Τα τελευταία χρόνια, μετά τη δουλειά, προσπαθώ λίγο να γυμνάζομαι. Μη φανταστείς τίποτε σπουδαίο. Λίγο να σφίξει το πόδι, ο μηρός, λίγο το χέρι, λίγο ο ποπός που πέφτει. Για την κοιλιά δεν το συζητώ, το πράγμα εκεί είναι απάλευτο. Από την μία ώρα που περνάω στο γυμναστήριο, κάνα δεκάλεπτο το ξοδεύω σίγουρα να παρατηρώ τον κόσμο που γυμνάζεται. Ο καθένας μια διαφορετική φυλή.
Καταρχάς, έχουμε τη φυλή του γυμναστή, ο οποίος σε βλέπει ως μελλοντική διαφήμιση για το γυμναστήριό του και σου βάζει να κάνεις πρόγραμμα, το οποίο για να εκτελεστεί πρέπει να έχεις ως κίνητρο μια γερή αμοιβή. Όχι δωρεάν, όχι να ιδρώνεις κιόλας, αμοιβή κανονική, να σε πληρώνουν για να γυμνάσεις δικέφαλο, τρικέφαλο,να κάνεις 40 κοιλιακούς (ναι 40, λίγους τους θεωρείτε;) αλλιώς το πράγμα δε τσουλάει…
– Ελα να σου δείξω μια καινούρια άσκηση για τα πόδια..Πέρνα το δεξί σου πόδι μέσα από το λάστιχο, το αριστερό πίσω, κούνα το ένα και σφίξε το άλλο και κάνε 4 επαναλήψεις από 10 φορές.
(Ναι, θα το περάσω το πόδι από το λάστιχο, αλλά φύγε χριστιανέ μου πάνω από το κεφάλι μου για να μπορώ να κλέψω…)
Υπάρχει η φυλή του ξερόλα. Συνήθως είναι αυτός που γυμνάζεται αρκετά χρόνια και νιώθει το γυμναστήριο σαν το σπίτι του. Ο ξερόλας θα σε πλησιάσει την ώρα που κάνεις βαράκια για να σου πει την «πει»:
– Οταν κάνεις βαράκια κοπελιά, συγγνώμη επειδή σε κοιτάζω κι ώρα, τα πόδια τα χουμε ελαφρώς λυγισμένα, τα χέρια τετραγωνισμένα και το πιο σημαντικό μη δείχνεις βαριεστημένη, δεν εκτελείς σωστά την άσκηση.
Είναι ο ίδιος ξερόλας, ή κάποιος άλλος από τη φυλή του, που θα εκφέρει γνώμη για τα κιλά που πρέπει να χάσεις ή να βάλεις, ή για το πόσο πρέπει να σφίξεις…
-Εσύ κοπελιά, καλά τα πας.. αλλά μη σφίξεις άλλο, γιατί δε θα σου πηγαίνει, δεν είσαι και καμιά ψηλή…..
( Ποιος σε ρώτησε ρε μάπα; Eγώ δεν είμαι ψηλή, που αν βάλω δεκάποντο και πιάσω τα μαλλιά τέρμα κότσο επάνω, γίνομαι 1.77;)
Υπάρχει η φυλή του φοράω ό,τι μου κάνει από τα παιδικά μου χρόνια και πάω γυμναστήριο. Κι εγώ όπως να ναι πηγαίνω, με μια χαζοφόρμα από τη λαϊκή, αλλά ρε φίλε εσύ που φοράς την κίτρινη τη βερμούδα την φαρδιά, με την πράσινη τη ρίγα στο πλάι, ενώ είσαι 2 μέτρα και 20 κιλά πιο αδύνατος από μένα… κάπου όπα δηλαδή. Τέτοια φορούσε ο πατέρας μου τη δεκαετία του 90, όταν πηγαίναμε διακοπές στη θάλασσα και ήθελε να είναι κίτρινη, γιατί όλοι οι φίλοι του ήταν Άρης και φαρδιά για να μην κολλάει από τον καλοκαιρινό ιδρώτα.
Η αγαπημένη μου είναι η φυλή των εφήβων. Μπαίνουν ένα τσούρμο μέσα και πάντα με γέλια. Η φόρμα και τα παπούτσια είναι πάντα NIKE ή ADIDAS, το κινητό τελευταίο μοντέλο και πάντα στο χέρι. Θα βγει η πρώτη σέλφι με το ζελέ στο μαλλί πριν ιδρώσουν, θα γίνει η κοινοποίηση παρουσίας στο facebook και μετά αν περισσέψει χρόνος θα κάνουν και λίγη γυμναστική.
Την ημέρα των Τριών Ιεραρχών, σχολεία κλειστά, ένα άλλο απόγευμα για μένα στο γυμναστήριο. Αρχίζω τα βαράκια και ξαφνικά ακούω φωνές στην είσοδο, γυρίζω το βλέμμα μου και βλέπω να μπαίνουν μέσα καμιά δεκαριά μαθητές μου, οι οποίοι προφανώς δεν είχαν ούτε φροντιστήριο κι αποφάσισαν να περάσουν το απόγευμά τους κάνοντας λίγο διάδρομο, λίγο ποδήλατο και βγάζοντας πολλές σέλφι. Αντικρίζουμε τα βλέμματά μας και τους κοιτάζω όπως στα γουέστερν ο σερίφης τους κακούς, πριν πέσουν οι πρώτοι πυροβολισμοί. Πρέπει να σοκαρίστηκαν αντικρίζοντας μέ με κολάν και άσπρη μπλούζα που έγραφε «Κρήτη 2002» από την πενθήμερη που πήγα, άβαφη και ιδρωμένη. Αλλά παιδιά μου, μη μου αγχώνεστε για το θέαμα που είδατε, η κυρία θα σας ανταμείψει στο τετράμηνο.