«Τρομοκρατικό χτύπημα». «Πολύνεκρη επίθεση». «Μακελάρης θερίζει κόσμο». «Παγκόσμιο σοκ». Οι ίδιες ειδήσεις, οι ίδιες ενημερώσεις από δημοσιογραφικές εφαρμογές στο κινητό. Ο ίδιος κόμπος στο στομάχι. Η ίδια αντίδραση;
Το χτύπημα του Μπρέντον Τάραντ το πρωινό της 15ης Μαρτίου σε δυο τεμένη της Νέας Ζηλανδίας προκάλεσε 50 νεκρούς και πολλούς ακόμα τραυματίες. 50 νεκρούς. Πενήντα.
Οταν μετά από τέτοια είδηση επιχειρήσεις να κάνεις μια «βόλτα» στα social media, περιμένεις να δεις μια μαζική κατακραυγή απέναντι στο μίσος, την τρομοκρατία και τον ρατσισμό. Το πρωί της Παρασκευής τα δικά μου μάτια δεν είδαν κάτι τέτοιο. Γέλια, ποδόσφαιρα και διασκέδαση σε νυχτερινά μαγαζιά ήταν αυτά που απασχόλησαν την πλειοψηφία των αναρτήσεων, από διάσημους και μη, την ίδια μέρα που η Νέα Ζηλανδία, και ο κόσμος που ζούμε γενικότερα, βίωνε μια πραγματική τραγωδία. Σε αντίστοιχα γεγονότα που δυστυχώς έχουμε παρακολουθήσει στο παρελθόν, η αντίδραση μας είχε εντελώς διαφορετικό ύφος. Hashtags, prays και κάθε λογής υποστηρικτική δημοσίευση ήταν όσα παρακολουθούσα διαρκώς μέσω του προφίλ μου.
Γιατί τώρα δεν έγινε κάτι τέτοιο; Συνηθίσαμε στην τρομοκρατία; Μάθαμε στις μαζικές δολοφονίες; Το περιμέναμε; Ίσως αυτές οι ερωτήσεις να θέλουν να κατευθύνουν την απάντηση που στα μάτια μου είναι η λιγότερο κακή. Γιατί υπάρχει και άλλη μια ερώτηση που με απασχολεί αλλά φοβάμαι να την κάνω ευθέως ακόμα και στον ίδιο μου τον εαυτό: επειδή οι νεκροί ήταν μουσουλμάνοι;
Δεν τίθεται, ούτε για εμένα θα τεθεί ποτέ, θέμα σύγκρισης… νεκρών. Κάθε άλλο. Είναι δυστυχώς τα γεγονότα που γεννούν αυτές τις σκέψεις. 50 αθώοι άνθρωποι που προσεύχονταν στον Θεό που αυτοί πίστευαν, έχασαν τις ζωές τους χωρίς να προλάβουν να καταλάβουν το γιατί. Ήταν 50 μουσουλμάνοι, ίσως περισσότερο μελαμψοί και ίσως μετανάστες. Ίσως να μην ήταν ντόπιοι, λευκοί, χριστιανοί. Ήταν 50 άνθρωποι.
Δεν βγάζω τον εαυτό μου από την εξίσωση της «αδιαφορίας» που περιέγραψα παραπάνω ούτε θέλω να «ποινικοποιήσω» την διασκέδαση. Δεν σταματάει, και δεν πρέπει να σταματάει, η ζωή μετά από ένα τρομοκρατικό χτύπημα. Είναι όμως σχεδόν σοκαριστικό να καταλαβαίνεις πως σταματάμε να πονάμε για ανθρώπους με τελείως διαφορετικό κοινωνικό προφίλ από εμάς. Είναι παράλληλα σοκαριστικό και λυπηρό να βλέπεις πως οι ματιές μας αγνοούν τόσο παγερά όσα συμβαίνουν στο Αιγαίο, την θάλασσα που έχει γίνει τάφος για χιλιάδες ανθρώπους που πάλεψαν για ένα καλύτερο μέλλον.
Χθες ήταν οι μουσουλμάνοι, αύριο θα είναι οι χριστιανοί και μεθαύριο ίσως είναι τα μέλη μιας LGBTQ κοινότητας. Δυστυχώς επιλέγουμε να πονέσουμε περισσότερο για κάποια συγκεκριμένη ομάδα ανθρώπων η οποία νομίζουμε πως έχει περισσότερα κοινά με εμάς. Και αυτό αφορά όλες τις «διαφορετικές» ομάδες. Ίσως αν πάψουμε να κατατάσσουμε τόσο έντονα τους ανθρώπους με βάση τα κοινωνικά, θρησκευτικά ή δεν ξέρω εγώ και με τι άλλα χαρακτηριστικά, να εξαλείψουμε αυτές τις κτηνωδίες.
Απλά ας σκεφτούμε πως στις 15 Μαρτίου χάθηκαν αθώα και αναίτια 50 ψυχές στον βωμό του ρατσισμού και της παραφροσύνης. Ήταν 50 άνθρωποι.
