατί η μουσική δεν έχει γλώσσα και σύνορα. Όσο διαφορετική είναι άλλο τόσο ίδια είναι. Δεν χρειάζεται προσπάθεια για να την καταλάβεις, απλά σου αρέσει ή όχι και πολλές φορές χρειάζεται να της δώσεις χρόνο ή απλά να βιώσεις κάποια πράγματα προκειμένου να την κατανοήσεις.
Η μουσική δεν προσβάλλει, δεν διακρίνει και δεν θίγει. Μπορεί να απευθύνεται σε συγκεκριμένο κοινό χωρίς ωστόσο να αποκλείει τους υπόλοιπους που απλά θέλουν να ανακαλύψουν κάτι καινούργιο. Αυτό είναι και το νόημα των φεστιβάλ. Να σε φέρνουν σε επαφή με κάτι διαφορετικό, να σε βγάλουν από το comfort zone σου ώστε να απολαύσεις την όλη εμπειρία και στο τέλος έχεις ανακαλύψει κάτι καινούργιο.
Αυτό το καταλαβαίνει κανείς ειδικά αν είναι καλλιτέχνης ή απλά ασχολείται λίγο με τη μουσική. Όπως θα ήθελες να σκούσει πολύς κόσμος τη δουλειά σου και να σε δει επί σκηνής, έτσι και εσύ αφιερώνεις τον απαραίτητο χρόνο στον κάθε μουσικό του δρόμου, στην κάθε μικρή συναυλία γιατί έχεις φανταστεί τον εαυτό σου σε αυτήν τη θέση και θα ήθελες ο κόσμος να σε ακούσει.
Γενικά αυτό θέλουν όσοι έχουν κάτι να πουν, να τους ακούσει ο κόσμος. Είτε μέσω των κοινωνικών δικτύων είτε με κάποια μικρή εμφάνιση κάπου. Ο κόσμος όμως δεν ακούει. Η εικόνα τραβάει πιο πολλή προσοχή από το άρθρο. Το βίντεο που θα παίξει μόνο του και δεν χρειάζεται ήχο θα το δουν πιο πολλοί από ένα λινκ στο youtube. Και όλα αυτά γιατί όλα γίνονται πολύ γρήγορα και ο κόσμος δεν έχει και δεν θέλει να διαθέσει τον απαραίτητο χρόνο για να ανακαλύψει κάτι καινούργιο με τον φόβο ότι δεν θα του αρέσει. Δεν λέω εγώ ότι όλη μέρα ψάχνω για καινούργια πράγματα και ότι δεν θα προτιμήσω το εύκολο και το γρήγορο.
Αλλά όταν βρεθείς στη θέση του δημιουργού, στη θέση αυτού που έχει κάτι να πει, τότε θα εντυπωσιαστείς από το πόσο λίγοι θα σε ακούσουν, από το πόσο λίγοι θα προσέξουν ότι αυτό που «ανέβασες» στο facebook είναι κάτι που το έφτιαξες εσύ. Μπορεί άμα του δώσουν την απαραίτητη προσοχή να είναι κάτι που θα τους αρέσει αλλά το δύσκολο είναι να κερδίσεις αυτόν τον χρόνο τους. Το οξύμωρο είναι ότι από τη μια πλευρά είναι αυτοί που λένε ότι δεν έχουν καθόλου χρόνο (πολλές φορές ισχύει λόγω της δουλειάς τους και άλλων παραγόντων) και αυτοί που πολύ συχνά λένε ότι βαριούνται και στο τέλος η μια πλευρά ζηλεύει την άλλη.
Οι μεν εύχονται να είχαν λίγο ελεύθερο χρόνο και οι δε εύχονται να είχαν κάτι να κάνουν. Η λύση στο τέλος είναι απλή. Η «βαρεμάρα» λύνεται με δημιουργία. Πρέπει κανείς να βρίσκει κάτι που να του αρέσει και να ασχολείται με αυτό. Και όσο βαρετή κι αν μοιάζει η διαδικασία στην αρχή, το αποτέλεσμα το αξίζει.