Προφανώς και η αύξηση των μισθολογικών κλιμακίων αποτελεί εκ πρώτης όψεως ένα θετικό μέτρο για τον εργαζόμενο. Αφενός η αγορά και η κατανάλωση θα ενισχυθεί και αφετέρου η ψυχολογία του εργαζομένου θα καλυτερέψει με ότι αυτό συνεπάγεται όπως παραγωγικότητα, καλύτερη διάθεση για δημιουργία αλλά και κίνητρο για εξέλιξη σε συνδυασμό με την πρόοδο της επιχείρησης-εταιρείας.
Eνα βασικό στοιχείο που θα πρέπει να τονιστεί αλλά και να προσεχθεί ιδιαιτέρως είναι η τήρηση της εργατικής νομοθεσίας από πλευράς εργοδοτών. Είναι αλήθεια πως με το πρόσχημα της οικονομικής κρίσης πολλοί εργοδότες δεν θα συμμορφωθούν με τη νέα νομοθεσία, να σκεφτεί κανείς πως και με την προηγούμενη οι παρανομίες ήταν αρκετές εξίσου.
Πολλοί εργαζόμενοι με το φόβο της απόλυσης αναγκάζονται να συναινούν και δεν προβαίνουν σε καταγγελίες στην επιθεώρηση εργασίας και τους οικείους επόπτες.
Επομένως για ακόμη μία φορά το ζητούμενο δεν είναι μόνο η παιδεία και η εργασιακή κουλτούρα που θα πρέπει να μας διέπει αλλά και ο σωστός ελεγκτικός μηχανισμός ήτοι εποπτεία της πολιτείας. Το κράτος ισχυρίζεται αδυναμία λόγω έλλειψης προσωπικού σε τέτοιες νευραλγικές θέσεις και συνάμα παρόλο που η ηλεκτρονική διακυβέρνηση και η τεχνολογία έχει προχωρήσει τα κωλύματα διασταυρώσεων καλά κρατούν. Πιθανότατα βέβαια είναι και θέμα πολιτικής βούλησης πέραν της διοικητικής – οργανωσιακής κουλτούρας που μας διέπει.
Σίγουρα η διαμόρφωση των κατώτατων μισθών έχει να κάνει και με την πορεία της οικονομίας και την ανάπτυξη. Η υπερβολική αύξηση του μισθού όσο και αν ακουστεί οξύμωρο μπορεί να δημιουργήσει ανισορροπία στην αγορά εργασίας και στον πληθωρισμό, διότι θα πρέπει να αυξηθούν και οι τιμές. Όπως επίσης οι υπερβολικοί μισθοί δημιουργούν ανεργία και αποκλεισμό από την αγορά εργασίας λόγω υψηλών ημερομισθίων.
Το θέμα λοιπόν είναι να ακολουθηθεί μια σωστή και στοχευμένη πολιτική έτσι ώστε οι μισθοί σαφώς να αυξηθούν αλλά σταδιακά έτσι ώστε αν προκύπτουν αρνητικοί οικονομικοί κύκλοι να μπορέσουν να είναι σταθεροί και να μην χρειαστεί να μειώνονται κατακόρυφα. Άλλωστε , οι κυβερνήσεις όταν θέλουν να βελτιώσουν το ισοζύγιο πληρωμών της χώρας αυξάνουν την ανεργία μέσω υψηλών μισθών και έτσι μειώνεται ο πληθωρισμός , η οικονομία κάνει κύκλο, βελτιώνεται η ανταγωνιστικότητα και υπάρχει ισορροπία στην αγορά μέχρι να συμβεί πάλι η ίδια διαδικασία.
Γι’αυτό άλλωστε τα πλεονάσματα διαδέχονται τα ελλείμματα και τούμπαλιν. Η αύξηση βέβαια του κατώτατου μισθού θα συμπαρασύρει και μια σειρά από επιδόματα και συνταξιοδοτικά δικαιώματα. Σαφέστατα και η ύπαρξη της κείμενης νομοθεσίας θα είναι θετική αλλά υπάρχουν επιφυλάξεις για το αν θα είναι καθολική για το εργατικό δυναμικό της χώρας αφού όπως προαναφέρθηκε πολύ εύκολα μπορεί να μην αποκαλυφθεί κάποια παρανομία.
Μπροστά λοιπόν στο μη χείρον βέλτιστο ο εργαζόμενος ίσως έρθει αντιμέτωπος με προκλήσεις για παρανομίες όπως ανασφάλιστη εργασία, υπέρβαση ωραρίου, εικονικές συμβάσεις εργασίας , επιστροφή μισθών και καταβληθέντων επιδομάτων και όλα αυτά σίγουρα δημιουργούν δυσαρμονία, δυσαρέσκεια, έλλειψη παραγωγικότητας και κινήτρου απόδοσης καθώς και άσχημη ψυχολογία.
Σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες υπάρχουν πολύ υψηλότεροι μισθοί δεδομένου του κόστους διαβίωσης και συνθηκών. Επομένως από τη στιγμή που υφίσταται δομικές διαφορές είναι μάταιο να κάνουμε συγκρίσεις με τις εν λόγω χώρες. Αλλωστε, ακόμη και μέσω κοινοτικών οδηγιών όπου θα μπορούσε να δεσμευτεί η χώρα μας σε ένα εργασιακό θέμα, πάλι η κοινοτική οδηγία μας δεσμεύει να την υλοποιήσουμε ως προς το αποτέλεσμα της , ως προς την διαδικασία της αρμόδιος είναι στη δεδομένη περίπτωση ο έλληνας νομοθέτης.
Τέλος, όλοι οι εργαζόμενοι αλλά και οι εργοδότες οφείλουμε να διαμορφώσουμε μια νέα κουλτούρα εργασίας έτσι ώστε να βελτιωθεί ο κοινωνικός ιστός στο σύνολό του. Αν έχουμε σωστές δομημένες εργασιακές σχέσεις θα έχουμε και σωστούς πολίτες σε όλες τις εκφάνσεις τους. Η σωστή εργασιακή νοοτροπία θα επιφέρει και μια ακόμη πιο σωστή κοινωνία πολιτών.
Αξίζει λοιπόν να το προσπαθήσουμε, γιατί είναι στο χέρι μας και μόνο!
* Η Μένια Τζιοβάρα είναι πολιτική επιστήμονας Νομικής Αθήνας με ειδίκευση στη δημόσια διοίκηση