Βάλτε να πιούμε σήμερα. Παραμονή Κυριακή των Βαΐων σου, ένα πένθιμο του φθινοπώρου δείλι, μέρες αργίας, έγινε η απώλεια συνήθειά μας.
Μίζερο φως σε παγερό άκουσμα έγινε η ψυχή μας μια απέραντη θλιμμένη Ανταρκτική.
Καταρχήν κάτι σαράβαλες καρδιές σε άκουγαν σαν άγριο μέλι της νιότης μας.
Εν τέλει ένας τρόπος να πεις αντίο είναι κι αυτός, μικρές αλήθειες, στιγμές αφιερωμένες σε σένα Θάνο, από το άπειρο σε μένα, σε σένα, σε σας. Κάθε τι που ανασαίνει σε χαιρετά.
Ένας σκισμένος χαρταετός, ένα μέρος που μπορείς να κρυφτείς για ένα τελευταίο ποτό με το διάβολο.
Ένα λεπτό και είναι αύριο, νότια του ανύπαρκτου βοριά, σε μια γη που ανατέλλει ξαπόστασε να ξεκουραστείς, τελευταίος σταθμός.
Τί κι αν έσβησες σαν ίσκιος χλωμός. Αγνός κραταιός με φωνή στην κόλαση βαθιά έφτασες στον τελευταίο σταθμό.
Αυτό το τραγούδι δεν είναι για σένα, ούτε για όλα όσα δεν θα δεις μα είν΄άγριο μέλι, είναι μοναχά ένας τρόπος να πεις αντίο τώρα που το σώμα σου έγινε δειλό κάτω από το ηφαίστειο που λέγεται ζωή και κληροδότησε τις μνήμες του νερού πλάι σε ένα φρυγανισμένο Μαμούθ.
Με ένα άδειο ποτήρι την τελευταία σου μέρα.
*Ο Χαράλαμπος Μάνθος είναι δικηγόρος.