Είμαι σε ταβέρνα της Θεσσαλονίκης που επισκέπτομαι τακτικά το καλοκαίρι. Μια τυπική ταβέρνα, τίποτα το ιδιαίτερο, λόγω προνομιακής θέσης όμως (πανοραμική θέα στη θάλασσα) την προτιμώ. Ζητώ λογαριασμό. Έρχεται το κλασικό μπακαλοτέφετερο. Βγάζω τα λεφτά, με την ελπίδα πως θα μου φέρει απόδειξη με τα ρέστα… «Όλα καλά; Που πήγατε διακοπές;». Μου πετάει τα ρέστα και φεύγει πριν ψελλίσω οτιδήποτε.
Κάνω νόημα στο αφεντικό που καραδοκεί. Τρέχει και μου λέει με το δαρμένο ύφος, σα να κατάπιε αχινό «Τι, δεν σας έφερε απόδειξη;». (Σώπα, μονολογώ, πάω στοίχημα πως σίγουρα κόβετε για ό,τι κινείται και έσπασε ο διάολος το ποδάρι του σε μένα). «Αμέσως», λέει, και τσακίζεται κυριολεκτικά.
Μου φέρνει απόδειξη η οποία ήταν κομμένη σωστά, δικιά μου δηλαδή, αλλά ήταν η δέκατη της ημέρας!!! 10 αποδείξεις όλη την ημέρα (6 το απόγευμα ήτανε) ενώ έχει περάσει το μεσημέρι και εκείνη την ώρα τα τραπέζια ήμασταν 7. Ναι καλά, και εγώ είμαι ο Σούπερ Τιραμόλα…
Να εξηγούμαι. Κατανοώ απόλυτα: α) Τα αβάστακτα φορολογικά β) Τη δυσκολία της εποχής και γ) Τη συνήθεια.
Αλλά, υπάρχουν πολλά αλλά:
α) Και για εμένα έχει αυξηθεί πολύ η φορολογία, αλλά είμαι μισθωτός ο καρμίρης και δεν μπορώ να κρύψω τίποτις. Να οι αλληλεγγύες, να οι ανεβασμένες κλίμακες, να και οι φόροι επί φόρων. Πέραν τούτου είμαι και στον ιδιωτικό τομέα. Για μένα κανένας δεν θα κλάψει αν απολυθώ, δεν πήγαινα να γίνω μια καθαρίστρια…
β) Και πριν τη «δυσκολία της εποχής» έτσι ήταν.
γ) Οι κακές συνήθειες κόβονται μαχαίρι.
Εντέλει και πριν ακούσω αυτά τα βαρετά κλισέ περί πάλης των τάξεων, περί αριθμών πάνω από ανθρώπους και καμιά αντιμνημονιακή μπούρδα, θέλω να πω δύο λόγια.
Ο λόγος που οι Έλληνες φοροδιαφεύγουμε είναι προφανώς γιατί είμαστε κακομαθημένοι, χωρίς κράτος δικαίου. Υπάρχει όμως ένας πολύ βαθύτερος λόγος. Ο Έλληνας δεν βλέπει τους φόρους του να πιάνουν τόπο. Δεν έχει δημόσια παιδεία, δεν έχει νοσοκομεία, καμία ρυμοτομία και καμία πλατεία. Βασιλεύει η ευνοιοκρατία και η κάθε συντεχνία. Δεν νιώθει την Πολιτεία στο πλευρό του, ως σύμμαχό του, παρά ως έναν εχθρό που θα τον ταλαιπωρήσει όσο περισσότερο γίνεται, ενώ θα ρουφά τους φόρους του σαν πηγάδι δίχως πάτο. Μέχρι όμως να αποκτήσουμε τα πιο πάνω, λέω να κάνουμε μια συμφωνία πατριώτη!
Επειδή όταν δεν μου κόβεις απόδειξη, κλέβεις εμένα (γιατί σου έδωσα το ΦΠΑ για να το αποδώσεις) και όχι το κράτος, άκου φίλε τι θα κάνουμε. Αν μου φέρνεις απόδειξη θα σου πληρώνω τιμές καταλόγου. Αν μου φέρνεις μπακαλοτέφτερο, θα αφαιρώ το 23%. Και η πίτα ολάκερη και ο σκύλος χορτάτος, ε; Win-Win κατάσταση, που λέμε και στο χωριό μου.