Ο Ουίνστον Τσόρτσιλ που εκτός από μεγάλος ηγέτης και σπουδαίος πολιτικός, υπήρξε και περίφημος ρήτορας και θεωρητικός της πολιτικής επιστήμης, παραλλάσσοντας την ρήση του Μακιαβέλι για τον πόλεμο απευθυνόμενος στην βουλή των Λόρδων μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου πολέμου είχε πει: «Καμιά νίκη δεν είναι οριστική».
Με την φράση του αυτή ο βρετανός πολιτικός θέλησε να επισημάνει την ανάγκη για διαρκή επαγρύπνηση και δράση προκειμένου να διασφαλιστεί η ελευθερία, η δημοκρατία και η κοινωνική δικαιοσύνη. Τίποτα δεν θα πρέπει να θεωρείτε δεδομένο, ειδικά στην σύγχρονη παγκοσμιοποιημένη κοινωνία, των πολιτικών ανατροπών, της ριζοσπαστικοποίησης, των αγορών και του οικονομικού ελέγχου.
Στα περίπου διακόσια χρόνια υπάρξεως του νέου ελληνικού κράτους, καταφέραμε να χρεοκοπήσουμε τρεις φορές, να ηττηθούμε τουλάχιστον δύο, να βρεθούμε στο χείλος του πολέμου άλλες τόσες, να ζήσουμε δυο τραγικές εθνικές καταστροφές και να απολέσουμε την δημοκρατία μας για επτά ολόκληρα χρόνια. Δεν καταφέραμε ωστόσο ποτέ, όχι απλώς να δημιουργήσουμε, αλλά να επιβάλουμε και εν τέλει να υποστηρίξουμε ένα σύγχρονο και αποτελεσματικό κράτος.
Παραμείναμε στις παρυφές των πολιτικών και διοικητικών ευρωπαϊκών δομών παρά τις τρεις δεκαετίες συμμετοχής στην ολοκληρωμένη Ε.Ε. ξοδεύοντας πακτωλό χρημάτων που τώρα καλούμαστε να επιστρέψουμε με αιματηρές θυσίες.
Στα στάδια, πρόεδροι συλλόγων, οπλοφόροι και μαινόμενοι, εισβάλουν σε αγωνιστικούς χώρους ή καλύτερα στην αρένα με το γρασίδι υπό τις ιαχές των αλλοφρόνων οπαδών. Στις ουρές των ταμείων συνωστίζονται εξαθλιωμένοι σε τράπεζες και δημόσιες υπηρεσίες σκυφτοί περιμένοντας πότε το «κοινωνικό μέρισμα-επίδομα» και πότε την «ρύθμιση» της επόμενης δόσης.
Στα δικαστήρια η δικαιοσύνη καταργείται ή καθυστερεί, αθωώνοντας ή απαλλάσσοντας ενόχους ,ενώ ο βαρύτερα ασθενής της χώρας παραμένει η υγεία και ο χειρότερος μαθητής της η παιδεία.
Στις τηλεοράσεις συζητήσεις, πολιτικές και αθλητικές με εικόνα ψηφιακή, στημένους τηλεδιαγωνισμούς , ζώδια απρόβλεπτα, άνοστες μαγειρικές και απαραίτητες διαφωνίες πριν το διαφημιστικό διάλειμμα «για να ηρεμήσουν τα πνεύματα» και «να πέσουν οι τόνοι».
Εξεταστικές επιτροπές προσχηματικές , τροπολογίες μεταμεσονύχτιες και νομοσχέδια φωτογραφικά, εξωτερική πολιτική και διπλωματία του καφενείου σε θέματα όπως το μέλλον και η ελευθερία δυο στρατιωτικών που κρατούνται στις φυλακές της γείτονος χωρίς να τους έχουν απαγγελθεί κατηγορίες και που πάντως εμφανίζονται με σκυμμένο το κεφάλι και το πρόσωπο καλυμμένο όπως άλλωστε κι ένας ολόκληρος λαός που έχει πειστεί ότι η ήττα είναι αναπόφευκτη. Και στα διαλείμματα της παράνοιας παζαρεύουμε το όνομα ενός κρατιδίου που παλεύει ανάμεσα στον αδιέξοδο μεγαλοϊδεατισμό του εθνικισμού και την διάλυση, ερίζοντας όπως οι συγγενείς του βρέφους πάνω από την κολυμπήθρα.
Αποφασίζουμε, ψηφίζουμε, αγωνιούμε πονάμε και ετοιμαζόμαστε -αν δεν είμαστε ήδη έτοιμοι- να παραδοθούμε σε όποιον ζητήσει την άνευ όρων παράδοσή μας. Ζούμε συλλέγοντας σε αυτοσχέδιο λεύκωμα από καρό χαρτί και αυτοκόλλητα λουλουδάκια στο εξώφυλλο, τις τελευταίες αναμνήσεις από τη χώρα των ηττημένων.