Μια μέρα λουσμένη στο φως! Είναι το φως, που μέσα στις μουντές μέρες των δύσκολων καιρών ενισχύει την πίστη των αισιόδοξων και αναπτερώνει το πεσμένο ηθικό όσων μεμψιμοιρούν!
Έβλεπα τον χιονισμένο Όλυμπο από τα ψηλά της Χαλκιδικής μας. Φάνταζε στα μάτια μου μικρός, καθώς τον έβλεπα μακριά, μέσα από τα φυλλώματα των χιονισμένων δέντρων της αυλής μου. Ύστερα πάλι σκεφτόμουνα πως το μεγάλο και το μικρό ενός τόπου είναι σχετικές έννοιες, τις κάνουν οι ίδιοι οι άνθρωποί του.
Με αυτή τη διαπίστωση έκανα αυθόρμητα μια αναδρομή στο παρελθόν και μου ήρθαν στο μυαλό και στην καρδιά μνήμες που τις καταγράφω. Φοβάμαι… μην τις χάσω, όχι για μένα, αλλά για αυτούς στους οποίους αναφέρομαι!
Χωρίς να ξεχνώ τους συντοπίτες μου, γράφω άλλωστε συχνά γι’ αυτούς, καθώς «η Χαλκιδική είναι μία», βλέπω στις ορεινές πλαγιές του βουνού των θεών, τους σύγχρονους μικρούς ή μεγάλους ήρωες της Ιστορίας μας, αυτούς που αντιστάθηκαν, όπως μπορούσαν, στον κάθε δυνάστη. Χρόνια παρακολουθούσα σχετικές εκδηλώσεις στον «Σύλλογο Λιβαδιωτών Θεσσαλονίκης», των ξενιτεμένων του χωριού Λιβάδι του Ολύμπου, μέλη του οποίου είναι πολλοί φίλοι μου.
Ανακαλώ έτσι στη μνήμη μου ιστορίες και ονόματα του παρελθόντος, που διάβασα στα βιβλία ή μου διηγήθηκαν στα πρόσφατα χρόνια. Αφορούν στους επώνυμους αγωνιστές που κατάγονταν ή σχετίζονταν με το Λιβάδι, το χωριό που είναι χτισμένο στα 1200 μ. πάνω στον ορεινό όγκο του Ολύμπου. Οι μνήμες αναφέρονται στον Γιωργάκη Ολύμπιο, στον Ζήδρο, στον Λάζο, στον Βλαχάβα κ.ά. κατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας. Στον Κώστα Συννεφάκη και στον Γιάννη Οικονόμου κατά τη Γερμανική Κατοχή. Κι ύστερα σ’ αυτούς που αντιστάθηκαν στη χούντα, υπερασπίζοντας τη Δημοκρατία. Ανάμεσα στους τελευταίους οι αείμνηστοι Βασίλης Μάστορας, Πολυδεύκης Μέλλιος, Βασίλης Μπάμπας, Βασίλης και Απόστολος Πεζής, Στέφανος Ψαλλίδας και ο Μιχάλης Σπυριδάκης, γαμπρός στο χωριό, ο πρόσφατος κι αδόκητος θάνατος του οποίου μας πλήγωσε όλους…
Ακολουθούν όσοι παραμένουν ενεργοί πολίτες, με τους οποίους πάντα με συνδέουν κοινές αναμνήσεις και φιλία, όπως η Ασπασία Καρρά, ο Τάκης Καρανίκας (συμμαθητής μου στο το Ε΄ Γυμνάσιο Θεσσαλονίκης), ο Τάσος Καζλάρης και η αδελφή του Πόπη Καζλάρη-Παστεριάδου, ίσως κι άλλοι των οποίων τα ονόματα μου διαφεύγουν και θα πρέπει να προστεθούν. Κοντά σ’ αυτούς ο αείμνηστος φίλος μου Γιάννης Τριάρχου, η συμβολή του οποίου στους κοινωνικούς αγώνες και στα πολιτιστικά της Θεσσαλονίκης ήταν πάντα ανεκτίμητη.
Αλλά επειδή πάντα… μετράει και το παρόν, δεν μπορώ να μην αναφερθώ και σε όσους συμβάλλουν με κοινές προσπάθειες στην καλυτέρευση της κοινωνικής και πνευματικής ζωής του τόπου, στον Κωνσταντίνο Προκόβα και στους φίλους μου Γιώργο Συννεφάκη, Τάσο και Νίκο Δίκα.
Ευχές από τη φωτισμένη σήμερα Χαλκιδική! Θα ‘ρθουν σίγουρα καλύτερες μέρες!
*Ο Γιάννης Κ. Αικατερινάρης είναι αρχιτέκτων, π. πρόεδρος του ΤΕΕ Κεντρικής Μακεδονίας.