Δεν ξέρω πώς μας έχουν γαλουχήσει έτσι. Τι προσδοκίες μας έχουν καλλιεργήσει από τη νηπιακή ηλικία μας. Τι όνειρα μας έχουν μάθει να κυνηγάμε. Ξέρω μόνο ένα. Οι πρίγκιπες ζούνε στα παραμύθια και μονάχα εκεί. Και καλά κάνουν. Και για να μην το ξεχάσω. Το ίδιο και οι πριγκίπισσες.
Δυστυχώς, λησμόνησαν να αναφέρουν σε μας τα κοριτσάκια όλες οι θείες, μαμάδες, γειτόνισσες και παντός είδους θηλυκές συμβουλατόρισες ότι ο πρίγκιπας που ήμασταν προγραμματισμένες να ανακαλύψουμε μέχρι τα πρώτα ή δεύτερα -άντα μας θα αναζητούσε μια εξίσου ουτοπική μορφή αψεγάδιαστης feminine παρουσίας στο πλευρό του, προκειμένου να συμπληρώσει τα κομματάκια που έλειπαν από το παζλ του δικού του success story. Ca suffit (αρκετά)!
Και μετά αρχίζεις να αναρωτιέσαι. Πώς υπάρχουν τόσα διαζύγια; Τόσες διαλυμένες σχέσεις; Τόσα τοξικά οικογενειακά περιβάλλοντα; Τόσα ανικανοποίητα θέλω; Η απάντηση είναι απλή. Οταν καλλιεργείς ουτοπικές προσδοκίες, όταν η αυτό-εικόνα σου δεν έχει καμία μα καμία σχέση με την εικόνα που έχουν οι γύρω σου για σένα, όταν το εγώ σου είναι τόσο ψηλά που με το παραμικρό αεράκι καταποντίζεται στα τάρταρα και όταν όλο το και καλά υποστηρικτικό πλαίσιο που έχει δημιουργηθεί γύρω σου ρίχνει λάδι στη φωτιά όχι από μνησικακία ή φθόνο αλλά λόγω κοινών πολιτισμικο-ιστορικο- κοινωνικών βιωμάτων τότε τι να πεις; Προς Θεού δεν θέλω να κατηγορηθώ για απολυτότητα ούτε για ελλιπή εγκυρότητα. Οι σκέψεις μου και απόψεις δε βασίζονται σε κάποια επιστημονική έρευνα. Είναι προϊόν προβληματισμού, παρατήρησης, και πολύωρων συζητήσεων με γνωστούς και φίλους που βιώνουν καθημερινά την παρακμή της εγγύτητας. Είναι ν’ απορείς. Άνθρωποι που έρχονται τόσο κοντά κι όμως έχουν τις καρδιές τους τόσο μακριά. Ανύπαρκτη επικοινωνία. Λάθος, με διορθώνουν, κακή επικοινωνία ναι, ανύπαρκτη όχι. Το ξανασκέφτομαι και λέω ναι. Μάλλον έχεις δίκιο. Αλλά και πάλι, έχει σημασία; Το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Αλλο μήνυμα στέλνει ο δέκτης και άλλο λαμβάνει ο παραλήπτης. Αυτό που με ανησυχεί ιδιαίτερα είναι ότι το φαινόμενο παίρνει διαστάσεις επιδημίας. Και πάνω που βρίσκεις το θάρρος και παίρνεις την απόφαση έρχεται η τύψη προσωποποιημένη. Πού θα πας;Τι θα πει ο κόσμος;
Ποιος κόσμος; Αυτός που δεν ξέρει αν θα ζει αύριο; Αν θα μπορεί να στείλει το παιδί του στο πανεπιστήμιο; Αν θα χρειάζεται να πληρώνει για τον αέρα που αναπνέει, τα χαμόγελα που χαρίζει, την αγκαλιά που αναζητά, τον έρωτα που στερήθηκε; Γι’ αυτό τον κόσμο μιλάμε;
Τα πράγματα είναι πολύ πιο σοβαρά. Η έλλειψη επαρκούς επικοινωνίας συνιστά ένα μείζον θέμα της εποχής μας και οφείλουμε να πάψουμε να το αγνοούμε. Επιβάλλεται να βρούμε λύση. Οχι για τους άλλους. Για μας τους ίδιους. Για την ψυχική μας γαλήνη.
Απαιτεί δύναμη, ωριμότητα, σκέψη, υπομονή και πολλή συζήτηση η εξεύρεση σημείων σύγκλισης. Καθώς και πίστη-καλή θέληση ότι αυτά θα εξευρεθούν. Οταν υπάρχουν και παιδιά τα πάντα περιπλέκονται. Ο εγωισμός, οι προπηλακισμοί, η εκδικητικότητα, η απουσία συγχωρητικής διάθεσης, η χρήση βίας λεκτικής ή σωματικής, η αδιαφορία οδηγούν σε βέβαια μαθηματικώς αποδεδειγμένα αποτελέσματα.
Για να συνοψίσω, λοιπόν. Η ζωή δεν είναι παραμύθι με happy end. Είναι μια διαρκής αναζήτηση του εαυτού μας, μια συνεχής επιχείρηση κατανόησης των πραγματικών μας αναγκών. Μια προσπάθεια να έρθουμε πιο κοντά στην αλήθεια, όχι όπως μας την έχουν διδάξει αλλά όπως την έχουμε μέσα μας. Ζωή σημαίνει να μπορείς να αναπνέεις ελεύθερα, να ονειρεύεσαι ακόμη κι αν τα όνειρά σου δεν πρόκειται να πραγματοποιηθούν ποτέ, να χαμογελάς και να χαίρεσαι με τα ασήμαντα, ν’ αγαπάς χωρίς να απαιτείς ανταπόκριση, να πονάς αλλά να μην παραιτείσαι, μα πάνω απ όλα να είσαι συνεπής. Σε εσένα τον ίδιο.
Μην προδώσεις ποτέ την ψυχή και το σώμα που σε συντροφεύει. Ακουγε τα σημάδια που σου δίνει. Μην τα αγνοείς. Μην περιμένεις να φτάσεις στα άκρα. Διεκδίκησε αυτό που σου αξίζει γιατί μόνο τότε θα καταλάβουν και οι άλλοι την αξία σου. Αγάπησε τον εαυτό σου όσο κανείς και δε θα νικηθείς. Μην ψάχνεις για πρίγκιπες. Δεν τους έχεις ανάγκη.