Διαβάσαμε σε όλα τα μέσα του δυτικού κόσμου ότι οι κυβερνήσεις προχωρούν σε κλείσιμο όλων των non-essential businesses, ανάμεσά τους και όλοι οι κλάδοι του πολιτισμού. Πονέσαμε (όσοι δε, εργαζόμαστε στον χώρο, παραπάνω από τους υπόλοιπους), αλλά αρκετοί από εμάς καταλαβαίνουμε.
Καταλαβαίνουμε ότι πολιτισμός και ψυχαγωγία πάνε μαζί, κι αλίμονο αν αρχίσουμε να ζητάμε να χαράξουμε διαχωριστικές γραμμές και να φτιάχνουμε στρατόπεδα, από δω οι «ποιοτικοί = πολιτισμός» κι από δω οι «λαϊκο-ποπ = ψυχαγωγία». Καταλαβαίνουμε ότι η κατάσταση είναι πάρα πολύ άσχημη, ότι πρέπει να περιοριστούν ο συγχρωτισμός και οι μετακινήσεις, ότι προέχει να μείνουν ανοιχτά τα σχολεία με κάθε κόστος. Είναι απαραίτητο όχι μόνο για την μόρφωση, αλλά και για την ψυχή των παιδιών.
Και η καλλιτεχνική εκπαίδευση; Αυτή εξαιρέθηκε από την «απαραίτητη» εκπαίδευση, αξιολογήθηκε χαμηλότερα από τα φροντιστήρια ξένων γλωσσών, ενώ είναι η κατεξοχήν εκπαίδευση που πρέπει να παρέχεται δια ζώσης. Κι ας λιώσανε τα πατώματα και τα πλήκτρα από τα αντισηπτικά, μετά από κάθε μάθημα. Κι ας έκαναν πιρουέτες κι έπαιζαν κοντσέρτα τα παιδιά με μάσκες. Κι ας ήταν οι τάξεις των ομαδικών μαθημάτων με 5-6 παιδιά ως ανώτατο όριο, με ανοιχτές πόρτες.
Παιδιά που προετοιμάστηκαν δύο φορές για εξετάσεις, που, στους δύσκολους καιρούς που μας έτυχε να ζούμε, περιμένουν σα διέξοδο το μάθημα στο ωδείο ή στη σχολή χορού, περιμένουν το μάθημα που δεν θέλουν να χάσουν. Τα στραγγίξαμε τα παιδιά, από κάθε ερέθισμα.
Ναι, πρέπει να μάθουν ότι στην ζωή μπορεί να υπάρξουν τεράστιες δυσκολίες, και ίσως όλα αυτά να αποτελούν σε άλλες χώρες «προβλήματα του Πρώτου Κόσμου» (First-World problems), και ίσως ήδη την ώρα που γράφονται αυτά να προγραμματίζεται κλείσιμο και των σχολείων και όλα τα παραπάνω να είναι ήδη παρωχημένα. Όπως όμως δεν αρκεί να καταναλώνουμε την τέχνη σε streaming, άλλο τόσο και περισσότερο δεν αρκεί να εξασκούμαστε σε αυτή με skype, ή, ακόμα χειρότερα, να την αναστέλλουμε τελείως. Πολλά προβλήματα στην ψυχική υγεία θα προκύψουν μετά από το πέρας αυτής της πανδημίας. Μεγάλο ρόλο θα παίξει η παράταση ή όχι της αναστολής όλων των καλλιτεχνικών εκπαιδευτικών δομών.
Προέχουν οι ανθρώπινες ζωές, αδιαπραγμάτευτα. Σας παρακαλούμε, όμως, μην αξιολογείτε χαμηλά την παιδική και εφηβική ψυχή. Εντάξτε την καλλιτεχνική εκπαίδευση εκεί που δικαιωματικά ανήκει, στην Εκπαίδευση.
* Η Μαρία Ανδριανού εργάζεται στην Οργάνωση Παραγωγής στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών