– «Πού πηγαίνει ο κύριος;»
– «Σύνταγμα, στη στάση για το λεωφορείο προς αεροδρόμιο…»
– «Φύγαμε… Σύνταγμα ε; Χαμός σήμερα, είδες τι έγινε..»
Ξημερώματα της περασμένης Δευτέρας και η Αθήνα κοιμάται με το «Υπερμάχω» των ιεραρχών και τα τραγούδια του Μίκη (σουρεαλιστική εικόνα τo… όλο soundtrack) που «σφράγισαν» το μεγάλο συλλαλητήριο για το όνομα της FYROM. Ο συμπαθής ταξιτζής, ηλικίας κοντά στα 60, κεφάτος και, πιθανότατα φρεσκο-ξυπνημένος, ξεκινά αμέσως τη συζήτηση για τη συγκέντρωση του Συντάγματος:
– «Τι συλλαλητήρια τώρα και αηδίες… ο Μίκης αφού είναι Εβραίος…»
– «Είναι, ε;»
– «Ε βέβαια, δεν το ήξερες;» (Ως γνωστόν οι ταξιτζήδες σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη τα γνωρίζουν όλα).
– «Μπα, δεν είχα ιδέα»
– «Άστο φιλαράκι, μην την ψάχνεις. Όλοι πουλημένοι είναι…»
Ακολουθεί σιωπή, με τον γράφοντα να είναι έτοιμος για ένα ακόμη υπερήφανο ελληνικό λογύδριο εμβριθούς ανάλυσης περί «πουλημένων πολιτικών», «μνημονίων» και «γερμανοεβραιοαμερικανο-τσολιάδων», με το οδηγό του ταξί, όμως, να κάνει την έκπληξη:
– «Πάντως ρε φιλαράκι (μια, κάποια οικειότητα…) πολύς κόσμος τα… κονόμησε σήμερα με τόσες χιλιάδες εκεί…»
– «Α ναι; Για πείτε μου;» (νιώθω πως κάπου εδώ αρχίζει και αποκτά κάποιο ενδιαφέρον η κουβέντα)
– «Άκου να σου πω… ένας συνάδελφος, λίγο μικρότερος από μένα, έκανε το κονέ και έβγαλε πολλά φράγκα. Δεν πήρε την κούρσα σήμερα, βγήκε Σύνταγμα και πουλούσε ελληνικές σημαίες. 7 ευρώ τη μικρή και 15 τη μεγάλη. Και σχεδόν ξεπούλησε… έβγαλε 1170 ευρώ σε μια μέρα. Και με παίρνει τηλέφωνο και λέει δε θα πάρει τρεις μέρες κούρσα, θα κάτσει να ξεκουραστεί. Τόσα λεφτά σε μια βδομάδα, ούτε σε δέκα μέρες δεν τα βγάζουμε. Και όλα μαύρα, έτσι; Ούτε εφορίες, ούτε τίποτα!»
– «Αλήθεια τώρα; Και πόσο τις αγόρασε;» (το μάτι έχει ανοίξει για πρώτη φορά μετά τον Τύρναβο, όπου είχε σταματήσει νωρίτερα το λεωφορείο των ΚΤΕΛ από Κοζάνη και «πετύχαμε» ταλαιπωρημένους επιστρέφοντες «Μακεδονομάχους» από Βέροια, Δράμα και Θεσσαλονίκη)
– «Τίποτα… ένα ευρώ τη μικρή και 3 τη μεγάλη. Από μια βιοτεχνία εδώ παρακάτω» (Όπου «παρακάτω» πρέπει να ήταν κάπου κοντά στο Σύνταγμα, καθώς είχαμε σχεδόν φτάσει στα «Public», από τη σκεπή των οποίων ο Άρης Πορτοσάλτε έκανε για τον ΣΚΑΙ την «επική» περιγραφή-διαφήμιση του συλλαλητηρίου και του γνωστού πολυκαταστήματος).
– «Μάλιστα..αυτές είναι δουλειές»
– «Ε τι σου λέω ρε φιλαράκι; (η οικειότητα που λέγαμε)… «Ποιο συλλαλητήριο και ποια Μακεδονία τώρα; Αφού τα ‘χουνε πουλήσει όλα», ήταν το «ιδανικό» κλείσιμο της κουβέντας με τον συμπαθή ταξιτζή, ο οποίος μάλλον έμεινε παραπονεμένος, γιατί δεν παράτησε κι αυτός την κούρσα για να πάει Σύνταγμα. Όχι για να φωνάξει πως «Η Μακεδονία είναι μια και ελληνική (που δεν είναι, αλλά αυτό είναι άλλου παπά και… Άνθιμου ευαγγέλιο), αλλά μπας και κονομήσει κι εκείνος κανένα «μαύρο» χιλιάρικο από τους καλούς «νοικοκυραίους» πατριώτες που αγόρασαν τις σημαίες.
Μάλλον, όμως, θα έχει την ευκαιρία την επόμενη φορά. Στο επόμενο συλλαλητήριο. Για τα Σκόπια, για τις ταυτότητες, για τα μνημόνια. Μπορεί και για το Survivor. Αφορμή, άλλωστε, ψάχνουμε, για να βγάλουμε τα ‘σώψυχά μας, σαν λαός. Αν υπάρχει και καμία κονόμα, μάλιστα, ακόμη καλύτερα, για μερικούς.
* Ο Παναγιώτης Πλιάτσιος είναι δημοσιογράφος από την Κοζάνη