Απέχω από την ελληνική πραγματικότητα μερικές χιλιάδες μύρια κύματα και μια κουτσή δεκαετία. Σπουδές, ντοκτορά και όλα τα συναφή για να προκόψουμε και «εις ανώτερα» (έχοντας φυσικά βαρέσει σκοπιά επταετή στο ελληνικό πανεπιστήμιο). Δεν έγινα επιστημονικός εμιγκρές λόγω ανάγκης, αλλά λόγω επιλογής. Δυστυχώς, οι «Κουτόφραγκοι» έχουν το know-how και για την επιστήμη και για την εκπαίδευση (άλλο κεφάλαιο αυτό…).
Η σκοπιά μου είναι μακρινή. Σκόρπια ενημέρωση από το ίντερνετ, και άντε κάποια βίντεο. Δεν ζω την καθημερινότητα των ανθρώπων στην Ελλάδα, τις ουρές στα ΑΤΜ, στα συσσίτια, τις αυτοκτονίες και τα 60 ευρώ ημερησίως. Η επιστροφή στα πάτρια είναι για διακοπές, για ξεκούραση, για φίλους και οικογένεια. Επαφή με το ελληνικό γίγνεσθαι, μηδενική. Όμως, πονάει ο ελληνικός πόνος (σύστοιχο «Ελληνικότατο» αντικείμενο). Αυτή είναι η δυστυχία του να είσαι Έλληνας. Το φορτίο που κουβαλάει κάθε ένας από εμάς για την ελληνικότητα, την περηφάνια να είσαι Ελλήνας. Ο πόνος που βαστάει χρόνους και καιρούς, από τον πατέρα Δευκαλίωνα μέχρι τους σύγχρονους Εθνοπατέρες (sic).
Ίσως κανένας άλλος λαός στον κόσμο δεν έχει ριζωμένη την εθνική συνείδηση όσο εμείς. Πονάμε και νιώθουμε υπερήφανοι για αυτό που είμαστε, για την καταγωγή μας. Γι’ αυτό καθε φορά που κάποιος φίλος ή γνωστός εδώ στο εξωτερικό θα πει κάποιο περιπαιχτικό αστείο για την σύγχρονη ελληνική κατάσταση, η απάντηση είναι καποιου είδους μειδίαμα ή αμήχανο γέλιο. Χαβαλές γίνεται, αλλά το τσίγκλημα υπαρκτό – η χαρούμενη καταφρόνηση, η αστεία «να φύγετε, να πάτε αλλού» αντιμετώπιση. Η Ευρώπη καταρρέει και υπεύθυνες είναι οι «χοιρινές» χώρες (από το PIGS (γουρούνια), όρος που τα αρχικά του υποδηλώνουν τις χώρες του ευρωπαϊκού νότου: Πορτογαλία (Ρ), Ιταλία (Ι), Ελλάδα (G) και Ισπανία (S). H άλλη αντιμετώπιση είναι η υποτιθέμενη και συγκαταβατική συμπόνοια. Καημένοι Έλληνες, τι σας βρήκε;
Θα μου πεις, «ρε αδερφέ, μας κοροιδεύεις; εδώ ο κόσμος πεινάει και εσύ μου μιλάς για ελληνικό πόνο, συνείδηση και κουραφέξαλα;». Fair enough, που λένε και οι Άγγλοι. Σε καμία περίπτωση δεν εξισώνεται η βίωση μιας κατάστασης με την ιδεολογική και μακρινή βίωση. Αλλά θέλουμε και εμείς (εμείς που ζούμε μακριά) να ακουστούμε, να συνδράμουμε στα κοινά, όσο μπορούμε – έστω και με ένα άρθρο δήλωσης ύπαρξης. Τόσοι είμαστε «έξω». Εφόσον δεν μας δίνεται η δυνατότητα να εκφράσουμε τη γνώμη μας στο επικείμενο δημοψήφισμα, ας ακουστεί μια πτυχή των απόψεών μας. Πώς βιώνουμε εμείς την ελληνική πραγματικότητα, μακριά από τους βωμούς και τις εστίες μας.
Η 4η Ιουλίου είναι η Ημέρα της Αμερικανικής Ανεξαρτησίας. Το Σάββατο το βράδυ, όταν θα πηγαίνω να δω τα πυροτεχνήματα και τους εορτασμούς, οι γονείς μου και οι φίλοι μου θα σηκώνονται από το κρεβάτι για να αποφασίσουν για το μέλλον της Ελλάδας και της ελληνικότητας. Μιας Ελλάδας αποκομμένης και εσωστρεφούς ή μιας Ελλάδας σύστοιχης με το ευρωπαικό γίγνεσθαι. Μακάρι η 5η Ιουλίου να διδάσκεται ως Ημέρα της Ελληνικής «Εξαρτησίας». «Εξαρτησία» με την προκοπή και το μέλλον (όχι εξαρτώμενοι από την Ευρώπη αλλά ικανοί συνομιλητές και συνοδοιπόροι). Και μετά; «Ναι» ή «Όχι»; Άλλοι έχουν και το μαχαίρι και το καρπούζι (πάντως όχι όλοι αυτοί που θα ψηφισουν). Ας το κόψουν επιτέλους.