«Οι κατηγορούμενοι διατείνονται ότι δέχθηκαν σφοδρή επίθεση με τσίγκινα τασάκια, μάρμαρα, πέτρες, λοστούς και αυτοσχέδιες βόμβες μολότοφ, πλην όμως ο ισχυρισμός αυτός δεν επιβεβαιώθηκε από κανένα αποδεικτικό στοιχείο, αντιθέτως διαψεύσθηκε και καταρρίφθηκε από τις καταθέσεις των μαρτύρων».
Στην Ελλάδα αργεί πολύ η απονομή της δικαιοσύνης. Αναβολές και δικηγορικά τερτίπια τροφοδοτούν τις καθυστερήσεις, ανάλογα με τα συμφέροντα των πελατών τους. Η δίκη διεξάγεται στην επαρχεία για να αποφευχθούν οι έντονες διαδηλώσεις και διαμαρτυρίες. Για την εν ψυχρώ δολοφονία του 15χρονου Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου (06/12/2008) έπειτα από 84 συνεδριάσεις η απόφαση βγήκε στις 11 Οκτωβρίου 2010. Ο Κορκονέας (σε πρώτο βαθμό) καταδικάστηκε σε ισόβια κάθειρξη για ανθρωποκτονία από πρόθεση με άμεσο δόλο και ο Βασίλης Σαραλιώτης σε κάθειρξη δέκα ετών για συνέργεια στον φόνο. Και οι δύο επέστρεψαν στη φυλακή – ο δεύτερος αποφυλακίστηκε με όρους έναν χρόνο αργότερα. Στις 30/11/2016 η δίκη σε δεύτερο βαθμό, αναβλήθηκε λόγω προβλημάτων υγείας της μητέρας του Γρηγορόπουλου. Ο πατέρας του απεβίωσε στις 18/10/2016.
Η γενιά του Αλέξ που δεν είχε προλάβει να χρωματιστεί κομματικά και πολιτικά δημιούργησε αυθόρμητα και απατρονάριστα ένα δικό της κίνημα που σε αντίθεση με τα κινήματα του ’60-’70 δεν περίεχε ελπίδα, αλλά απόγνωση. Τώρα έχει μεγαλώσει. Μερικοί μείνανε στα αγωνιστικά έδρανα άλλοι φύγανε. Η καινούργια όμως δίνει το παρών κάθε χρόνο στη μαύρη επέτειο. Μαζί με τόσους άλλους πήγα και εγώ στα Προπύλαια. Να αποτίσω φόρο τιμής σε ένα παιδί που δεν έφταιγε σε τίποτα. Αδικοχαμένος, επειδή η νιότη του ταυτίστηκε με εγκληματική ενέργεια. Επειδή «φόβισε και απείλησε» τα όργανα της τάξης. Στα πανό, τα πλακάτ και τις αφίσες, νέοι άνθρωποι μοίραζαν ενημερωτικά φυλλάδια. Για το δίκιο του αγώνα. Πίσω, δίπλα στην Ακαδημία, μία ομάδα 10 νεαρών με κουκούλες και μαύρα φούτερ, σε απόσταση από τους μαθητές, κάνανε σαματά. Προσπαθούσανε, με μανία, να σπάσουν τα μάρμαρα και να ξεκολλήσουνε τις λαμαρίνες που είχαν τοποθετηθεί γύρω από το Πανεπιστήμιο (εργασίες ανακαίνισης). Να τα κάνουν τί; Τα υλικά δεν προσφέρονταν, ήταν λίγα αλλά η φασαρία μεγάλη.
Οι περαστικοί τους κοιτούσαν με απορία. Δεν υπήρχαν οι μπάτσοι και άλλωστε η ατμόσφαιρα ήταν ειρηνική και φιλική. Προς το κοινό. Ασκήσεις αναρχίας; Εκρήξεις θυμού; Εκτόνωση; Στην απεγνωσμένη τους προσπάθεια να τραβήξουν την προσοχή και να πείσουν για το επαναστατικό τους μένος βγήκαν στην Ακαδημίας τρομάζοντας μερικούς οδηγούς λεωφορείων και αυτοκινήτων.
Τους μίλησα. Τι το επαναστατικό έχει η καταστροφή της δημόσιας περιουσίας; Αυτά που σπάνε, με τόση όρεξη, εμείς οι υπόλοιποι τα πληρώνουμε. Δρουν, εκ του ασφαλούς ξέροντας ότι ως ανώνυμοι και ανήλικοι δεν θα πληρώσουν για τις πράξεις τους. Αν θα πλήρωναν ένα 10% από τις φθορές που προκαλούν θα ήταν πιο μαζεμένοι. Τα δωδεκάχρονα παιδιά (όμορφα και ζωηρά πίσω από τις μάσκες και τις κουκούλες), με ακούσανε και μου ζήτησαν να φύγω. Να μην ανακατεύομαι. Δεν μπορούν να με διώξουν από έναν δημόσιο χώρο. Έχουμε ίσια δικαιώματα, αυτοί να διαμαρτύρονται, εγώ να αντιδράω. Για όλα φταίγανε οι μπάτσοι;
Δώδεκα το μεσημέρι στα Προπύλαια δεν υπήρχαν. Αγνοούσαν ότι ο Κορκονέας είναι ισόβια και ότι η δευτεροβάθμια δίκη αναβλήθηκε. Μία κυρία που εργάζεται στο Πανεπιστήμιο τους έλεγε να αφήσουν τις λαμαρίνες. Σε λίγο ήρθαν και άλλες γυναίκες. Έδωσα λίγα μαντιλάκια εμποτισμένα με οινόπνευμα για την περιποίηση των τραυμάτων. Των παιδιών. Ευχαρίστησαν ευγενέστατα. Τα παιδιά σταμάτησαν για λίγο και μετά έφυγαν για να συνεχίσουν το «τρομοκρατικό» τους έργο.