Οι ήσυχες γειτονιές της Θεσσαλίας. Οι καθαρές αυλές, οι φροντισμένοι κήποι, οι ανοιχτές βεράντες και τα ολάνθιστα παρτέρια. Ο ουρανός, ο κάμπος κι ανάμεσα μικρά σπιτάκια-ζωγραφιές, χαμηλά, ταπεινά, περήφανα. Τα μποστάνια με τα ζαρζαβατικά, οι κληματαριές και το αγιόκλιμα. Τα μικρά κουζινάκια και τα μεγάλα τραπέζια.
Τα γελαστά μάτια και τα γεμάτα χέρια. Οι αυτάρκεις, οι ακούραστοι, οι ανοιχτόκαρδοι άνθρωποι της Θεσσαλίας.
Οι υπερήλικες αγρότες που με πείσμα, πείρα και επιμονή δουλεύουν τη γη. Οι ευγενείς και ευρηματικοί επιχειρηματίες. Οι φιλόξενοι άνθρωποι της εστίασης που τιμούν και καλοδέχονται την πελατεία τους. Οι άγνωστοι παππούδες που σε κερνούν στα τσιπουράδικα και οι δραστήριοι νέοι του πολιτισμού και της χαράς.
Είναι εκεί.
Πέρα από το νερό και το χώμα. Πέρα από όσα θα βαλτώσουν κι όσα θα χαθούν. Πέρα από το σκληρό φως της θεσσαλικής γης κι όσα θα φέρει στην επιφάνεια. Κι είναι ο σπόρος και η ευχή πως μέσα από τη λάσπη θα καρποφορήσει ξανά ο τόπος και οι άνθρωποι του.
Στο προσωρινό και στο απρόσμενο, στο αναπόφευκτο και στο μοιραίο, έχουμε μόνο ο ένας τον άλλο και τον καλύτερό μας εαυτό. Και αυτό μέσα στη λαίλαπα του ακραίου είναι η μόνη σταθερά.