Ημέρα σχολικού αθλητισμού σήμερα (2 Οκτωβρίου) και τίποτε φαίνεται να μη έχει διδαχτεί αυτή η χώρα που επιμένει να διατηρεί στάση απαξίωσης απέναντι στο πιο σημαντικό ίσως μάθημα σε όλη τη σχολική εκπαίδευση. Διαχρονικά ανήμπορες όλες οι διοικήσεις του Υπουργείου Παιδείας αδυνατούν να κατανοήσουν τη σημαντικότητα του μαθήματος της Φυσικής Αγωγής, του οποίου η πρακτική εφαρμογή και θεωρητική βάση μπορεί να οδηγήσει έναν ένα παιδί-μαθητή σε μια ποιοτική στάση ζωής μέσω της δια βίου αθλητικής ενασχόλησης, η οποία αποτελεί την καλύτερη ασπίδα προστασίας απέναντι σε προβλήματα υγείας περιλαμβανομένων και αυτών των ψυχολογικών.
Ποτέ η χώρα μας δεν θέλησε να εναρμονιστεί με τις πρακτικές που εφαρμόζουν ανεπτυγμένες χώρες, στα μοντέλα των σχολείων της Ευρώπης σχετικά με το μάθημα της Φυσικής Αγωγής. Το κράτος φαίνεται ότι αδυνατεί να διακρίνει ότι η ποιοτική εκπαίδευση εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από τη σημαντική συμβολή της σωματικής άσκησης και ανάπτυξης του μαθητή η οποία μεταλλάσσεται κυκλικά σε πνευματική διαύγεια.
Αυτή η εμμονή της σχολικής αθλητικής υποβάθμισης φαίνεται σαν να μην είναι τυχαία και χρειάζεται ίσως να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους και ας φανεί ως συνωμοσιολογία. Το κράτος είναι δέσμιο μιας σύγχρονης κοινωνίας που θέλει τους νέους ανθρώπους να υποτάσσονται μέσω της υπερκατανάλωσης και του κάθε είδους εθισμού σε οποιαδήποτε πρόσκαιρη ευχαρίστηση γεμίζει πλουσιοπάροχα τα ταμεία των πολυεθνικών.
Το κράτος γνωρίζει πολύ καλά ότι η συστηματική άσκηση και ενασχόληση με τον αθλητισμό στο πλαίσιο της παιδείας, με αναμορφωμένο το μάθημα της Φυσικής Αγωγής και αναβάθμιση του ρόλου του γυμναστή, θα αποτελούσε πρόβλημα στην επιβαλλόμενη κατανάλωση ανούσιων προϊόντων. Διότι, η ευτυχία σε έναν άνθρωπο που βρίσκεται κοντά στη φύση και που η άσκηση αποτελεί μέρος της καθημερινότητάς του, δεν είναι συμβατή με τη σύγχρονη κατασκευή αναγκών της αγοράς.
Για όποιον γνωρίζει, η συστηματική άσκηση μέτριας έντασης σε συνδυασμό με ένα αναβαθμισμένο μάθημα αγωγής της υγείας και στάσης ζωής θα αποτελούσε την ιδανική λύση για τα νέα παιδιά που βαδίζουν μέσα στην αβεβαιότητα, χωρίς στόχους και οράματα, εθισμένοι στον ψηφιακό κόσμο του intenet και κουβαλώντας πλήθος σωματικών και ψυχολογικών προβλημάτων.
Το σπίτι μπορεί να βοηθήσει, αλλά μόνο του δεν μπορεί να μεταδώσει εκπαιδευτικά τη φιλοσοφία της δια βίου αθλητικής αγωγής στο νέο παιδί. Η εναπόθεση της ελπίδας στους γονείς για την αθλητική στάση ζωής του νέου παιδιού, είναι μάταιη. Ο νέος μαθητής από μικρό παιδί μαθαίνει και διακρίνει ρόλους. Ο ρόλος, η στάση αλλά και η μεγάλη ευθύνη του εκπαιδευτικού είναι ΑΥΤΑ που οδηγούν τη νοοτροπία και τα θέλω του παιδιού μέχρι την ενηλικίωσή του (σε συνεργασία με τους γονείς) αφού όλα αυτά αποτελούν, ή τουλάχιστον θα έπρεπε, μέρος της εκπαιδευτικής διαδικασίας της οποίας σημαντικό και ουσιαστικό κομμάτι αποτελεί, ο ειδικευμένος εκπεδευτικός.
Έτσι, στο πλαίσιο αυτά δεν είναι τυχαίο που το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο καλεί όλα τα κράτη μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης να υιοθετήσουν μέσω της παιδείας πρακτικές που θα οδηγήσουν τον νέο μαθητή με ασφάλεια στην ενηλικίωση και με άξονα τη φυσική αγωγή. Η «επανάσταση του αυτονόητου» έχει ήδη προταθεί λοιπόν από την Ευρώπη, είναι συγκεκριμένη και έχει ονοματεπώνυμο. Παραθέτω μόνο μερικές σειρές από τη συνολική έκθεση και οι οποίες είναι αφοπλιστικές:
Σχετικά με τον ρόλο του αθλητισμού στην παιδεία
(2007/20862007/2086(INI))
(…)
9.καλεί τα κράτη μέλη να εξετάσουν και, όπου είναι αναγκαίο, να πραγματοποιήσουν αλλαγές κατεύθυνσης της ΦΑ ως μάθημα, λαμβάνοντας υπόψη τις υγειονομικές και κοινωνικές ανάγκες και προσδοκίες των παιδιών
10.καλεί τα κράτη μέλη να καταστήσουν τη ΦΑ υποχρεωτική στην πρωτοβάθμια και τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση και να αποδεχθούν την αρχή σύμφωνα με την οποία στο ωρολόγιο πρόγραμμα θα εξασφαλίζονται τουλάχιστον τρία μαθήματα ΦΑ την εβδομάδα ενώ τα σχολεία πρέπει να ενθαρρύνονται να επεκτείνουν το ελάχιστο αυτό όριο όσο το δυνατόν περισσότερο
11.καλεί τα κράτη μέλη και τις αρμόδιες αρχές να προωθήσουν την επίγνωση του σώματος και την ανάπτυξη της υγείας μέσω ενός υψηλότερου βαθμού ενσωμάτωσης μεταξύ αθλητισμού και θεωρητικών μαθημάτων
12.ενθαρρύνει τα κράτη μέλη να εκσυγχρονίσουν και να βελτιώσουν τις πολιτικές τους στον τομέα της φυσικής αγωγής, κυρίως ώστε να υπάρξει ισορροπία μεταξύ των φυσικών και διανοητικών δραστηριοτήτων στα σχολεία… καλεί τα κράτη μέλη να υποστηρίξουν την απαίτηση να αυξηθεί ο χρόνος της φυσικής αγωγής στα σχολεία»
Και το σημαντικό:
20.καλεί τα κράτη μέλη να εξασφαλίσουν τους όρους συμμόρφωσης με τον προβλεπόμενο ελάχιστο αριθμό μαθημάτων φυσικής αγωγής, έχοντας κατά νου ότι η τακτική άσκηση συμβάλλει σημαντικά στη μείωση των δαπανών για υγειονομική περίθαλψη.
Το αυτονόητο λοιπόν για την Ευρώπη όπως περιγράφεται στην έκθεση, κατέστη βαρίδιο για το Υπουργείο Παιδείας το οποίο αντί να εναρμονιστεί πλήρως εφαρμόζοντας την έκθεση στην πράξη, προτιμά να υποβαθμίζει ακόμη περισσότερο το πολύτιμο, όπως φαίνεται, μάθημα της Φυσικής Αγωγής, θεωρώντας το «μάθημα δευτερεύουσας ειδικότητας». Δεν διαστάζει μάλιστα να αναθέτει τη διδασκαλία του σε ανειδίκευτους εκπαιδευτικούς παρακάμπτοντας την επιστημονική εφαρμογή του μαθήματος όπως εκπορεύεται από τις οδηγίες του παιδαγωγικού ινστιτούτου, υπονομεύοντας, έτσι, την υγεία του μαθητικού δυναμικού
Το Υπουργείο παραμένει αγκυλωμένο σε πρακτικές που οδηγούνται από δημοσιονομική και μόνο πολιτική. Σήμερα, το 2016, η τοποθέτηση του ειδικευμένου εκπαιδευτικού φυσικής αγωγής στα σχολεία της επικράτειας φαίνεται να εξαρτάται από λογιστικές και οικονομικές και μόνον «λογικές» και όχι από τη σύγχρονη ανάγκη του μαθητή να διδαχτεί το μάθημα όπως το σύνταγμα της πατρίδας μας ορίζει.
Όταν ως χώρα θα επανακτήσουμε τις αξίες του ελληνικού πολιτισμού στις οποίες ανήκει η άσκηση του σώματος ως μέσο δημιουργικής σκέψης και κάθε είδους άθλου μέσα σε μια δύσκολη κοινωνία, τότε θα μπορούμε να ελπίζουμε σε κάτι καλύτερο. Μέχρι τότε, άπλα θα είμαστε κακοί μιμητές αξιών μιας άλλης «δικής μας» εποχής…
*O Αντώνης Κεραμιδάς είναι εκπαιδευτικός Φ.Α., Μ.Β.Α.