Δεν ξέρω αν έφταιγαν οι ψιχάλες που έπεσαν σήμερα στην παραλία, αλλά ήρθε στο μυαλό μου μία ιστορία από πολύ παλιά. Τότε που το καλοκαίρι διαρκούσε τρεις μήνες και το μόνο που έχει μείνει να το θυμίζει είναι το Coppertone που τότε διαφημιζόταν με τα λευκά οπίσθια καθώς έπεφτε το μαγιό, ενώ σήμερα διαφημίζεται με τα μαυρισμένα οπίσθια καθώς χάνεται το μαγιό.
Εκείνο το καλοκαίρι, δύο νέα παιδάκια ήρθαν στην παραλία που μαζευόμασταν. Το αγοράκι με τη μαμά του κάθισε στη μία άκρη της παραλίας, στα αριστερά μας. Στρώθηκαν οι ψάθες και οι πετσέτες, ανοίχτηκε η ομπρέλα, η μαμά τον άλειψε με Coppertone, του καθάρισε ένα ροδάκινο και ο μικρός ξεχύθηκε στη θάλασσα. Σε λίγο πήρε τα φτυαράκια του, τα κουβαδάκια του και άρχισε να φτιάχνει κάστρα δίπλα στο κύμα. Σε κάθε μεγάλο κύμα όμως, το κάστρο διαλυόταν και ο μικρός ξεκινούσε από την αρχή την προσπάθεια.
Το κοριτσάκι αντίθετα ήρθε με τον μπαμπά της και κάθισαν από την άλλη πλευρά της παραλίας, στα δεξιά μας. Ο μπαμπάς κουβαλούσε, εκτός από την ψάθα και τις πετσέτες, και ένα πτυσσόμενο καρεκλάκι που άνοιξε και τοποθέτησε κάτω από την ομπρέλα ώστε να διαβάσει ήσυχος την εφημερίδα του. Ήταν πάντα μπροστά από την εποχή του αυτός ο μπαμπάς, αφού έφερε για πρώτη φορά στην παραλία το σετ καρέκλα-ομπρέλα-εφημερίδα που σήμερα έχει μετασχηματιστεί σε ξαπλώστρα-ομπρέλα-tablet. Το κοριτσάκι, αντίθετα με το αγοράκι, προτιμούσε να κάνει ησυχία, να κάθεται δίπλα στον μπαμπά της στη σκιά και να παρατηρεί το αγοράκι που πάλευε να χτίσει το κάστρο του. Και κάθε τόσο, σημείωνε κάτι σε ένα τετράδιο που είχε μαζί της και το έδειχνε στον μπαμπά της.
Μία ημέρα, το κοριτσάκι σηκώθηκε και πήγε προς το αγοράκι, κουβαλώντας μαζί τις σημειώσεις της. Φτάνοντας, άρχισε να του μιλά και να του δείχνει με νοήματα πώς να χτίσει το κάστρο ώστε να μην γκρεμιστεί από το πρώτο κύμα. Μόλις όμως ξεκίνησαν να χτίζουν το κάστρο, άρχισε να βρέχει και να αστράφτει με μανία πάνω από τα κεφάλια μας.
Αλέξη, Ζωή ακούστηκαν οι φωνές από τη μαμά και τον μπαμπά που τους καλούσαν να τρέξουν πίσω για να φύγουν. Το κάστρο έμεινε στη μέση, αλλά ο Αλέξης και η Ζωή υποσχέθηκαν να χτίσουν μαζί ένα κάστρο μια ημέρα που δε θα έβρεχε. Μάλιστα, φεύγοντας ακούστηκε ο Αλέξης να λέει στη Ζωή πως μια ημέρα θα γίνει ο πρώτος πολιτικός μηχανικός που θα χτίσει σπίτια με κήπους μέσα στην πόλη που τότε επένδυε στο τσιμέντο. Αντίθετα η Ζωή του είπε πως ήθελε να γίνει δικαστικός για να δικάσει αυτούς που είχαν καταστρέψει τα όνειρα του μπαμπά της που ανήκε σε μία νεολαία που τα έβαλε με τα τανκς και με τους φονιάδες των ονείρων.
Ξαφνικά, μία σταγόνα βροχής έπεσε πάνω μου και επανήλθα στο σήμερα. Μία σταγόνα βροχής σε μία παραλία που είχε αρχίσει να αδειάζει από κόσμο. Δύο παιδάκια μόνο συνέχιζαν να χτίζουν ένα κάστρο, στην άκρη της θάλασσας παρά τις σταγόνες που δυνάμωναν. Σηκώθηκα και πήγα κοντά τους για να του πω να μη γίνουν σαν τον Αλέξη και τη Ζωή, που έδωσαν ψεύτικες ελπίδες ο ένας στην άλλη για ένα κάστρο που δε χωρούσε δύο, αλλά μόνο έναν, ακόμα και αν γνώριζαν πως η πραγματικότητα πάντα ξεπερνά το όνειρο και τη φαντασία.
*Ο Γιώργος Αθανασέλλης είναι Χημικός ΕΚΠΑ, Δρ. Σχολής Χημικών Μηχανικών ΕΜΠ