H ταινία «Joker» είναι μία κακή ταινία. Για τον λόγο ότι παρουσιάζει έναν ψυχικά άρρωστο άνθρωπο, που, λόγω της αρρώστιας του, και όχι μόνο του κοινωνικού περιβάλλοντος, της πίεσης κλπ, προβαίνει στις πράξεις που δείχνει.
Θα ήταν διαφορετικά εάν έδειχνε έναν άνθρωπο με τα προβλήματά του, σε μία πόλη που έχει κρημνιστεί και βρίσκεται σε παρακμή, που προσπαθεί να επιβιώσει, στη μοναξιά και δυσκολία της πόλης, στη δύσκολη και αναγκαστική σχέση με τη μητέρα του, στα προβλήματα που τον οδηγούν στην απόγνωση, η οποία του εξουδετερώνει τις αντιστάσεις και κάνει ό,τι κάνει.
Από το στιγμή που ο άνθρωπος είναι ψυχικά ασθενής, αποδεδειγμένα, ό,τι παρουσιάζεται στην ταινία είναι εκμετάλλευση της κατάστασής του αυτής, υπό το μανδύα του μύθου του Batman, και, ως εκ τούτου είναι, επί της ουσίας, ανήθικο.
Ο σκηνοθέτης κάνει με την ταινία ό,τι ο παρουσιαστής (Ντε Νίρο) κάνει με τον Τζόκερ (εκμετάλλευση του ψυχικά ασθενή).
Και αυτό δεν σώζεται επειδή εξηγεί κάποια πράγματα για την ιστορία του Τζόκερ.
Το μόνο σημείο που έχει ενδιαφέρον, είναι η ηρωοποίηση, στο τέλος, του Τζόκερ, από το εξεγερμένο πλήθος.
Το ότι το πλήθος τον ηρωοποιεί, ενώ γνωρίζει ότι είναι ψυχικά ασθενής, δείχνει ότι, εξαιτίας της ανθρώπινης φύσης, όταν μία κοινωνία βρίσκεται σε παρακμή, σε αναζήτηση, έχει απογοήτευση, οι πολίτες δεν έχουν χρήματα, δεν έχει κατεύθυνση και σκοπό, μπορεί να ακολουθήσει οποιονδήποτε, είτε είναι σοβαρός, είτε είναι λαϊκιστής, είτε είναι ακόμα και ψυχικά άρρωστος.
Η διαπίστωση είναι σοκαριστική, αλλά έχει συμβεί πολλές φορές στην Ιστορία. Είναι παράδοξο (σε εμένα τουλάχιστον), πώς και γιατί οι άνθρωποι ψάχνουν κάπου να πιαστούν, κάποιον να τους καθοδηγήσει, αντί να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους και να κάνουν ό,τι μπορούν για τη ζωή τους.
Η ερμηνεία του Χόακιν Φίνιξ (τον θεωρώ, μαζί με το Χαβιέ Μπαρδέμ, τον καλύτερο ηθοποιό του παρόντος αιώνα) είναι φυσικά καλή, αλλά δεν συγκαταλέγεται στις καλύτερές του. Για κάποιο λόγο, προτιμώ αυτήν του Χιθ Λέτζερ που, απ΄ότι φαίνεται, το «προσπάθησε» περισσότερο», ότι «βυθίστηκε», περισσότερο στο χαρακτήρα.
Ομως, καλύτερη όλων, είναι αυτή του Τζακ Νίκολσον στο πρώτο (και καλύτερο μακράν) «Batman». Μπορεί να είχε σημεία καρικατούρας, αλλά ήταν απόλυτα απολαυστικός. Πείτε μου, ειλικρινά, ποια ερμηνεία από τις τρεις θα θέλατε να ξαναδείτε;
Μερικά πράγματα καλό είναι να παραμένουν απλά.