Οι μέρες αυτές είναι ίσως από τις χειρότερες. Θα εξηγηθώ. Αυτό που εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια μου με μουδιάζει. Τρόμος από όλους. «Αχαρτογράφητα νερά». Εκτός από το να αδειάζουν τα σούπερ μάρκετ μανιωδώς, όλοι αναρωτιούνται ΝΑΙ ή ΟΧΙ; Τσακωμοί στα κανάλια, στις καφετέριες, στους χώρους εργασίας, αλλά κυρίως στα προφίλ ανθρώπων που εκφράζουν την άποψή τους στο facebook. Γερμανοτσολιάδες, φασίστες, αριστεροί, μάγκες, επαναστάτες. Όλοι κάπως πρέπει να χαρακτηριστούν. Και εγώ αναρωτιέμαι. Πώς είναι δυνατόν να υποστηρίζουν κάποιοι σθεναρά το ΝΑΙ ή το ΟΧΙ, ή ακόμα χειρότερα να ψάχνουμε ολημερίς στα πάνελ και στις συγκεντρώσεις τι σημαίνει ΝΑΙ και τι σημαίνει ΟΧΙ, και κανένας να μην διερωτάται, ΝΑΙ ή ΟΧΙ σε ΤΙ;
Την Κυριακή θα σταυρώσω ένα από τα δύο κουτάκια, που στην ουσία αντιστοιχούν αμφότερα σε χίλια δυο πράγματα που δε γνωρίζω (εδώ ακόμα δε γνωρίζω το ακριβές ερώτημα στο οποίο καλούμαι να αποφανθώ) και δεν πιστεύω ότι θα μάθω. Το καλύτερο, λοιπόν, που βρήκαμε όλοι να κάνουμε είναι ξαφνικά να γίνουμε πολιτικοί αναλυτές (όπως όταν παίζει η εθνική, που γινόμαστε όλοι προπονητές διεθνούς φήμης). Είδαμε εντατικά ειδήσεις, αναγνωρίσαμε τις προπαγάνδες, διαλέξαμε στρατόπεδο (ο καθένας ανάλογα με το πόσα λεφτά έχει, κυρίως) και ξεκινήσαμε τις αλληλοπροσβολές, τις οποίες βαφτίσαμε και εθνικό διχασμό, έτσι για να γίνει λίγο πιο δραματικό. Λες και έχει κανένας από εμάς συνειδητοποιήσει τι πραγματικά συμβαίνει.
Δε θα σταθώ άλλο σε σχολιασμό της πολιτικής κατάστασης (είμαι 20 χρόνων, θα πέσουν να με φάνε). Θα εκφράσω όμως το σύμπτωμα των τελευταίων ημερών: Έχω τάσεις φυγής! Όχι γιατί δεν αγαπώ τη χώρα μου. Είναι όμορφη, την απολαμβάνω, σε αυτή βρίσκονται οι άνθρωποι που αγαπώ. Πότε όμως η χώρα μου θα νοιαστεί πραγματικά για εμένα, τον Έλληνα πολίτη; Και δεν εννοώ απλά να μου σερβίρει ένα υποκατάστατο κράτους πρόνοιας και επαναστατικής πολιτικής. Εννοώ πότε θα με προστατέψει πραγματικά, πότε θα με μάθει να είμαι υπεύθυνος, πότε θα μου προσφέρει τα βασικά, πότε ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ θα μου δώσει χώρο να πραγματοποιήσω τα όνειρά μου; Αν όχι η χώρα μου τότε ποιος; Μέχρι στιγμής, όχι μόνο δεν κάνει όλα αυτά, αλλά με γυρίζει πίσω. Σαν όλες οι προσπάθειές μου να πηγαίνουν στράφι. Αλλά κάνει και κάτι ακόμη πιο απαίσιο. Με κοροϊδεύει μπροστά στα μάτια μου. Υποσχέσεις επί υποσχέσεων και διαβεβαιώσεις από όλες τις πλευρές, διαψεύδονται τελικά, σε ένα αέναο παιχνίδι εξουσίας. Και εγώ είμαι απλά ένα στρατιωτάκι που ταπεινώνομαι και θυσιάζομαι πρώτο σε κάθε αποτυχημένη επίθεση. Αλλά φταίω και εγώ που τόσα χρόνια έχω γίνει ωσάν την αγελάδα που αναμασάει το ίδιο σανό και χαίρεται που απλά αλλάζει χρώμα!
Να επαναστατήσω; Μαζί με ποιους; Οι δήθεν επαναστάτες μού έχουν αποδείξει την αξία τους. Μόνο μέσα μου μπορώ να επαναστατήσω. Δε θα παραπονεθώ άλλο, αλλά θα βρω τη δύναμη να πάρω τη ζωή στα χέρια μου, όταν έρθει η ώρα, μαζί με όση ευθύνη μου αναλογεί. Απλά αν τελικά υποκύψω στις τάσεις φυγής, η χώρα μου να ξέρει ότι φέρει την ευθύνη.
*Η Ελένη Πουλογιαννοπούλου είναι φοιτήτρια Ιατρικής και εκδότρια του site www.thenewblack.gr