Δημοψήφισμα πάνω σε μία πρόταση που «υπάρχει/δεν υπάρχει» στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Δημοψήφισμα που δεν περίμενε κανείς να γίνει, που πολλοί κυβερνητικοί διέψευδαν αλλά τελικά θα γίνει(;). Διφορούμενες δηλώσεις των Ευρωπαίων εταίρων, το όχι της Χρυσής Αυγής, ο κόσμος παγωμένος αλλά και μπροστά από το ΑΤΜ, η δε νεολαία διακωμωδεί με φωτογραφίες και αναρτήσεις. Ασχολίαστη η στάση των ΜΜΕ βέβαια που βλέπει καταστροφή και εκεί που δεν υπάρχει, ενώ τα ξένα ειδησεογραφικά μέρη μιλούσαν για τη χρεοκοπία μας με το ρολόι να μετρά αντίστροφα.
Ότι είμαστε 10.000.000 άνθρωποι δεν φαίνεται να μετρά ιδιαίτερα, ούτε η λιτότητα που βιώσαμε, ούτε οι ελπίδες που χάνονται. Η ανεργία, οι άστεγοι και όσοι τρώνε από τα σκουπίδια δεν φαίνεται να αγγίζουν κανέναν και μερικές φορές ούτε τους ίδιους εμάς. Αυτό ίσως να εξηγείται ανθρωπολογικά αλλά μάλλον δεν αντέχουμε τόσο προβληματισμό ως κοινωνία. Καταλαβαίνω και αυτόν που θα στηρίξει το «ναι», γιατί σίγουρα αυτός πιστεύει στο ευρωπαϊκό κεκτημένο, αλλά συμπάσχω και με εκείνον που επιθυμεί τη ρήξη γιατί δεν ζει με το ευρώ. Θέλω όμως να επισημάνω κάποια θέματα πριν από την Κυριακή που θα κρίνει πολλά:
- Δυστυχώς ή ευτυχώς στο διεθνές σύστημα μετρούν η ισχύς και οι συμμαχίες. Αυτή τη στιγμή η Ελλάδα δεν διαθέτει τίποτα από τα δύο. Αυτά επιτάσσει η ρεαλιστική προσέγγιση που επικαλούμαστε στη διαπραγμάτευση…
- Οι ευρωπαίοι εταίροι μας παραβιάζουν όντως τις θεμελιώδεις αρχές της Ένωσης. Όμως όπως αυτοί δεν δείχνουν αλληλεγγύη σε εμάς, ας μην ξεχνάμε έστω να ‘μαστε αλληλέγγυοι εμείς οι Έλληνες μεταξύ μας, στην ουρά για ανάληψη χρημάτων, στο σουπερμάρκετ, στα φαρμακεία, σε κάθε στιγμή της καθημερινότητάς μας.
- Έγιναν λάθη στις διαπραγματεύσεις και γίνονται ακόμα και τώρα. Οι μονομερείς ενέργειες, οι κόκκινες γραμμές, η διαρκής αναφορά στη ρήξη και η έλλειψη εμπιστοσύνης στο πρόσωπό μας δεν ευνοούν για τη δημιουργία μιας επωφελούς συμφωνίας για όλα τα μέρη της διαπραγμάτευσης. Όσοι γνωρίζουν διαπραγματευτικά μοντέλα πιστεύω πως δεν θα διαψεύσουν τα όσα αναφέρω, καθώς η έννοια της διαπραγμάτευσης είναι η ολοκλήρωσή της με μία κοινά αποδεκτή συμφωνία, βιώσιμη, ρεαλιστική που μπορεί να εφαρμοσθεί.
- Η χώρα μας ακόμα και αν πτωχεύσει δυστυχώς έχει δεσμευθεί να αποπληρώσει το χρέος της σε ευρώ, οπότε ποιος ο λόγος μιας χρεοκοπίας; Επίσης, ποιος ο λόγος μιας άτακτης χρεοκοπίας στον 21ο αιώνα ενώ η κυβέρνηση θα μπορούσε ακόμα και για να μειώσει τον πανικό να ενημερώσει για ένα ενδεχόμενο plan b; Μάλλον οι λόγοι είναι πολιτικής τακτικής…
- Ο κ. Τσίπρας είναι ένας νέος πολιτικός που παρά το κομμουνιστικό του παρελθόν, πιστεύω πως επιθυμεί να ανήκει στους Ευρωπαίους ηγέτες. Όμως πέραν των αυτο-διαψεύσεων στις οποίες έχει προβεί, κάνει ένα τραγικό λάθος. Επιτρέπει ακόμα και τώρα διορισμούς μετακλητών υπαλλήλων εξυπηρετώντας ένα πελατειακό κράτος που δεν ταιριάζει με τον αριστερό χαρακτήρα και σκεπτικισμό.
Τέλος, και αναφορικά με κάθε ηγεμόνα που μας εξουσιάζει και αποφασίζει για τη ζωή μας εντός και εκτός συνόρων, ως ορθά έχει πει ο Μακιαβέλι στο έργο του «Ο ΗΓΕΜΟΝΑΣ» : «… πρέπει ο ηγεμόνας να φαίνεται σε όποιους τον βλέπουν και τον ακούν όλος φιλανθρωπία, όλος πίστη, όλος ειλικρίνεια, όλος ψυχοπόνεση, όλος ευλάβεια. Κι’ απ’ όλα το χρησιμότερο είναι να φαίνεσαι πως έχεις την τελευταία τούτη ιδιότητα, γιατί οι άνθρωποι γενικά κρίνουν από τα φαινόμενα και όχι από τα πράματα, όλοι μπορούν να βλέπουν, μα λίγοι καταλαβαίνουν» .
*Η Βίλλυ Γεωργουλέα είναι Δικηγόρος – Διαμεσολαβήτρια, κάτοχος Μεταπτυχιακού Προγράμματος Σπουδών στις "Διεθνείς και Ευρωπαϊκές Σπουδές"