Πρώτη φορά διαπραγματεύομαι, στα χρόνια που γράφω, αυτό το θέμα. Πάντα είχα μια σταθερή γνώμη για το τσιγάρο. Ποτέ δεν ήταν θετική, αλλά είναι έντονη για να γράψω γι’ αυτό.
Για να διευκρινίσω το ζήτημα, θέλω να παρουσιάσω το προφίλ μου. Είμαι 23 χρονών και δεν έχω καπνίσει ποτέ. Πάντα μου φαινόταν κάτι ξένο. Η άποψή μου αυτή υπάρχει από το λύκειο και δε δημιουργήθηκε στη σχολή μου, όπου θα μπορούσε να πει κάποιος ότι έμαθα για τις συνέπειες του τσιγάρου και άρχισα να το παίζω αντικαπνιστής προωθώντας τη δημόσια και ατομική υγεία. Όχι. Για πολλά χρόνια στο σπίτι, οι γονείς μου κάπνιζαν κανονικά, χωρίς να το περιορίζουν μπροστά μας. Όσο πέρασαν τα χρόνια, το κάπνισμα στο σπίτι μειώθηκε μέχρι που έφτασε σε σημείο να μην καπνίζει ο ένας γονέας καθόλου και ο άλλος να καπνίζει στο μπαλκόνι. Δε ξέρω αν επηρεάζει, αλλά ποτέ δε θέλησα το ίδιο, ούτε εγώ ούτε ο αδερφός μου.
Επίσης, τυχαίνει, κόντρα στη ροή της κοινωνίας, οι φίλοι μου και πολλοί συγγενείς μου να μην καπνίζουν, πολλοί από αυτούς με γονείς καπνιστές. Παράλληλα, δεν αρνούμαστε την είσοδό μας σε νυχτερινά μαγαζιά που καπνίζουν και ίσα ίσα είναι και κλειστοί χώροι και δημιουργούνται τα λεγόμενα «ντουμάνια». Σε κάποιους από μας αρέσει ο ναργιλές. Παράξενο; Ίσως. Ακόμα και αυτούς που καπνίζουν, όμως, σε κάποια πράγματα μπορώ να τους καταλάβω και σε κάποια άλλα όχι.
Μπορώ να καταλάβω ότι για κάποιους είναι μια συνήθεια που τους αρέσει. Κάποιους τους βοηθάει να ξεπεράσουν τα προβλήματά τους. Άγχος; Στενοχώριες; Κάτι από όλα. Κάποιοι επίσης ξέρουν ότι αυτό το μικρό πραγματάκι τους έχει γίνει εξάρτηση. Δύσκολα, άμα δεν το βάλουν στο μυαλό τους, θα το κόψουν. Όσες προσπάθειες κι αν κάνουν κι όσο προσπαθούν να ξεγελάσουν τον εαυτό τους με το ηλεκτρονικό τσιγάρο. Αυτό που δύσκολα μπορώ να καταλάβω είναι πώς σήμερα κάποιος δεν καταλαβαίνει ότι το κάπνισμα ΔΕΝ πρέπει να είναι ανεκτό σε κλειστούς χώρους.
Το κάπνισμα πρέπει να κοπεί στους εξωτερικούς κλειστούς χώρους. Υποστηρίζω την άποψή μου, αλλά ξέρω ότι δύσκολα θα επηρεάσει επειδή είμαι αντικαπνιστής. Περιμένω τη διακοπή του καπνίσματος να την εφαρμόσει ένας υπουργός φανατικός καπνιστής. Πιστεύω πολύ σε αυτόν τον συμβολισμό. Μόνο τότε, ίσως μπορέσει και πείσει αρκετούς. Δεν μπορώ να δεχτώ ότι σήμερα δεν υπάρχει ενημέρωση για το πόσο βλάπτεται ο ενεργός κι ο παθητικός καπνιστής. Η ενημέρωση έχει επεκταθεί παντού.
Γράφοντας αυτά, έχω στο μυαλό μου τα κίνητρα που με ώθησαν να μιλήσω γι’ αυτό το ζήτημα. Ότι άκουσα πως υπήρχαν διαφημίσεις πριν δεκάδες χρόνια που λέγανε ότι το κάπνισμα προστατεύει από τον καρκίνο του πνεύμονα… Ότι στον χώρο των γιατρών το κάπνισμα έχει αυξημένα ποσοστά. Ότι το κάπνισμα πλέον παρατηρείται σε πολύ μικρές ηλικίες κι ότι έχει αυξημένη συχνότητα σε εγκύους. Ότι ασθενείς με βαριές πνευμονοπάθειες, μόλις βγουν από το νοσοκομείο συνεχίζουν το κάπνισμα.
Δεν είμαι απαισιόδοξος τύπος. Απλά μ’ αρέσει να μιλάω για τα «άσχημα» γύρω μας και να μη φοβάμαι να τα αντιμετωπίσω. Πιστεύω ότι μπορούμε να αλλάξουμε αυτήν την κατάσταση. Η καλύτερη σχέση που έχω με το τσιγάρο είναι ότι τρελαίνομαι με το τραγούδι του Κότσιρα που λέει «Στο τσιγάρο που κρατώ, στον ένα μου Θεό» και σκέφτομαι την κοπέλα μου, τη Μάρτζι (βλέπε «Άκρως Οικογενειακόν»)!
*Ο Σάββας Ιορδανίδης, είναι φοιτητής ιατρικής Α.Π.Θ.