Ξεκινώ δηλώνοντας ότι ως γυναίκα στην εμμηνόπαυση έχω εξαιρετικά κακό, άστατο και λίγο ύπνο. Έτσι λοιπόν το Σάββατο που μας πέρασε, λίγο αυτό, λίγο ο κατακλυσμός του Νώε, λίγο η συνδρομητική τηλεόραση που απεργούσε, έπιασα να χαζεύω το ιντερνέτι μπας και γλαρώσω.
Έπεσε λοιπόν το μάτι μου σε κάτι άρθρα που προμήνυαν το τέλος του κόσμου. Κυριολεκτικά όμως! Ο Μπένι (βλέπε Ευάγγελος Βενιζέλος, ορμώμενος εκ Θεσσαλονίκης και ουχί ευθέως απόγονος των Βενιζέλων ‒ ο θεός την φύλαξε την οικογένεια) απειλεί θεούς και δαίμονες να αποχωρήσει από την Δημοκρατική Συμπαράταξη (βλέπε τα ρετάλια του πάλαι ποτέ κραταιού ΠΑΣΟΚ με τη σημαντική και ουσιαστική σύμπραξη της ΔΗΜΑΡ στη μετά του μπάρμπα Φώτη εποχή). Τα ύστερα του κόσμου.
Και θα πάρει λέει μαζί και την κυρία Διαμαντοπούλου (βλέπε πρώην επίτροπο στην Ε.Ε. και πρώην υπουργό παιδείας, που ακόμα δεν το έχει ξεπεράσει αυτό το σύνδρομο της Μαρίας Αντουανέτας που την κατατρύχει).
Και τον κύριο Φλωρίδη (παλιό συμφοιτητή και ένδοξο υπουργό αθλητισμού που ξήλωσε όχι μία, όχι δύο παράγκες, αλλά καταυλισμό ολόκληρο).
Και άλλους βέρους δημοκράτες και ακραιφνείς σοσιαλιστές που ασφυκτιούν λέει –ο μασαζοκορσές ήτο 2 νούμερα μικρότερος‒ μέσα στο κόμμα υπό την ηγεσία της κυρίας Φώφης Γεννηματά (όχι δεν θα κάνω κανένα σχόλιο, δεν χρειάζεται) και θέλουν λέει να επανιδρύσουν την κεντροαριστερά, να μας δείξουν τον δρόμο προς την πραγματική σοσιαλδημοκρατία, τον δρόμο της πολιτικής ορθότητας (που τώρα που πέθανε και ο Φιδέλ, δεν ξέραμε που να στρέψουμε το βλέμμα μας) και κατά πάσα πιθανότητα να διεκδικήσουν (για πρώτη φορά) την ψήφο του ελληνικού (ταλαίπωρου, εκνευρισμένου και στα πρόθυρα εγκεφαλικού) λαού.
Και από την άλλη μεριά λέει –το άρθρο όχι εγώ‒ η Δημοκρατική Συμπαράταξη σταμάτησε τις συνομιλίες με τον Ποτάμι, γιατί λέει πολύ νερό έπεσε τις τελευταίες μέρες, και έχουν γίνει μούσκεμα από μόνοι τους και πλέον δεν χρειάζονται βοήθεια. Γιατί λέει, ή καλύτερα υπαινίσσεται, το άρθρο ο Σταύρος δεν δύναται να κατέχει τον ορθό λόγο για να καταθέτει λογικές και δημοκρατικές προτάσεις γιατί αυτοί και μόνο αυτοί είναι αυτοί οι μόνοι απόστολοι επί της γης του ορθού σοσιαλιστικού λόγου (ερμηνευτές του Καντ, συνεχιστές και αυτοί του Φιδέλ, του Πάλμε και του Γέρου της Δημοκρατίας, βεβαίως-βεβαίως). Τι είπες τώρα! Πως τόλμησε ο εγκάθετος του Μπόμπολα να οραματίζεται μια καλύτερη Ελλάδα άνευ της ευλογίας του! Έλεος.
Κι έτσι λοιπόν πήγαινα από το ένα άρθρο στο άλλο, και έριχνε και κάτι κεραυνούς που έτριζαν τα τζάμια, και αγριευόταν και το τέρας (βλέπε ένα έξαλλο Τζακ Ράσελ) και που να κλείσω μάτι η γυναίκα.
Και σκεφτόμανε η ξάγρυπνη, λες ο Μπένι να την κάνει την έκπληξις, το θάμα, λες να τον επαναφέρει τον μακαρίτη (τον κεντρώο χώρο, ντε) στη ζωή, αυτόν καλέ που μας αφήκε χρόνους και καιρούς από τότε που διαλύθηκε η ΕΝΩΣΙΣ ΚΕΝΤΡΟΥ, και που τον έχουμε θάψει, του έχουμε κάνει τουλάχιστον σαράντα μνημόσυνα, έχουμε κάνει και την ανακομιδή των οστών (τα πήρε ο ΓΑΠ και τα φυλάει στον οικογενειακό τάφο, μην ανησυχείτε), και να γίνει η πολιτική ζωή της Ελλάδος ένα επεισόδιο από το «The Walking Dead»;
Δηλαδή τώρα σοβαρά, όλοι αυτοί οι κύριοι και οι κυρίες με το αγνό και άσπιλο παρελθόν (παραθέτω ένα ποτ πουρί ονομάτων: Λοβέρδος, Κρεμαστινός, Χριστοφιλοπούλου και το αποδέλοιπο μπαλέτο) θεωρούν ότι μπορούν να κάνουν μια πρόταση της προκοπής, η οποία θα γίνει πιστευτή από τον οποιοδήποτε (ναι το θυμάμαι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι κυβέρνηση) και θα σηκώσουν το δάχτυλο στον όποιο πολιτικό τους αντίπαλο για να του κάνουν χρηστομάθεια περί διαφάνειας, κοινωνικού κράτους, ίσων ευκαιριών, και άλλων τέτοιων χαριτωμένων και εκτός από τον γέλωτα που θα εισπράξουν εις απάντηση, δεν θα πέσουν επάνω τους και δυστυχώς και πάνω μας και οι υπόλοιπες 117 πληγές του Φαραώ.
Το γιατί δεν πάνε στο σπίτι τους, το κατανοώ, μια φορά να έχεις γευτείς τη γλυκιά γεύση της εξουσίας, δεν την αφήνεις με τίποτα. Το ότι ο… σοφός λαός τους επανεκλέγει, άντε και να το δεχτώ, αν και χρήζει βαθιάς ψυχιατρικής ανάλυσης, το ότι όμως θέλουν σώνει και καλά να βυσσοδομούν πάνω στο πτώμα ενός χώρου –κεντρώος, κεντροαριστερός, δημοκρατικό κέντρο, και ουκ έστι αριθμός, ούτε ο Ρωχάμης τόσα ονόματα‒ και να λυσσομανάνε για την πατρότητα και την καθαρότητα της καταγωγής του, με αφήνει ενεή (σύξυλο δηλαδή, να δείξω και τι αποκόμισα από τόσα άρθρα που διάβασα).
Και μετά γίνομαι έξαλλη, φταίνε και οι ορμόνες βέβαια, ψάχνω να βρω τα τηλέφωνα της Χαριλάου Τρικούπη για τους αρχίσω στα γαλλικά (ναι και Sorbonne διαθέτω), μετά θυμάμαι όλη την ένδοξη πολιτική τους καριέρα και τι καλά και τρίκαλα έφεραν στην χώρα αυτή, κι άντε να κλείσω μάτι.
Εμένα τώρα πολιτική αναλύτρια δεν με λες, γυναίκα έξαλλη λόγω εμμηνόπαυσης και διαβίωσης στη σύγχρονη πραγματικότητα, αυτό ναι, αλλά δηλαδή τώρα σοβαρά και μεταξύ μας, ο Μπένι, η Φώφη, η Άννα, ο Ανδρέας και τα άλλα παιδιά, εκτός από το να μαλλιοτραβιόνται μεταξύ τους για το τίνος είναι βρε γυναίκα τα παιδιά (βλέπε η κληρονομιά του μακαρίτη του Σοσιαλισμού), δεν βρίσκουν άλλο τρόπο να περάσουν την ώρα τους; Και να μας αφήσουν ήσυχους, να δούμε πως θα την παλέψουμε μ’ αυτούς που μας κυβερνούν (και δεν το λες και piece of cake, ναι και Proficiency του Cambridge, παρακαλώ). Να αφήσουν και κανένα άνθρωπα της προκοπής να αρθρώσει και καμιά κουβέντα της λογικής. Λέω εγώ τώρα.
Και μετά, ήρθαν οι μέλισσες, τέλειωσε η καταιγίδα, επανήλθε η δορυφορική, έπιασε να ροχαλίζει ακόμα και ο σκύλος, είδα και 3 επεισόδια ορίτζιναλ από το «The Walking Dead», επέδρασε και το lexotanil, και κοιμήθηκα.
Καληνύχτα Κεμάλ αυτός ο κόσμος δεν θ’ αλλάξει ποτέ!
*Η Μάρω Κακαβέλα είναι πολιτικός μηχανικός.