Θυμάμαι ακόμα εκείνο το φτωχό παιδάκι στη γειτονιά που κρατούσε διστακτικά εκείνο το παλιό ακορντεόν και το κουνούσε μελωδικά χρωματίζοντας τα μονότονα μπαλκόνια μας με νότες. Καθόταν σε ένα χάρτινο κουτί σε μια ξεχασμένη γωνιά και αγκάλιαζε το μικρό του όργανο με στοργή και έγερνε πάνω του σε κάθε ξεφύσημα σαν να προσπαθούσε να ακούσει κάποιο μυστικό που του ψιθύριζε.
Και τότε άρχισα να συνειδητοποιώ πως η μουσική δεν βρίσκεται πάνω στις μαύρες μουντές νότες, ούτε τα τυποποιημένα πεντάγραμμα. Δεν κρύβεται μόνο στα μικροσκοπικά παρεστιγμένα και τις υφέσεις, ούτε χάνεται στους λαβύρινθους των πολύπλοκων κλειδιών. Μπορείς να την ψηλαφήσεις από τα ισπανικά flamenco μέχρι τις εντυπωσιακές συνθέσεις του Μπετόβεν και του Βιβάλντι, από τις μπαλάντες των Beatles και των Scorpions μέχρι τα κλασσικά ελληνικά τραγούδια, από την ποπ μουσική της Αντέλ μέχρι και τα μαγικά σαξόφωνα του Αρμστρονγκ και του Σινάτρα, που αποκοίμιζαν τα παιδιά στις φτωχικές φαβέλες, στις όχθες του Μισισιπή.
Η μουσική υφαίνεται τόσο μέσα από τον ήχο των εντυπωσιακών φαγκότων όσο και μες στις μικρές φλογέρες, από τα θορυβώδη ντραμς μέχρι το τσαχπίνικο ντέφι, από το πελώριο κοντραμπάσο μέχρι το συγκινητικό βιολί. Από το ακριβό πιάνο με την ουρά μέχρι το παιδικό μεταλλόφωνο.
Γι΄ αυτό μην φοβάσαι πως «δεν κάνεις» για τη μουσική. Κανένας δε γεννήθηκε μισώντας τη μουσική, κανείς δε γεννήθηκε τελείως παράφωνος. Δεν υπάρχει κανένας «άμουσος», κανένας που να μην έχει αισθανθεί έστω και για μία στιγμή τη μελωδία να τον κυριεύει με ένα ιδιαίτερο, μαγικό τρόπο…
Γι΄ αυτό ακριβώς χτύπα το πόδι ρυθμικά παρασυρμένος από τη μουσική! Με ταμπούρλο τα πόδια σου, τρομπέτα τα χείλη σου, κλακέτες τα δάχτυλα και σαξόφωνο τις φωνητικές χορδές σου, γίνε εσύ η ορχήστρα, γίνε ο μαέστρος! Άρπαξε το στυλό ή το τηλέφωνο του μπάνιου για μικρόφωνο. Ναι, μην ντρέπεσαι να τραγουδήσεις δυνατά με πάθος, όταν φοράς τα ακουστικά, όταν κλείνεις τα μάτια, επειδή σκέφτεσαι τι θα πουν οι μονότονοι-άμουσοι γύρω. Νιώσε τον ρυθμό να διαπερνά όλη την σπονδυλική σου στήλη, να βγαίνει σαν χτύπος από το πόδι, σαν κίνηση από το κεφάλι, σαν μελωδία από τα χείλη.
Μέσα στο μπάνιο, στο σχολείο, στην σχολή, στο λεωφορείο και στο χαλαρό περπάτημα στην παραλία. Μόνος και με φίλους, χαρούμενος και γεμάτος νοσταλγία. Με την ξεκούρδιστη κιθάρα και την αδούλευτη φωνή σου μουρμούρισε, σιγο-τραγούδησε.
Απόλαυσε κάθε ξεχωριστή νότα, χόρεψε μαζί τους, νιώσε όλο σου το είναι να τραγουδάει. Μη ρωτάς το «γιατί», δεν υπάρχει απάντηση…
Και κλείσε τα μάτια για λίγο. Πολλές φορές η μουσική θέλει αποκλειστικότητα, μπερδεύεται με τις εικόνες, θέλει ατόφιες, καθαρές αρμονικές νότες.
Όμως πρέπει να ξέρεις πως η μουσική είναι χαρά γιατί σε κάνει παιδί, αφήνεσαι στο ρυθμό της με όλη σου την παιδικότητα, χαμογελάς αυθόρμητα, χορεύεις αυθόρμητα, ακούγοντας το πλήκτρο του πιάνου και τη χορδή του βιολιού και της κιθάρας, ηρεμείς και ξεσηκώνεσαι, χαλαρώνεις και ταλαντεύεσαι ρυθμικά. Νιώθεις να φεύγουν για λίγο οι έγνοιες και να μεταφέρεσαι σε έναν κόσμο που δεν μπορείς να περιγράψεις, αλλά σίγουρα δεν έχει και πολλά κοινά σημεία με την πραγματικότητα.
Γιατί η μουσική είναι ένα μελωδικό χαμόγελο, μια ανάποδη γέφυρα που σε «πετάει από την γη σε ένα άλλο φεγγάρι…» όπως θα έλεγε και ο Φρανκ Σινάτρα…
Υ.Γ. Αφιερωμένο σε όλους αυτούς που μου έμαθαν πως η μουσική δεν κρύβεται στο πεντάγραμμο του χαρτιού, αλλά της καρδιάς.
* O Δημήτρης Κασιάρας είναι πρωτοετής φοιτητής Εκπαιδευτικής και Κοινωνικής Πολιτικής