Πέμπτη απόγευμα. Έξω από το γήπεδο της Τούμπας στη Θεσσαλονίκη. Ο ΠΑΟΚ παίζει στις 21.00 φιλικό με την Αϊντχόφεν και κατά τις 20.00 λέω να πάω με ένα φίλο μου να πάρω εισιτήριο για να δούμε το ματς. Μέχρι εκεί όλα καλά. Από κει και έπειτα αρχίζει η ιστορία…
Φτάνοντας στο γήπεδο, παρατηρούμε ότι υπάρχει μια σχετικά μεγάλη ουρά στην έκδοση εισιτηρίων. Εντάξει, λέμε, θα περιμένουμε λίγο. Και σιγά σιγά προχωρούσαμε, όντως. Όμως από ένα σημείο και μετά το κακό παράγινε. Η ουρά μεγάλωνε συνεχώς και πολλοί έμπαιναν από το πλάι παρακάμπτοντας πολλούς άλλους οπαδούς. Δεν υπήρχε μία σειρά να μπαίνει ο ένας πίσω από τον άλλο, αλλά μόνο ένα μπουλούκι όπου όλοι έσπρωχναν για να πάρουν καλύτερη θέση. Έσπρωχναν για ένα εισιτήριο.
Αυτή η ελληνική νοοτροπία μας πάλι λειτούργησε. Δεν μπορούμε να οργανώσουμε μία σειρά ούτε για να βγάλουμε εισιτήριο σε φιλικό αγώνα! Όλοι προσπαθούσαν να μπουν από πλάγια. Χωρίς σεβασμό προς όλους τους υπόλοιπους. Οι φωνές δεν άργησαν να ξεκινήσουν. Όλοι φώναζαν, έκραζαν αυτούς που έμπαιναν από το πλάι, αλλά αυτοί… αμέριμνοι στο έργο τους. Να κλέψουν τη σειρά κάποιου για να πάρουν πιο γρήγορα το μαγικό χαρτάκι. Μέσα στην ουρά δημιουργήθηκαν σπρωξίματα. Η κατάσταση άρχισε να γίνεται σοβαρή γιατί η ζέστη ήταν αφόρητη και λόγω του καιρού, αλλά και λόγω του ότι ήμασταν όλοι μέσα σε ένα τσούρμο. Και φυσικά μέσα σε αυτό το τσούρμο βρίσκονταν γυναίκες, παιδιά, άνθρωποι μεγαλύτερης ηλικίας. Ήταν πιθανόν να γίνει κάτι.
Και έγινε. Κάποια στιγμή μέσα στον πολύ κόσμο ένα άτομο λιποθύμησε. Δεν άντεξε τέτοια κοσμοσυρροή γύρω του. Να τι είμαστε. Είμαστε άνθρωποι που δεν σκεφτόμαστε καθόλου τον διπλανό μας και θα θυσιάζαμε τους πάντες για να αποκτήσουμε κάτι για τον εαυτό μας. Στη συγκεκριμένη περίπτωση εισιτήρια για φιλικό αγώνα ποδοσφαίρου. Έλληνες, Νεοέλληνες. Ο σεβασμός είναι μια έννοια άγνωστη σε εμάς.
Βέβαια για να μη ρίξουμε και όλο το βάρος στους οπαδούς, φταίει και η διεύθυνση της ΠΑΕ. Πρώτον, γιατί δεν έχει εγκαταστήσει ειδικά κάγκελα για να αποφεύγονται τέτοια φαινόμενα, δηλαδή κάγκελα όπου προχωράνε τα άτομα ένας ένας. Και δεύτερον, γιατί για το πρώτο φιλικό στο γήπεδο της ομάδας με ισχυρό αντίπαλο είχε έναν μόνο υπάλληλο να εξυπηρετήσει τον κόσμο! Και μέχρι την έναρξη του αγώνα κιόλας! Η ώρα περνούσε και δεν εξυπηρετούνταν ο κόσμος και ακόμα και τότε δεν σκέφτηκε κανείς να βάλει κι άλλα εκδοτήρια. Ή μάλλον, δεν το έκανε κανείς, όχι δεν το σκέφτηκε.
Τελικά πέντε λεπτά μετά την έναρξη του αγώνα μόλις που πρόλαβα να βγάλω εισιτήριο. Βγήκα ιδρωμένος και τσαλαπατημένος από το τσούρμο για να μου πει ο φίλος μου ότι έβαλαν ελεύθερη είσοδο στις θύρες! Έτσι είναι η ζωή, όμως. Κάποιοι θα με πουν: «Δεν πειράζει, ΠΑΟΚ είσαι αφού». Ναι ΠΑΟΚ είμαι, αλλά και σαν Έλληνας είμαι σκέτο ζώο.
*Ο Σάββας Ιορδανίδης, 18 ετών, είναι φοιτητής Ιατρικής Α.Π.Θ.