Λυπάμαι που χάσαμε την Αναγέννηση. Λυπάμαι που ο Διαφωτισμός μάς πέρασε ξώφαλτσα. Λυπάμαι που στο τέλος την επανάστασή μας την κέρδισαν άλλοι για εμάς. Λυπάμαι που είχαμε εκβιομηχάνιση χωρίς βιομηχανική επανάσταση. Λυπάμαι, αλλά ας εμπεδώσουμε πως δεν μπορούμε πλέον να κάνουμε τίποτα γι’ αυτά.
Λυπάμαι που ενώ είμαστε φορείς ενός μεγάλου πολιτισμού, φαίνεται να τον κατανοούμε και τον εξελίσσουμε ελάχιστα. Λυπάμαι που οι ιδέες μας για τα παρελθόντα μεγαλεία μας είναι σε διάσταση με ένα σχετικά ασήμαντο πρόσφατο παρελθόν και παρόν. Λυπάμαι που νομίζουμε πως οι άλλοι είναι οι αντίπαλοι «άλλοι».
Λυπάμαι που θεωρούμε τον ιδιωτικό μας χώρο και συμφέρον ιερά και τα αντίστοιχα κοινωνικά ασήμαντα. Λυπάμαι που ενώ έχουμε αίσθηση δικαίου αυτή εξαφανίζεται όταν πρόκειται για υποθέσεις που αφορούν τους εαυτούς μας. Λυπάμαι που νιώθουμε πως πάντα έχουμε όλα τα δίκια και ποτέ την ευθύνη. Λυπάμαι που μιζερεύουμε στον τόπο μας και διαπρέπουμε όταν φεύγουμε απ’ αυτόν.
Λυπάμαι που ως πολίτες μάς αρέσει να μάς παραμυθιάζουν, φύλαρχοι και χαρισματικοί. Λυπάμαι που στον διάλογο δεχόμαστε άκριτα τον ευτελισμό και τη διαστρέβλωση λέξεων και των εννοιών τους. Λυπάμαι που στις αποφάσεις μας το θυμικό και το φαντασιακό μας κυριαρχούν στο λογικό. Λυπάμαι που και δίκιο να έχουμε αυτό συχνά μας πνίγει. Λυπάμαι που οι ίδιοι αναιρούμε τα πολλά καλά μας χαρακτηριστικά.
Λυπάμαι που δυσκολευόμαστε να βρούμε μια θετική ισορροπία μεταξύ παρελθόντος και παρόντος, ανατολής και δύσης, φαντασιακού και πραγματικότητας, πολιτισμού και κουλτούρας, της θέσης μας έναντι της θέσης των άλλων. Λυπάμαι που δεν έχουμε ακόμα μπορέσει να τραβήξουμε μια γραμμή και να πούμε: «Δεν είμαστε τέλειοι. Ας αλλάξουμε.».
Ας είμαι αισιόδοξος. Ας πούμε ο καθένας: «Δεν είμαι τέλειος. Κανείς δεν είναι. Ας σκεφτώ όμως πώς, εγώ, μπορώ να γίνω κάπως καλύτερος.».