Δεν υπάρχει αμφιβολία, ότι η Ελλάδα το 2014 έζησε τη μεγαλύτερη πολιτική απάτη. Μεγαλύτερη από τη φράση «λεφτά υπάρχουν» και απείρως μεγαλύτερη από τα ψεύδη που όλοι οι πολιτικοί και όλα τα κόμματα μεταχειρίσθηκαν για να ανέλθουν στην εξουσία. Ακόμη κι αυτά που δεν είχαν προοπτικές διακυβέρνησης.
Γιατί μεγαλύτερη; Διότι ήταν επενδεδυμένη με ψεύτικες ελπίδες και απευθυνόταν σε έναν λαό απογοητευμένο, αγανακτισμένο και με γνώση της κρίσης. Ο ελληνικός λαός υπέφερε ήδη πέντε χρόνια από μοιραίες και λανθασμένες επιλογές. Κι επειδή «ο πνιγμένος από τα μαλλιά του πιάνεται», το εκλογικό σώμα ήταν έτοιμο να πιστέψει το «διαφορετικό». Αυτό που ευαγγελιζόταν την έξοδο από τα Μνημόνια, για την ακρίβεια το σκίσιμό τους, και την «ανάκτηση της εθνικής κυριαρχίας».
Μέχρις εδώ καλά! Ουδέν μεμπτόν. Όμως, αυτοί που υπόσχονταν όλες αυτές τις ανοησίες, κατά δυστυχή εθνική συγκυρία, εξελέγησαν. Και τότε, απεδείχθη η ανικανότητα και το ψεύδος σε όλο τους το μεγαλείο. Έξι μήνες κυνηγούσαν την ουρά τους, καταγράφοντας τις κλειστές συνεδριάσεις του Eurogroup (άραγε, μόνον αυτές ή και συνεδριάσεις και συζητήσεις στο εσωτερικό..;), περιφερόμενοι ως αυτοπαθείς και αυτοάνοσοι νάρκισσοι, εν τέλει –και με τη βούλα– ως οι πιο αποτυχημένοι διαπραγματευτές της Ιστορίας.
Ήταν κάπου εκεί που είχαν αρχίσει να νιώθουν το βάρος των α-νόητων επιλογών τους, όταν αποφάσισαν να προκηρύξουν το προδοτικό δημοψήφισμα. Αυτό που ισοδυναμούσε με συνταγματικό πραξικόπημα. Και το χειρότερο για την κλειστή ομάδα του Μαξίμου ήταν ότι το δημοψήφισμα τούς έφερε ό,τι φοβούνταν. Το ΟΧΙ. Ενώ εκείνοι βασίζονταν στο ΝΑΙ.
Έτσι, άφοβα και οπορτουνιστικά προχώρησαν στη δεύτερη απάτη. Αυτή που λόγω ιλιγγιώδους ταχύτητας οδήγησε σε μια άνευ προηγουμένου κατάρρευση του πρωθυπουργού στις 12 Ιουλίου 2015 στη Σύνοδο Κορυφής. Τη νύχτα, κατά την οποίαν ο ίδιος διαπίστωσε ότι τα παραμύθια στους ξένους δύσκολα σερβίρονται και οι δράκοι των παραμυθιών καίνε στην πραγματικότητα, αλλά όποιον τους θρέφει.
Φοβούμενος τη φυλακή ή ίσως και χειρότερες προσωπικές εξελίξεις, ανέκρουσε πρύμνα γράφοντας στα παλαιότερα των υποδημάτων του όσους πολίτες τον πίστεψαν. Οι τελευταίοι με τη σειρά τους, απλώς αδρανοποιήθηκαν και εν καιρώ έγιναν βασιλικότεροι του βασιλέως. Στην πλειονότητά τους έστω.
Αμέσως μετά την ιδεολογική συντριβή –η οποία κατ’ ουσίαν ήταν εθνική– οι διαφωνούντες σύντροφοι την αποδέχθηκαν και εξακολουθούσαν να σιτίζονται ως βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ. Βαρουφάκης, Λαφαζάνης, Κωνσταντοπούλου τύποις μόνο διαφώνησαν και τούτο αποδεικνύεται από το γεγονός ότι δεν παραιτήθηκαν, ούτε παρέδωσαν τη βουλευτική τους έδρα, ακόμη και μετά τη συνθηκολόγηση.
Κι ύστερα, ήρθαν οι αποκαλύψεις. Η μεν Ζωή Κωνσταντοπούλου δήλωσε πως ο Τσίπρας τής εξομολογήθηκε ότι μόνο μια δικτατορία θα έβγαζε τη χώρα από τη θέση αυτή, ο δε Λαφαζάνης ισχυρίσθηκε ότι ο Τσίπρας είχε υποκύψει προ πολλού, προσπαθώντας να καλύψει τη δική του σκέψη για ρεσάλτο στο Νομισματοκοπείο.
Και οι δύο δηλώσεις, άνευ σημασίας, ως άκαιρες και καθυστερημένες. Όμως, εκτός από αυτούς, με δηλώσεις, άρθρα, συνεντεύξεις και βιβλία του αντέδρασε ο Γιάνης… Μάς πληροφόρησε για τις παλινωδίες του «συντρόφου Αλέξη», αλλά και για τις δικές του, οι οποίες είχαν πάρει τη μορφή επίσημης στρατηγικής της κυβέρνησης πριν καν αυτή εκλεγεί.
Ήδη, από το 2014, λέει ο Γιάνης, οι Τσίπρας, Παππάς και Δραγασάκης είχαν συμφωνήσει στο παράλληλο σύστημα πληρωμών. Δηλαδή, σε επιστροφή στον 21ο αιώνα στο ανταλλακτικό εμπόριο! Επίσης, ομονοούσαν όλοι τους απροκάλυπτα, ξαναλέει ο Γιάνης, στο γεγονός ότι το περιβόητο Πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης ήταν το αγκίστρι για να πιάσουν στα δίχτυα τους τον λαό. Το γνώριζαν, όπως γνώριζαν και ότι δεν θα εφαρμόσουν τίποτε από αυτό. Ούτε τα 751€, ούτε τη 13η και 14η σύνταξη, ούτε τα 12 δισεκ. που θα έριχναν στην Οικονομία για να ανασάνει.
Οι πολίτες τούς ψήφισαν για να υλοποιήσουν τις παροχές που είχαν υποσχεθεί και αυτοί την ώρα που τις υπόσχονταν, από μέσα τους έκλαιγαν από τα γέλια για εκείνους που θα τους εμπιστεύονταν. Αυτή η συμπεριφορά απατεώνα χωράει πολλές αντιδράσεις, αλλά επί της ουσίας ουδεμία υπήρξε.
Τώρα, ακόμη και οι ξένοι συνεργάτες του Βαρουφάκη επιβεβαιώνουν το σχέδιο που υπήρχε για εγκαθίδρυση παράλληλου συστήματος πληρωμών, στο οποίο τα κουπόνια θα αγόραζαν τρόφιμα, παρ’ ό,τι θα κόστιζαν πανάκριβα στην αξιοπρέπεια, τον εξευτελισμό και την υποβάθμιση της Ελλάδας. Αδιάφορα όλα αυτά για τον Γιάνη, τη Ζωή και τους συντρόφους που έπαιξαν στην πλάτη του λαού το χειρότερο παιχνίδι. Αυτό που ούτε όσοι επιβουλεύονται την Ελλάδα δεν θα φαντάζονταν.
*Ο Παναγιώτης Μπαλακτάρης είναι δικηγόρος Αθηνών.