Καμία ενήλικη κίνηση δεν βλέπω με τις εκλογές. Εξακολουθούμε να φερόμαστε ως χώρα νηπίων. Η πρώην κυβέρνηση μιλάει ανοιχτά προεκλογικά, πλασάροντας με άνεση το μαύρο για άσπρο. Καμία παραδοχή, καμία συγγνώμη, καμία νύξη για την ολέθρια διαχείρισή της και για τις ουρανομήκεις παπάντζες με τις οποίες τάιζε τον εύπιστο κοσμάκη, ώσπου να τοποθετήσει αμφότερους τους γλουτούς στον θώκο. Αν τους ακούσεις πώς πασχίζουν να υποβαθμίσουν το καταστροφικό επτάμηνο που έστειλε τη χώρα στην εντατική, επιβεβαιώνεις αυτό που έγραψε ο Κ. Γιαννακίδης: "Μετά τις τελευταίες εξελίξεις, η Μήδεια προέβη σε μια λογική αναπροσαρμογή του μεγέθους της οικογενείας της".
Από την άλλη, η Ν.Δ. το παίζει μαγκιά και σίγουρη για τη νίκη της. Καμώνεται δε, πως είναι μια άλλη Νουδού, ελπίζοντας ότι ο κόσμος θα ξεχάσει έτσι και τα δικά της. Δεν πρόκειται, βέβαια. Ο Θεοδωράκης μιλάει μεν με τη φωνή της κοινής λογικής αλλά είναι αρκούντως αόριστος, το δε Πασόκ, ακόμη και αν λέει σήμερα αλήθειες, είναι καταδικασμένο να μην γίνεται πιστευτό λόγω προτέρου -και μακρού- ατίμου βίου. Τι μένει; Ο Λαφαζάνης με τον θίασο ποικιλιών που τον συνοδεύει, σκαλωμένοι όλοι σε ένα ομαδικό παραλήρημα ουτοπίας και οι κατ' επάγγελμα ουτοπικοί εκ του Περισσού. (Για ΑΝΕΛ, Χ.Α. και άλλα φασιστοειδή, δεν το συζητώ καν).
Στο μεταξύ, η χώρα έχει τα μαύρα της χάλια. Η διαφθορά, η διαπλοκή, το πελατειακό κράτος, η γραφειοκρατία και η αναξιοκρατία συνεχίζουν να διοργανώνουν πανάκριβα κυλιόμενα πάρτι με έξοδα ολωνών μας και κανένας από τους δύο δεν λέει λέξη για αυτά. Ή λέει ακριβώς τόσες, όσες για να κλείσει πονηρά το μάτι στους ενδιαφερόμενους ότι τίποτε δεν θα αλλάξει. Ακόμη και αν κάτι τέτοιο γινόταν σημαία μιας προεκλογικής καμπάνιας (που δεν πρόκειται, αφού θα διώξει ψηφαλάκια και δεν συμφέρει στο κόμμα), πώς να τους πιστέψεις; Η Ν.Δ. είχε κάθε ευκαιρία να ξηλώσει κάποια από αυτά τα εγγενή δεινά της χώρας, αλλά ούτε τρίχα τους δεν άγγιξε. Ποια αιφνίδια επιφοίτηση θα την οδηγήσει να το κάνει τώρα; Όσο για τον ΣΥΡΙΖΑ, ακόμη και αν τάξει σαρωτικές αλλαγές, είναι ολοφάνερο ότι δεν είναι σε θέση να τις εφαρμόσει. Πώς να το κάνει, όταν μέσα σε λίγους μήνες απέδειξε ότι έχει τον παλαιοκομματικό μηχανισμό κορώνα στο κεφάλι του – χώρια η ευκολία στο ψέμα, η ανικανότητα στην πράξη και ο ερασιτεχνισμός, όλα ξέχειλα μέσα στο μικρό διάστημα που (δεν) κυβέρνησε…
Από την άλλη, κανένα μνημόνιο δεν μας φταίει που είμαστε απαίδευτοι, βολεμένοι, διεφθαρμένοι ως το κόκκαλο και βαθιά ωχαδελφιστές. Σε καμιά μοχθηρή Κομισιόν δεν θα καταλογίσουμε το ότι επιβάλλεται επιτέλους να αξιολογήσουμε τους ΔΥ, να καταργήσουμε συντεχνιακά προνόμια χ θ ε ς και να τραβήξουμε επειγόντως τη δημόσια διοίκηση από τα βάθη του 19ου αιώνα όπου βρίσκεται, στον 21ο. Η ελληνική μεσοπολεμική σοβιετία, που έπρεπε να έχει πεθάνει από καιρό, ακόμη πετιέται, αντρειεύει και θεριεύει. Κάθε τόσο δε, καμακώνει και από κανένα θεριό για χάρη μιας κομματικής νίκης.
Συνεχίζοντας έτσι, δεν πάμε πουθενά. Δηλαδή, πάμε, αλλά κατά διαβόλου. Και επειδή όπου να 'ναι προσεγγίζουμε αυτόν τον αξιοζήλευτο προορισμό, προσωπικά περιμένω να δω κάποιο φως και δεν βλέπω.
Απογοήτευση. Σκοτάδι. Μήπως τυφλώθηκα; Ή απλά, μετά από τόσα χρόνια, σιχάθηκα πια αυτήν την ατέλειωτη παιδική χαρά της πολιτικής, όπου όλοι καμώνονται αλλά κανείς δεν κάνει;