-Ωπ, τι γίνεται;
-Καλά μωρέ, στον αγώνα.
-Τελείωσες;
-Ναι, είμαι νομική τώρα. Εσύ;
-Τώρα τελειώνω. Μιλάς με τους άλλους;
-Με έναν-δυο, καλά είναι.
-Η κλίκα σας… Ξέρω πώς τα πετύχατε όλα. Άλλοι είναι πάντα στην απ’ έξω.
-…
Ο διάλογος αυτός είναι πραγματικός και έγινε περίπου με τα ίδια λόγια. Πρόκειται για ένα διάλογο ανάμεσα σε παλιούς γνωστούς ή «γνωστοφίλους», διότι φίλοι δεν υπήρξαν ποτέ στην πραγματικότητα. Νεαροί περίπου ίδιας ηλικίας, που συναντήθηκαν τυχαία στο μετρό. Ο ομιλήσας περί κλίκας είναι 2-3 χρόνια μεγαλύτερος. Παλεύει ακόμα να τελειώσει τη σχολή που μπήκε πριν 9 χρόνια. Επαναστάτης χωρίς αιτία.
Σε προηγούμενο κείμενό μου αναφέρθηκα στη νέα γενιά που περνά την κρίση είτε ως «καμμένη στο ζέσταμα» είτε ως «παίκτης σε χωράφι». Στην πρώτη κατηγορία ευκρινώς ανήκουν όσοι φοβούνται να βγουν από τη ζώνη ασφάλειάς τους, να προσπαθήσουν να δημιουργήσουν κάτι νέο, να τριφτούν, να παλέψουν μοιράζοντας φυλλάδια, κάνοντας τους σεκιούριτι, σηκώνοντας τηλέφωνα σε τηλεφωνικά κέντρα τραπεζών για λίγα ευρώ, όπως κάνουν οι «χωραφίσιοι παίκτες». Μένουν προσκολλημένοι στην ασφάλεια των οικογενειακών πόρων, ακόμη κι αν είναι λιγοστοί, διανθίζοντας τις εμπειρίες τους με τρόπο κλειδαροτρυπικό, ήτοι μέσω social media. Αυτοί είναι οι «καμμένοι στο ζέσταμα».
Εκείνο που δεν ήθελα να σημειώσω σε εκείνες τις γραμμές είναι ότι στην εν λόγω κατηγορία ανήκει και μια υποκατηγορία που απαντάται σε κάθε έκφανση του βίου μας. Η κατηγορία των τοξικών λασπολόγων.
Τόσο οι «καμμένοι στο ζέσταμα» όσο και οι «παίκτες σε χωράφι» βρίσκονται τις περισσότερες φορές στην ίδια μοίρα. Απλώς, οι δεύτεροι φοβούνται λιγότερο ή συνήθως αναγκάζονται από τη ζωή την ίδια να βγουν έξω και να παλέψουν για να επιβιώσουν.
Εκείνοι που είναι ασυγχώρητοι είναι οι τοξικοί λασπολόγοι. Άνθρωποι που δεν έχουν κοπιάσει για κάτι. Που λοιδορούν τους άλλους ως «κλικαδόρους» όποτε πετυχαίνουν κάτι, απλώς επειδή οι ίδιοι μένουν στάσιμοι. Παράλληλα, αρέσκονται να καλλιεργούν για τον εαυτό τους την εικόνα του αντισυμβατικού τύπου. Του ανθρώπου που το παλεύει, αλλά τον τρώνε οι κλίκες, το σύστημα, η τρόικα, οι εξωγήινοι και οι Ελοχίμ.
Με μια φράση, μιλάμε για τους γνωστούς: «Θα γινόμουν μεγάλος ποδοσφαιριστής, αλλά με ‘φάγαν τα κυκλώματα».
Η πραγματικότητα είναι ότι τέτοιους ανθρώπους και συμπεριφορές βρίσκει ο καθένας μας στη ζωή του κάθε μέρα και σε κάθε έκφανση. Ο Ουίνστον Τσόρτσιλ έλεγε: «δεν θα φτάσεις ποτέ στον προορισμό σου, αν σταματάς συνεχώς για να πετάξεις πέτρες σε κάθε σκυλί που γαβγίζει». Και είναι αλήθεια. Η λάσπη, υπό οποιαδήποτε μορφή, υπήρχε ανέκαθεν.
Αν όμως όλα γίνονται για κάποιο λόγο, ο λόγος της ύπαρξής της είναι εκείνος της βενζίνης. Του καύσιμου του εγωισμού. Θα αναρωτηθεί κάποιος: «Μα πρέπει να είμαι τόσο χοντρόπετσος; Να μη με επηρεάζει τίποτα, όταν με θάβουν πίσω από την πλάτη μου;».
Η απάντηση, ανεξαρτήτως ηλικίας, είναι διπλή. Την πρώτη την έδωσε ο Σωκράτης: «Εν τη απουσία μου επιτρέπω και να με δείρουν».
Αφ’ ης στιγμής κατανοηθεί αυτό το ρητό στην ολότητά του, σημαίνει ότι έχουμε αξιοποιήσει τη λάσπη ως καύσιμη ύλη και είμαστε έτοιμοι για τη δεύτερη απάντηση: Την επόμενη επιτυχία μας, αφιερωμένη εξαιρετικά στον αγαπημένο μας hater.
Όλα γίνονται για κάποιο λόγο, που σιγά να μη τον μάθουμε ποτέ, λέει ένα χιουμοριστικό τσιτάτο του διαδικτύου. Ακόμα κι αν είναι έτσι, αυτά τα «όλα» δεν είναι ποτέ τόσα ή τόσο ικανά να σταματήσουν την πορεία μας. Αρκεί το τιμόνι να το κρατάμε πάντα εμείς..
* Ο Γιώργος Θεοδωρίδης είναι διοικητικός επιστήμονας και Υποψήφιος Διδάκτωρ Ευρωπαϊκού Δικαίου στο Πάντειο Πανεπιστήμιο