Αν είσαι Θεσσαλονικιός, έχεις κάμποσους λόγους να κοκκινίζεις για την εικόνα που παρουσιάζει το κέντρο της πόλης στους επισκέπτες της. Για παράδειγμα, οι μόνιμα φρακαρισμένοι δρόμοι, όπου κάθε ένας παρκάρει ατιμώρητα σε δεύτερη και τρίτη σειρά. Ή η απόλυτη ασυδοσία των τραπεζοκαθισμάτων, που κάτω από τις αυθαίρετες στεγασμένες κατασκευές τους, έχουν καταπιεί πεζοδρόμια, πεζόδρομους και διαβάσεις. Ή ακόμη, οι μισού χιλιομέτρου ουρές των ταξί στις πιάτσες και οι σουρεάλ σημάνσεις για στάθμευση, που η μία αναιρεί την άλλη (Όχι ότι υπάρχει περίπτωση να βρεις ποτέ θέση στάθμευσης στο κέντρο χωρίς να πληρώσεις ιδιωτικό γκαράζ). Γενικά, δεν ξέρεις για ποιο πράγμα να ντραπείς περισσότερο. Από χθες όμως ξέρω, αφού χρειάστηκε να πάω στο κεντρικό αστυνομικό τμήμα της πόλης. Αυτό που ονομάζεται "Αστυνομικό Τμήμα Λευκού Πύργου" και στεγάζεται στην Αριστοτέλους 18.
Κατά καιρούς έχω βρεθεί σε κάμποσες δημόσιες υπηρεσίες, αστυνομικών τμημάτων συμπεριλαμβανομένων. Έτσι, το έχω εμπεδώσει επαρκώς ότι αυτοί οι χώροι είναι κατά κανόνα παραμελημένοι, πρόχειρα διευθετημένοι και επιπλωμένοι όπως λάχει. Εδώ όμως, στο κεντρικό αστυνομικό τμήμα της Θεσσαλονίκης, δεν μιλάμε πια για κάτι τέτοιο. Εδώ το έχουν κυριολεκτικά τερματίσει, αφού το γιαπί που στεγάζει το ΑΤ Λευκού Πύργου, στην πραγματικότητα είναι υπεράνω περιγραφής. Ωστόσο, λέω να την κάνω την προσπάθεια, μπας και μεταφέρω κάτι από τη γενική εικόνα:
Ο χώρος έχει να δει μπογιατζή τουλάχιστον σαράντα -και λίγα λέω- χρόνια. Όσοι τοίχοι και ταβάνια δεν έχουν εκτεταμένους λεκέδες μούχλας, κοσμούνται από πεσμένα ή σκασμένα επιχρίσματα. Τα έπιπλα, αν τα κατέβαζαν στο πεζοδρόμιο, δεν θα καταδεχόταν να τα πάρει παλιατζής. Για παράδειγμα, τα αρχαία καθίσματα. Εκτός από ετοιμόρροπα, είναι και άγρια ξεκοιλιασμένα, λες και τους έχει επιτεθεί ο μανιακός με το χασαπομάχαιρο, με τα αφρολέξ να ξεχύνονται περήφανα από παντού. Ακόμη, τα ντουλάπια χάσκουν, οι φοριαμοί, έτσι και ψιθυρίσεις "τους ζυγούς λύσατε", θα σωριαστούν με πάταγο και τα λιωμένα από δεκαετίες χρήσης σκαλοπάτια είναι γεμάτα με πηχτούς λεκέδες πίσσας, κάποιοι σε μέγεθος CD. Το αποτρόπαιο σκηνικό εγκατάλειψης συμπληρώνουν χύμα καλώδια που σέρνονται ή κρέμονται εδώ κι εκεί, αλλά και μαύρες σακούλες σκουπιδιών στοιβαγμένες ανάκατα στους διαδρόμους. Μέχρι και μια ντάνα με λάστιχα αυτοκινήτου πρόσεξα, που βρίσκεται, λέει, εκεί τουλάχιστον έναν χρόνο. Και όλα βουτηγμένα σε παχύ στρώμα μπίχλας, με το χνούδι, τη νικοτίνη και τη βρώμα να έχουν ντύσει αυτό το φύρδην-μίγδην με ανεξίτηλη πατίνα χωματερής. Με δυο λόγια, πρόκειται για ένα αυθεντικό κομμάτι επαρχιακού Σουδάν στην καρδιά της πόλης. Να σιχαίνεσαι ακόμη και να φτύσεις.
Κατά τα άλλα, γίνονται, λέει, σοβαρές προσπάθειες για προσέλκυση τουρισμού στη Θεσσαλονίκη. Σκέφτομαι μόνον εκείνον τον πικραμένο τουρίστα, που θα χάσει πορτοφόλι ή διαβατήριο και θα βρεθεί εκεί για να το δηλώσει. Είναι βέβαιο ότι, εκτός από το διαβατήριο, στο ΑΤ Λευκού Πύργου θα χάσει και το τελευταίο ίχνος εκτίμησης για την πόλη.
Κατά προέκταση, και για τη χώρα.