Για πρώτη φορά την καθιέρωσε ως πολιτικό όρο ο αείμνηστος Χαρίλαος Τρικούπης, δημοσιεύοντας το άρθρο του «Τις πταίει» στην εφημερίδα «Καιροί» το 1874. Εκεί προσπαθώντας να περιγράψει και να αιτιολογήσει την πολιτική κακοδαιμονία των ημερών του και το ζοφώδες πολιτικό σκηνικό κατά το οποίο ο βασιλιάς μπορούσε να παύει πρωθυπουργούς και κυβερνήσεις που δεν ήταν της αρεσκείας του και να διορίζει ημετέρους αρεστούς, διατύπωσε την περίφημη αρχή της δεδηλωμένης εμπιστοσύνης και πλειοψηφίας των βουλευτών που συνίσταται στο ήμισυ συν ένας δηλαδή 151βουλευτών προς την κυβέρνηση. Αν δεν υπάρχει ο αριθμός αυτός αίρεται η εμπιστοσύνη προς την κυβέρνηση και επομένως λήγει η θητεία της. Ετσι διασφαλίστηκε η αποφυγή ωμών παρεμβάσεων από το παλάτι που οδηγούσε σε πολιτική ανωμαλία.
Ο όρος δεδηλωμένη ως γραμματικός όρος είναι μετοχή παρακειμένου του ρήματος «δηλούμαι» και σημαίνει αυτόν που έχει ήδη δηλωθεί και η κατάσταση αυτή της δήλωσης ισχύει και στο παρόν που μιλάμε. Ο χρονικός ορίζοντας δηλαδή είναι το παρελθόν και το παρόν, σημαίνει την πράξη που έχει ήδη ξεκινήσει και συνεχίζεται ακόμη και τώρα. Με βάση αυτές τις επισημάνσεις, δεν ισχύει σήμερα ποσοτικά και ποιοτικά η αρχή της δεδηλωμένης. Ποσοτικά διότι οι 145 βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ δεν αποτελούν αριθμητική πλειοψηφία καθώς λείπουν οι άλλοι έξι και ποιοτικά διότι επιζητείται, όπως έγινε και στις δυο τελευταίες ψηφοφορίες, (ψήφος εμπιστοσύνης και Συμφωνία των Πρεσπών), μια ευκαιριακή πλειοψηφία με μεταγραφές, συναλλαγές και άλλα τέτοια πολιτικά τερτίπια. Κι αν ακόμα υποθέσουμε ότι αυτά όλα τα τεχνάσματα είναι νόμιμα, τίθεται το ερώτημα κατά πόσο είναι και ηθικά.
Και δεν είναι μόνο το θέμα της ηθικής νομιμοποίησης που συνιστά εκκρεμότητα δημοκρατικής νομιμοποίησης στη συνείδηση των πολιτών. Ας πούμε ότι αυτό δεν μας αφορά και ότι αφορά το πολιτικό παρασκήνιο μόνο που υποτίθεται ότι αυτό είναι αόρατο. Υπάρχει όμως θέμα λειτουργίας και πιθανότητας μιας έκτακτης νομοθετικής ρύθμισης ή κύρωσης από το κοινοβούλιο που μπορεί να έχει πολύ σοβαρό περιεχόμενο. Ακόμα σε τρέχουσες νομοθετικές πράξεις που έρχονται στη βουλή με τη μορφή νομοσχεδίων και απαιτούν την απόλυτη πλειοψηφία, θα αναζητείται κάθε φορά μια τεχνητή δεδηλωμένη με προσεγγίσεις βουλευτών άλλων κομμάτων. Κάθε φορά λοιπόν θα τροφοδοτείται το πολιτικό παρασκήνιο με φανταστικές ή πραγματικές συναλλαγές και τεχνάσματα, οξύνοντας το πολιτικό κλίμα και διαταράσσοντας την πολιτική ομαλότητα. Να προσθέσουμε ακόμα και την πολιτική ακροβασία και τους τακτικισμούς που αποπροσανατολίζουν την κοινή γνώμη και την εγκλωβίζουν σε ήσσονος σημασίας ζητήματα.
Για να λειτουργήσει ορθά λοιπόν αυτός ο κορυφαίος θεσμός του κοινοβουλίου και συντεταγμένα με την συνταγματικά κατοχυρωμένη αρχή της δεδηλωμένης από το 1927, χρειάζεται να υπάρχει η «δεδηλωμένη» δεδηλωμένη αρχή της πλειοψηφίας και όχι η ευκαιριακή και κατόπιν παρασκηνιακής αναζήτησης τεχνητή δεδηλωμένη. Γιατί μπορεί οι απλές λέξεις στην καθημερινότητα να χάνουν το νόημά τους με συνειδησιακές μόνο συνέπειες αλλά για το πολιτικά ορθό αυτό είναι ανεπίτρεπτο.