Πάντοτε πίστευα ότι στη ζωή μου θα ζούσα 2-3 μεγάλους έρωτες. Ότι θα έρχονταν ξαφνικά, απροσδόκητα και θα αναστάτωναν τη ζωή μου ο καθένας με έναν διαφορετικά όμορφο, αλλά εξίσου ολοκληρωτικό τρόπο.
Πίστευα ότι σίγουρα ο ένας τουλάχιστον θα με πλήγωνε πολύ βαθιά και θα είχε τραγικό τέλος. Ότι θα τα έφερνε έτσι η ζωή που δεν θα μπορούσαμε να είμαστε μαζί γιατί θα υπήρχαν ανυπέρβλητα εμπόδια. Κι έτσι θα έφευγε από τη ζωή μου με πόνο. Αλλά με εκείνον τον γλυκό πόνο που σε κάνει να πιστεύεις στα παραμύθια και να ελπίζεις ότι οι έρωτες «δεν πεθαίνουν μα κοιμούνται» και «τρυπώνουν στα προσεχώς του σινεμά».
Κι ύστερα, όταν θα κατάφερνα σιγά-σιγά να ξεπεράσω τον πόνο, θα ερχόταν ένας άλλος, μεγάλος έρωτας. Σίγουρα θα έπρεπε να είναι μεγάλος, γιατί πώς αλλιώς να ξεπεράσει τον προηγούμενο; Πίστευα ότι κι αυτός, ο δεύτερος μεγάλος έρωτας, θα μου έπαιρνε τα μυαλά. Θα τον ζούσα στο έπακρο και θα έκανα τρελά πράγματα γι’ αυτόν. Όπως κι εκείνος για ‘μένα. Αυτός ο έρωτας θα ήταν από αυτούς που δεν θέλουν να ξέρουν τι τους ξημερώνει. Γιατί γνωρίζουν τη ματαιότητα του «για πάντα» και έχουν μάθει πια ότι τίποτα δεν μένει σταθερό, ότι τα πάντα αλλάζουν. Και γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο τα δίνουν όλα άφοβα, πιο δυνατά και πιο παθιασμένα από κάθε άλλη φορά. Κι ύστερα θα έφευγε κι αυτός. Ίσως γιατί θα αλλάζαμε κι οι δυο και αυτή η ερωτική μυσταγωγία θα χανόταν μαζί με τους παλιούς μας εαυτούς.
Και θα μάθαινα επιτέλους να ζω μόνη.
Θα γινόμουν πιο κυνική, πιο ρεαλίστρια. «Τι πάει να πει έρωτας, δηλαδή; Τι την θέλω αυτή την κατάσταση εμμονής, ανασφάλειας, έντασης;», θα σκεφτόμουν. Δεν θα πίστευα στη μαγεία του πια. Ούτε «για πάντα», ούτε «σήμερα σαν να μην υπάρχει αύριο». Αλλά θα περίμενα. Θα περίμενα βαθιά μέσα μου αυτόν που θα με έκανε να πιστέψω ξανά.
Και όταν θα ερχόταν, με τρόπο εξίσου απρόσμενο και απογειωτικό, θα τα έκανα όλα. Δεν θα κρατούσα καμία πισινή, δεν θα σκεφτόμουνα τίποτα δυο φορές. Θα τα έκανα και θα τα έδινα όλα. Με αυτόν που θα κατάφερνε να με κάνει να ξανα-πιστέψω στο παραμύθι που λέγεται «έρωτας». Και με αυτόν θα ανακάλυπτα ξανά τη ζωή. Και ξανά, και ξανά, μέχρι που θα μου τελείωνε.
Αυτά σκεφτόμουνα πάντα. Γι’ αυτό, κάθε φορά που ο κάθε υποψήφιος μεγάλος έρωτας που έρχεται στη ζωή μου αποδεικνύεται πολύ μικρός για τα δεδομένα, σταματάω όλο και περισσότερο να πιστεύω στο παραμύθι. Και είναι πολύ πικρό να συνειδητοποιείς ότι αυτός που πέρναγες για έρωτα δεν είναι παρά άλλος ένας περαστικός στο δρόμο σου. Γιατί είναι πιο ουσιώδες να ερωτεύεσαι ολοκληρωτικά και να πληγώνεσαι, παρά να ζεις στο περίπου έρωτες και πάθη.
Γιατί, άμα στον έρωτα βάζεις όρια, φρένα και όρους, αναιρείς τη σημασία του αισθήματος. Σημαίνει δεν είναι έρωτας αυτό που αισθάνεσαι, φίλε. Γι΄ αυτό, μην παιδεύεις και σταμάτα επιτέλους να παιδεύεσαι κι εσύ με τα «περίπου» αισθήματά σου. Άμα δεν το θέλεις αρκετά για να το ζήσεις πλήρως, δεν το θέλεις καθόλου. Έρωτας στο περίπου δεν γίνεται, γίνεται;