Το 2016 πλησιάζει προς το τέλος του και αφήνει πίσω του 21 χρόνια. 21 χρόνια πορείας μέσα από εκτάσεις απέραντες, άλλοτε πράσινες και φωτεινές, άλλοτε άγονες και παγωμένες με την ψύχρα του χειμώνα να σκεπάζει το δέρμα μας. Αλλοτε σκοτεινό πυκνό βράδυ καλύπτει τα όνειρά μας, άλλοτε η χαραυγή ξεπροβάλλει μέσα από τις φυλλωσιές του δέντρου κάτω από το οποίο ξαποστάσαμε γυμνοί και ονειρευτήκαμε.
Πού είναι ο χρόνος; Πότε είναι ο χρόνος; Είναι μια στιγμή ή είναι η αιωνιότητα; Είναι ένας ή είναι δύο άνθρωποι ή είναι ανάμεσα στους ανθρώπους και σε αυτό που δημιουργούν μαζί; Γιατί φεύγει ο χρόνος, γιατί μας αφήνει πίσω ξυπόλητους να πορευόμαστε μέσα στη φωτιά, μέσα στο νερό, μέσα στο χώμα και να δέρνει ο άνεμος τα πρόσωπα μας και να μας ανακατεύει τα μαλλιά;
Μέσα στα χρόνια μάθαμε. Μάθαμε πολλά. Χτίσαμε, γκρεμίσαμε. Αγαπήσαμε και αγαπηθήκαμε. Δοκιμάσαμε όλα τα ανθρώπινα πάθη, γέμισε η ψυχή μας έρωτα και άδειασε από την παγωνιά της μοναξιάς και της άρνησης. Ήρθαν οι ξένοι πορθητές της υπόστασής μας, πήραν ό,τι μπορούσαν αλλά μας άφησαν κάτι μικρό και απροσπέλαστο. Τι έμεινε τελικά μέσα που δεν μπορεί να το αγγίξει ο άνεμος; Όσο υπάρχει η ιδέα, η ιστορία θα κυλά. Όσο υπάρχει ένα ζευγάρι μάτια που κοιτάζει κάθε μέρα τον ήλιο και τον ουρανό, η ελπίδα δεν θα σβήνει και θα ξαναφυτρώνει σαν λευκό λουλούδι μετά την πυρκαγιά.
Τι άλλο είναι, εξάλλου, η ζωή πέρα από την τεθλασμένη γραμμή της πορείας; Αδιάκοπη προχωράει μπροστά, βήματα έρχονται και φεύγουν και τα πρόσωπα ζουν μέσα από τη μνήμη. Η ιστορία δεν ξεχνά τα πρόσωπα, οι άνθρωποι τα προσπερνάνε. Κι αυτά σαν από αντίδραση θα θέλουν να ζούνε μέσα από τις ιδέες τους, αυτές είναι αθάνατες και δεν σβήνονται ούτε ακόμα με τις εκκαθαρίσεις. Οι άνθρωποι είναι μια στιγμή, η ιστορία είναι η αιωνιότητα.
Και τι θα απογίνει το παιδί; Περάσανε τα χρόνια και απάντηση δεν βρήκαμε. Κάπου το ξεχάσαμε, ίσως στην άκρη του δρόμου καθώς πηγαίναμε για τα μεγάλα και τα λαμπερά. Ή το κρύψαμε από ανάγκη στο βάθος της μνήμης. Μπορεί και να το κάναμε να μεγαλώσει άθελα του. Κι, όμως, το παιδί επέζησε παρά τις πλημμύρες και τις μπόρες. Και αφού μεγάλωσε, αναρωτήθηκε και αυτό τι θα απογίνουν τα παιδιά του.
Αλλά απάντηση δεν έχει βρει ακόμα.