– Παράτα με! Έχω δουλειά.
– Έλα γλυκέ μου… Κάνε μου λίγη παρέα…
– Όχι! Δεν σε εμπιστεύομαι πια.
– Δεν με εμπιστεύεσαι; Ξεχνάς τις ωραίες στιγμές που ζήσαμε μαζί;
– Δεν τις ζήσαμε. Όλα ήταν απλώς όνειρα. Φύγε!
– Και τι πειράζουν τα όνειρα; Δηλαδή, δεν θες να δώσεις άλλη μια πύρινη ομιλία; Μήπως θα προτιμούσες μια ηρωική αυτοθυσία μαζί με μια πανηγυρική καταξίωση;
– Δεν θέλω φαντασιώσεις! Και αυτές και εσύ είστε χάσιμο χρόνου!
– Ααα… Είσαι υπερβολικός.
– Καθόλου. Όταν αναλώνομαι στις φαντασιώσεις, ο χρόνος περνά χωρίς να πράξω τίποτα και έτσι μετά, όταν ξυπνάω –γιατί πάντα οι ανάγκες σε επαναφέρουν στη ζωή-, είμαι περισσότερο θλιμμένος, αποκομμένος και απροετοίμαστος. Ο κυρ Αντώνης του Χατζιδάκι ίσως θέλει να ζει στα όνειρά του. Εγώ, όμως, δεν θέλω. Δεν θέλω να (αυτο)πληγώνομαι.
– Ποιο πλήγωμα; Νιώθεις τόση απόλαυση και τόση ηδονή εκείνη τη στιγμή!
– Ακριβώς! «Εκείνη τη στιγμή», όπως ο εθισμένος που παίρνει τη δόση του και μετά υποφέρει, επειδή το όνειρο μπάζει από τα ορμητικά νερά της πραγματικότητας και δεν είναι εύκολο να αγνοείς για πάντα το εκτυφλωτικό της φως.
– Ναι, αλλά…
– Σιωπή! Αρκετά με το αθώο ύφος σου! Είσαι πανούργα και κακιά. Ναι, Ονειροπόληση, σε σένα μιλάω. Διότι εξαιτίας σου βάφτιζα την καθημερινότητα «σκληρή» και το Τώρα, δηλαδή το μοναδικό μου περιουσιακό στοιχείο – γιατί όλα τα άλλα φεύγουν και έρχονται – «αβίωτο». Το καταλαβαίνεις; Σε πίστεψα, μα εσύ το έκανες, ώστε να παρασιτείς πάνω μου. Χωρίς εμένα δεν υπάρχεις. Φύγε! Η δουλειά που κάνω, όσο βαρετή και χρονοβόρος κι αν είναι, είναι αληθινή και ωφελεί ανθρώπους. Εσύ ποιον ωφελείς; Τι αλλάζει με ανύπαρκτες δημιουργίες, ανείπωτες ομιλίες και απραγματοποίητα κατορθώματα; Τίποτα απολύτως!
– Ανόητε, ποτέ δεν θα σου δώσει η πραγματικότητα αυτά που σου προσφέρω.
– Πού το ξέρεις; Μα και έτσι να γίνει, η καταξίωση είναι στιγμιαία. Δεν είναι αυτοσκοπός! Πλέον ζω συνειδητά στο παρόν καταπολεμώντας την νοητική μου βαβούρα –μέρος της οποίας ήσουν και συ- όσο μπορώ και αυτό μου φτάνει. Το παρόν το αποδέχομαι, παίρνω αποφάσεις και εργάζομαι, για να το βελτιώσω. Πού χωράς εσύ; Είσαι ψεύτρα αν νομίζεις ότι τα πράγματα μπορούν να αλλάξουν τόσο εύκολα. Χρειάζονται μικρά βήματα. Και να σου πω και το άλλο; Αν δεν μπορώ να απολαύσω το «ανιαρό» παρόν μου, πώς θα απολαύσω και το «ένδοξο», όταν με το καλό έρθει; Και μετά το «ένδοξο» τι; Δεν θα ξημερώσει άλλη μια «ανιαρή» μέρα; Τι θα κάνω τότε; Θα ψάχνω πάλι δεκανίκι, κάτι για να προσκολληθώ; Όχι πια. Πάρε δρόμο, λοιπόν!
(Χρήσιμοι όροι για περαιτέρω αναζήτηση επί του θέματος σε google και youtube: maladaptive daydreaming, excessive fantasizing)
* ο Β.Ι. είναι μαθητής Λυκείου