Για τους 30+ η εν λόγω ταινία αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της παιδικής μας ηλικίας. Για τους νεότερους που μπορεί να μην την έχετε ακούσει καν, πραγματεύεται τις περιπέτειες κάποιου που μπορεί να πηγαίνει στο μέλλον και να βλέπει την πραγματικότητα όπως αυτή έχει διαμορφωθεί από γεγονότα που έχουν συμβεί στο παρελθόν.
Το ωραίο όμως με την όλη υπόθεση ‒εκτός βέβαια από τα κορδόνια που δένονται μόνα τους(!)‒ είναι το γεγονός ότι μπορεί να πηγαίνει πίσω στο παρόν και στο παρελθόν, και να αλλάζει τα πράγματα έτσι ώστε να αλλάζει το μέλλον.
Είπα, λόγω Χριστουγέννων να είμαι ακόμα ένας από τους πολλούς που θα ευθυμήσει με ημερομηνία έναρξης και λήξης. Πριν όμως το κάνω, θέλω να γράψω δύο (2) πράγματα για το μέλλον. Ένα μέλλον που στις μέρες μας είναι το παρόν και όχι το αύριο.
Την τελευταία εξαετία, βλέπουμε παντού μία πρωτοφανή λιτότητα και σκληρές πολιτικές, με συνέπειες που έχουν ήδη εμφανιστεί –ακροδεξιά στο ζενίθ της δημοτικότητας της, διάσπαση και καταστρατήγηση εννοιών όπως Ενωμένη Ευρώπη, αλληλεγγύη– και που όπως φαίνεται ήρθαν για να μείνουν.
Δεν είμαι από τους ρομαντικούς που πιστεύουν ότι με μαγικό ραβδάκι λύνονται όλα, αλλά μήπως θα έπρεπε να χαλαρώσουμε λίγο; Να κάνουμε ένα βήμα πίσω, να πάρουμε μια βαθιά ανάσα, να δούμε τα προβλήματα από άλλο πρίσμα και να βρούμε ουσιαστικές λύσεις σε αυτά.
Αλήθεια, έχει σκεφτεί κανείς από τους σημερινούς πολιτικούς ανά την Ευρώπη πώς θα μείνουν στην ιστορία; Πώς αλήθεια θα τους μαθαίνουν τα νέα παιδιά σε 10, 20, 30 χρόνια από τώρα;
Αν κάποιος από εμάς είχε ένα αυτοκίνητο που θα μπορούσε να πιάνει τα 88 μίλια και να πάει στο μέλλον, πώς αλήθεια θα απαντάγανε οι γενιές του τότε, όταν θα τις ρώταγε για τους πολιτικούς του σήμερα και τις πράξεις τους;
Θα του λέγανε άραγε κολακευτικά λόγια για το πώς μπόρεσαν και βγάλανε πλεονάσματα; Το πώς εφάρμοσαν κατά γράμμα τους κανονισμούς της Ενωμένης Ευρώπης; Ή για το ότι επί των ημερών τους, η δυνατότητα του να μπορεί κάποιος να βγει έξω για φαγητό ή να πάει σε ένα θέατρο θεωρούταν πολυτέλεια;
Θα σκεφτόντουσαν έτσι ή απλά θα κοιτάζανε πίσω και θα λέγανε, ότι το μόνο που γνωρίζουν από το σήμερα είναι ότι υπήρξαν μεγάλες κοινωνικές αναταράξεις, χαοτικά κενά ανάμεσα στις κοινωνικές τάξεις, άνθηση της ακροδεξιάς, σκληρή λιτότητα και ολοκληρωτική ισοπέδωση βασικών εννοιών όπως κοινωνική ισότητα, ευημερία, εργασιακά κεκτημένα και το δικαίωμα στο να μπορεί κάποιος να ζει αξιοπρεπώς;
Όπως είπα και πιο πάνω, δεν είμαι ρομαντικός ούτε ονειροπόλος για να θεωρώ ότι με μαγικό ραβδάκι λύνονται όλα. Θυσίες, δουλειά και προσπάθεια χρειάζονται πράγματι για να λύσουμε τα προβλήματα που μας ταλανίζουν, αλλά θα πρέπει όλοι να υπενθυμίζουμε στους εαυτούς μας –και ειδικά αυτοί οι οποίοι αποφασίζουν– τη διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στις θυσίες και στις ανθρωποθυσίες.
Πράγματι, τα νούμερα πρέπει να βγαίνουν, αλλά δεν θα πρέπει να λησμονούμε το γεγονός ότι άνθρωποι είναι αυτοί που κάνουν τα νούμερα και όχι το αντίστροφο!
ΥΓ 1 Κάποια στιγμή κάποιος να πει σε όλους όσους πρωταγωνιστούν στη φαρσοκωμωδία που λέγεται «Σωτηρία της Ελλάδος κτλ», ότι είναι κάκιστοι ηθοποιοί και ότι ο κόσμος ανέκαθεν είχε και έχει υψηλό δείκτη νοημοσύνης (IQ). Αυτό ισχύει για τον θίασο και του εξωτερικού.
ΥΓ 2 Καλά Χριστούγεννα και Καλή Χρονιά να έχουμε όλοι με υγεία και ελπίζω η καινούργια χρονιά να είναι πιο ουσιαστική, σε όλους τους τομείς!
*Ο Αντώνης Γκαμήλης εργάζεται στον ναυτιλιακό κλάδο στο Λονδίνο.