Έχοντας υπάρξει δημοσιογράφος για χρόνια και παραμένοντας αθεράπευτα κυνικός μου αρέσει να επεκτείνω τη σκέψη μου και να προσπαθώ να τη χωρέσω στα παπούτσια πολλών ανθρώπων. Πρώτα και πάνω απ’ όλα σε αυτών με τους οποίους διαφωνώ.
Θεωρώντας την υπόθεση της Ηριάννας ως ένα μείζον θέμα κοινωνικοπολιτικών προεκτάσεων «έλιωσα» προσπαθώντας να διαβάσω και να συζητήσω όσες περισσότερες γνώμες γίνεται, να καταλάβω όσα περισσότερα μπορώ απ’ όλα αυτά που συμβαίνουν.
Σε μια χώρα όπου δεν ισχύει το τεκμήριο της αθωότητας, σε μια χώρα όπου δεν ισχύει εξίσου ο νόμος. Σε μια χώρα όπου δεν ισχύει το πόσο εντάξει είσαι αλλά το πόσο πλούσιος είσαι (όχι κατά τα δηλωθέντα αλλά κατά τα διαφημισθέντα υπάρχοντα) έχω να σας πω 2 μέρες πριν γίνω 30 ότι στη φυλακή δεν βρίσκεται μόνο η Ηριάννα. Στη φυλακή βρισκόμαστε όλοι εμείς που αθόρυβα συμφωνούμε με το χάος εδώ και δεκαετίες.
Συναίνεση στην ανομία, συναίνεση στο ρουφιανιλίκι, συναίνεση στη ληστεία είτε είναι νόμιμη (βλ. εφορία) είτε με κουκούλες. Βλέπετε εξ απαλών ονύχων μάθαμε εδώ γύρω να τη πληρώνουν άλλοι για εμάς. Μετάθεση ευθυνών, άγνοια κοινωνικής συμπεριφοράς και εξέλιξης και τελικά το κυνήγι για το χάος. Ναι το χάος. Γιατί το χάος κυνηγάμε σαν λαός και όχι την εξέλιξη. Φωνακλάδες που ψάχνουν το δίκιο τους σε μια θάλασσα αδίκου.
Για να υπάρξει ισότητα πρέπει να υπάρχει ισορροπία και η ισορροπία έχει χαθεί προ πολλού σε αυτή τη χώρα όπως και η αίσθηση της.
Βέβαια δεν είναι η μόνη που κρατείται αδίκως και σίγουρα δεν είναι η μόνη που τιμωρείται αδίκως. Ρωτήστε τα παιδιά σας, τους φίλους σας, τους γονείς σας αν είναι ευχαριστημένοι με τη ζωή που έχουν, αν είναι ευχαριστημένοι με αυτό που βλέπουν να έρχεται. Γιατί μένοντας σε αυτήν εδώ τη χώρα αυτό που έρχεται είναι παραπάνω από προφανές… Χάος!
Κι αν το μέλλον διαγράφεται τόσο μαύρο και δυστοπικό τι διαφορά έχει απ’ τη φυλακή; Γιατί αυτό είναι στη πραγματικότητα η φυλακή, η απουσία του παρόντος που δημιουργεί κενό στο μέλλον.
Ευελπιστώντας ότι αυτό το κορίτσι θα βγει έξω από τη φυλακή λοιπόν πρέπει να κοιτάξουμε στον καθρέφτη, να κάνουμε την αυτοκριτική μας. Μια αυτοκριτική που αποφεύγουμε απ’ τη πολιτική μέχρι την κρεβατοκάμαρα μας και το σπίτι μας. Μια αυτοκριτική που φοβόμαστε ότι θα μας πληγώσει ενώ πληγώνουμε ξανά και ξανά εμάς και τους γύρω μας ζώντας στο χάος.
Πλέον δεν υπάρχει περιθώριο ούτε και δικαιολογία άγνοιας, γιατί αν αύριο μεθαύριο μπείτε εσείς στη φυλακή αδίκως ποιος περιμένετε να μιλήσει για εσάς και με τι φωνή; Φροντίστε οι φωνές που σας εκπροσωπούν να σας εκπροσωπούν επειδή ξέρουν, επειδή είναι άξιες εμπιστοσύνης, επειδή τις πιστεύετε για κάτι καλύτερο, όχι για κάτι που θα βολέψει.
Η εποχή του βολέματος έχει τελειώσει ανεπιστρεπτί και ο κόσμος για να αλλάξει θέλει ξεβόλεμα και πάνω απ’ όλα αυτοκριτική. Ούτε Ηριάννες είμαστε όλοι αλλά ούτε και βολεμένοι.
Φυλακισμένοι όμως είμαστε. Φυλακισμένοι με το ξερό μας το κεφάλι σε ένα κλουβί που μόνο χάος μπορεί να προσφέρει! Κοιτάξτε στον καθρέφτη και αφού τα πείτε με τον εαυτό σας βγείτε και κοιτάξτε τους γύρω σας στα μάτια… Θα καταλάβετε τι σας λέω. Το σημείο 0 βλέπετε πέρασε προ πολλού, το καράβι μπάζει νερά και στο ναυάγιο δε γλιτώνει παρά μόνο η πρώτη θέση γιατί εδώ έχουμε ξεπουλήσει μέχρι και τις λέμβους κοψοχρονιά.
*Ο Γιάννης Τσοκάνης είναι δημοσιογράφος, αγρότης και κτηνοτρόφος.