Το πρωθυπουργικό αεροπλάνο είναι έτοιμο, με τις μηχανές αναμμένες. Ο υψηλός προσκεκλημένος βάζει στη βαλίτσα μία ομπρέλα, μία αλλαξιά ρούχα, το εκτυπωμένο πρόγραμμα της συμφωνίας και ετοιμάζεται να αναχωρήσει.
Το τραπέζι στην επιβλητική αίθουσα των Βρυξελλών είναι στρωμένο. Οι καρέκλες στη θέση τους, η μηχανή του καφέ φίλτρου αναμμένη να κρατά ζεστό το νέκταρ της πίκρας, τα στιλό αραδιασμένα πάνω στο τραπέζι έτοιμα να χύσουν το μελάνι τους σε ένα κείμενο που καταδικάζει αθώους ή αθωώνει αιώνια καταδικασμένους.
Με ένα σκούρο κοστούμι, βαρύ βηματισμό και θεληματικό πηγούνι, ο ήρωας της Ιστορίας στην οποία θα διαγωνιστούν οι μαθητές των Πανελληνίων εξετάσεων του εγγύς μέλλοντος, προχωρά προς το αεροπλάνο με τις αναμμένες μηχανές και την καρδιά του σβηστή. Η κηροζίνη που καίει τόση ώρα θα μπορούσε να ικανοποιήσει το μεροκάματο των 60 ευρώ μερικών δεκάδων συνταξιούχων, αλλά μπορεί και να αποτελέσει το καύσιμο που υποθηκεύει το μέλλον εκατοντάδων νεογέννητων μωρών. Η συγκεκριμένη σκέψη βρίσκεται στο μυαλό του εδώ και ημέρες, αλλά όσο πλησιάζει το αεροσκάφος τόσο γιγαντώνεται.
Πίσω στην άδεια αίθουσα των Βρυξελλών, τα γαλλικά κρουασανάκια γεμίζουν τα λευκά πιάτα Βοημίας που προστέθηκαν την τελευταία ώρα στο σουηδικό τραπέζι που θα γραφτεί Ιστορία. Μία κανάτα ελληνικό γάλα φτάνει δίπλα στην καφετέρια για να θυμίσει πως η Ελλάδα ήταν, είναι και θα είναι παρούσα στην καρδιά της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Και με αυτό τον τρόπο, η ενωμένη Ευρώπη κάνει παρέλαση μέσα σε μία άδεια και παγωμένη αίθουσα.
Ο ήρωας φτάνει στην πόρτα του αεροσκάφους και η κάμερα ζουμάρει στο πρόσωπό του. Την ώρα που ο οπερατέρ βλέπει ήδη το όνομα του στους συντελεστές στην επόμενης ευρωπαϊκής ταινίας του Λάνθιμου, μία μεγάλου κυβισμού μηχανή κάνει την εμφάνιση της πίσω από το αεροσκάφος. Ο καραφλός οδηγός συντροφιά με την ευτραφή συνοδηγό του που κρατά ένα κουδούνι σαν αυτό που θυμάται ο ήρωάς μας από τις σχολικές τάξεις των χρόνων των καταλήψεων, καλούν τον ήρωα σε ένα παιχνίδι για παιδιά που ξέχασαν να μεγαλώσουν. Είναι όμως ώρα για παιχνίδια;
Ο ήρωας γνωρίζει πως κάθε δισταγμός για το επόμενο βήμα προς το εσωτερικό του αεροσκάφους, κοστίζει τα 60 ευρώ τσιγάρα -νόμιμα παραισθησιογόνα του κάθε Έλληνα πριν τη βραδινή του νιρβάνα μπροστά σε μία αλαλάζουσα οθόνη τηλεόρασης. Κάθε κόμπιασμα προς το εσωτερικό του αεροσκάφους κοστίζει και ένα κρουασάν βουτύρου που μπαγιατεύει, μία κανάτα με γάλα που ξινίζει, ένα πιάτο Βοημίας που αραχνιάζει.
Γυρίζοντας όμως το βλέμμα προς τα πίσω, βλέπει μπροστά από το τελευταίο ΑΤΜ του αεροδρομίου, τον πατέρα του, τον πατέρα μου, τον πατέρα σου να στέκονται στην ουρά για τα 60 ευρώ-καταπάτηση της προσωπικής τους αξιοπρέπειας. Και τότε συνειδητοποιεί πως όσο περισσότερα τα ΑΤΜ αδειάζουν, τόσο περισσότερο πρέπει να γεμίζει το αεροσκάφος με κόσμο. Από το πιλοτήριο μέχρι τις θέσεις αποσκευών, το αεροσκάφος πρέπει να γεμίσει με Έλληνες και όχι με σταυρωμένα ψηφοδέλτια ενός δημοψηφίσματος-sudoku.
Αυτό το αεροσκάφος δεν πρόκειται να απογειωθεί όσο ένα ΟΧΙ και ένα ΝΑΙ χωρίζουν την Ελλάδα στη μέση, αφού αγοράστηκε για να ταξιδεύει Έλληνες με κοινή φωνή. Τα δημοψηφίσματα που χωρίζουν ένα έθνος στα δύο, μοιάζουν με τα αεροσκάφη που είναι έτοιμα να πετάξουν στα σύννεφα, χωρίς καύσιμα και προορισμό. Και τέτοια αεροσκάφη απογειώθηκαν επανειλημμένα τα τελευταία χρόνια από την Ελλάδα.
Μήπως λοιπόν είναι ώρα να πάμε στο κέντρο της Ευρώπης με τρένο για να συστηθούμε για πρώτη ίσως φορά με τους γείτονες μας Ευρωπαίους, που μιλάμε διαφορετική γλώσσα αλλά κάνουμε τα ίδια όνειρα;
*Ο Γιώργος Αθανασέλλης είναι Χημικός ΕΚΠΑ, Δρ. Σχολής Χημικών Μηχανικών ΕΜΠ