Πιστεύω ότι αυτά τα πράγματα πρέπει να τα κάνεις και να μην τα λες, γι’ αυτό και δεν έβγαλα φωτογραφίες, δεν ανέβασα κάτι στο Facebook ή στο twitter.
Μετά όμως σκέφτηκα ότι μπορεί δημοσιοποιώντας κάτι, κάποιος να το δει, να το διαβάσει, να ευαισθητοποιηθεί και να ενεργοποιηθεί. Γι’ αυτό και γράφω αυτό το κείμενο.
Χθες, λοιπόν, Σάββατο 12 Σεπτεμβρίου 2015, παρακινημένοι από ζευγάρι φίλων που ήθελαν αντί δώρου για την βάπτιση της κόρης τους να προσφέρουμε κάτι σε κάποιους που το έχουν πραγματικά ανάγκη, αποφασίσαμε με τη γυναίκα μου, να γεμίσουμε κάποιες σακούλες από το super market με τρόφιμα για παιδιά και με είδη υγιεινής χρήσιμα σε μαμάδες και να πάμε στην πλατεία Βικτωρίας, 5 λεπτά από το σπίτι μας.
Οι εικόνες που αντίκρισα με σημάδεψαν για πάντα πιστεύω. Παιδιά, πάρα πολλά παιδιά, κάθε ηλικίας, από λίγων μηνών μέχρι και έφηβοι. Η πλειονότητα. Δεν το περίμενα…
Αμέσως άρχισαν να αποβάλλονται από μέσα μου όλα αυτά που έχω ακούσει τον τελευταίο καιρό. Πλέον έχω προσωπική άποψη, έχω εικόνα.
Όχι δεν είναι τζιχαντιστές αυτοί που έρχονται εδώ. Δεν ήρθαν να μας πάρουν τις δουλειές μας και τα σπίτια μας ή να φάνε το φαΐ μας. Είναι κατά 99% οικογένειες και νέοι άνθρωποι που δεν άντεχαν άλλο τον πόλεμο και τον φόβο. Ήρθαν κυνηγημένοι και απελπισμένοι από αυτό που ζούσαν στις χώρες τους. Αναζητώντας μία χώρα και έναν πολιτισμό που δεν πετάει ομοφυλόφιλους από τα μπαλκόνια, που δεν πουλάει τις γυναίκες στα σκλαβοπάζαρα, που δεν αποκεφαλίζει αλλόθρησκους. Που δεν θα πέσει από το πουθενά κάποια βόμβα στα κεφάλια τους. Κάπου, που να μπορούν να μεγαλώσουν τα παιδιά τους μακριά από πολέμους και φανατισμούς και να τα στείλουν στο σχολείο και όχι να τα μάθουν να σκοτώνουν.
Περίμενα να αντικρίσω πρόσωπα απελπισμένα, σκυθρωπά, συννεφιασμένα.
Και όμως είδα χαμογελαστούς ανθρώπους, προφανώς αντιλαμβανόμενοι ότι αφού έφτασαν στην Ελλάδα, δηλαδή στην δυτική Ευρώπη, μόνο καλύτερα μπορούν να ζήσουν από εδώ και πέρα. Είδα μητέρες να θηλάζουν, μπαμπάδες να φτιάχνουν αυτοσχέδια παιχνίδια στα παιδιά τους, πιτσιρίκια να τρέχουν ανέμελα.
Είδα και πολλούς Έλληνες. Έναν νεαρό να μοιράζει σάντουιτς που είχε φτιάξει στο σπίτι του, μία ηλικιωμένη κυρία να δίνει κουλούρια που είχε αγοράσει από τον φούρνο απέναντι.
10 λεπτά έκατσα. Αλλά γέμισα εικόνες και συναισθήματα.
Της πανέμορφης μελαχρινής μαμάς, που τα πράσινα μάτια της ξεχώριζαν κάτω από τη μαντίλα της και άστραψαν μόλις της έδωσα μία σακούλα με γάλα, πάνες και μωρομάντηλα για το νεογέννητο μωρό της που κράταγε αγκαλιά.
Του νέου πατέρα που μου είπε χίλιες φορές thank you – thank you – thank you.
Της πιτσιρίκας με τα εξωτικά ασιατικά χαρακτηριστικά, μόλις της άνοιξε η μαμά της τα μπισκότα που της έδωσα.
Το βλέμμα των παιδιών δεν μπορείς να το αντιμετωπίσεις. Πρέπει να έχεις μεγάλο πρόβλημα αν μισείς παιδιά επειδή δεν είναι Ελληνόπουλα. Επειδή δεν μοιάζουν με τα δικά σου. Τα βάζω με τον εαυτό μου που δεν άντεξα να κάτσω παραπάνω. Που δεν είχα ξανά βοηθήσει αυτοπροσώπως.
Πλέον έχω δει από κοντά τα πρόσωπα αυτών των ανθρώπων. Από τα βάθη της Ασίας. Κρατάω επιλεκτικά μέσα μου τα πρόσωπα των παιδιών. Και κοιτώντας κάθε μέρα το δικό μου παιδί, στα μάτια του θα βλέπω όλα τα παιδιά που δεν είχαν την τύχη να γεννηθούν σε ένα περιβάλλον που θα τους παρέχει αυτά που χρειάζονται.