Από συστάσεως του ελληνικού κράτους, βασιλεύουν στη χώρα μας οι πελατειακές σχέσεις. Ο εκάστοτε πολιτικός προκειμένου να εκλεγεί, έταζε σε πολίτες διορισμό στο δημόσιο. Αν εκλεγόταν, πραγματοποιούσε μαζικούς διορισμούς, οι οποίοι μέχρι και το 1911 δεν ήταν ακόμα μόνιμοι. Έτσι, σε κάθε αλλαγή κυβέρνηση, όλοι εκείνοι που ήταν μέχρι πρότινος διορισμένοι στο δημόσιο, διέτρεχαν κίνδυνο να απολυθούν και, εν τέλει, αντικατασταθούν από άλλους της νέας κυβέρνησης. Με αυτόν τον τρόπο, η δημοσιοϋπαλληλία στη Ελλάδα απέκτησε υπέρ το δέον σπουδαιότητα.
Έτσι γαλουχήθηκαν, γενεές επί γενεών Ελλήνων. Να στοιβάζονται οι πολίτες κατά χιλιάδες στα γραφεία βουλευτών για ένα ρουσφέτι. Έχει μείνει στην ιστορία ο Ι. Κωλέττης, βουλευτής και πολλάκις πρωθυπουργός του 19ου αιώνα στη χώρα μας, ο οποίος καλούσε τον κόσμο σπίτι του προκειμένου να του εξασφαλίσει άμεσα μια θέση στο δημόσιο. Τέτοιους ψήφιζε – και ψηφίζει – ο κόσμος.
Άλλες τέτοιες χαρακτηριστικές περιπτώσεις πολιτικών του 19ου αιώνα, πέραν του Ι. Κωλέττη , ήταν οι Δ. Βούλγαρης και Θ. Δηλιγιάννης, οι οποίοι, επίσης, είχαν ως «ψωμοτύρι» επανεκλογής το ρουσφέτι. Εις όλη αυτή τη διαφθορά, ίσως ο Χ. Τρικούπης ήταν ένας από τους ελάχιστους που προσπάθησαν να εξορθολογήσουν το δημόσιο. Όταν κάποια στιγμή εξελέγη πρωθυπουργός, ψήφισε νόμο περί προσλήψεως και προαγωγής στο δημόσιο στη βάση συγκεκριμένων προσόντων, σε μια προσπάθεια του να περιθωριοποιήσει τον παλαιοκομματισμό. Παρόλα αυτά, λίγα χρόνια αργότερα, αυτός ο νομός καταργήθηκε από τον Θ. Δηλιγιάννη.
Γι αυτό και κατ’ ουσίαν, δανειζόμασταν μεγάλα ποσά ως χώρα από τη δεκαετία του ’80 και έπειτα. Για να μπορούν οι εκάστοτε κυβερνήσεις να πληρώνουν τους διορισμένους «πελάτες» τους. Έτσι, μεταξύ άλλων, αυξήθηκε και το χρέος μας, και φτάσαμε στην κρίση.
Όμως, ποσό έντιμο είναι το ρουσφέτι; Πόσο έντιμο είναι απέναντι στους ανέργους της χώρας μας, που δεν φίλησαν ποτέ «κατουρημένες ποδιές» πολιτικών έχοντας αξιοπρέπεια; Πόσο έντιμο είναι να διορίζεται κανείς στο δημόσιο, ανεξάρτητα από τα προσόντα του; Από πού και ως που θα πρέπει να πληρώνει ο φορολογούμενος τους αργόμισθους που υπάρχουν σε αυτό; Και από πού και ως που, εν τέλει, ο αργόμισθος θεωρείται εργαζόμενος;
Στην χώρα μας θα πρέπει να γίνει σοβαρή αξιολόγηση στον δημόσιο τομέα. Δεν ξέρω από ποια κυβέρνηση, άλλα επιβάλλεται να γίνει. Επιβάλλεται να εντοπιστούν οι αργόμισθοι και να απολυθούν. Να παραμείνουν μόνο οι ευσυνείδητοι Δ.Υ και να προσλαμβάνονται αυστηρά μόνο όσοι διαθέτουν τα ανάλογα προσόντα. Να καταργηθεί η μονιμότητα των Δ.Υ, και να προσλαμβάνονται ή απολύονται ανάλογα με τις ανάγκες της χώρας. Να εισαχθεί, επιτέλους, η πληροφορική και η τεχνολογία στο δημόσιο και να καταργηθεί το χαρτί δια παντός. Τέλος, να ποινικοποιηθεί δια νόμου το ρουσφέτι.
Μόνο έτσι θα είναι δυνατή η μείωση των φόρων, περιστέλλοντας αξιοκρατικά τις δημόσιες δαπάνες. Και με τη μείωση των φόρων και την άριστη λειτουργιά του δημόσιου τομέα, θα υπάρξει ανάπτυξη του ιδιωτικού τομέα και της επιχειρηματικότητας και άρα μείωση της ανεργίας. Το δημόσιο δεν είναι «μαγαζί» κανενός κόμματος για διορισμό στρατιών «κολλητών» και πρώην… αφισοκολλητών. Το προσωπικό του δημοσίου θα πρέπει να είναι άρτια καταρτισμένο, προσφέροντας τις καλύτερες δυνατές υπηρεσίες στους πολίτες της χώρας με το μικρότερο δυνατό κόστος.
* Ο Χάρης Μαυροκέφαλος είναι απόφοιτος Φιλοσοφίας Πάτρας