«Επί των ημερών μας δεν υπάρχουν διαδηλώσεις» είπε με θράσος χιλίων πιθήκων, ο πρώτη φορά αριστερός πρωθυπουργός μας στη συνέντευξή του της 26-04-2017, εννοώντας προφανώς ότι πρόκειται για κάτι καλό
Εν πάσει περιπτώσει, αν και δεν καταλαβαίνουμε πώς συμβιβάζεται πραγματικός αριστερός να χαίρεται που δεν υπάρχουν διαδηλώσεις, θα προσπαθήσουμε να του εξηγήσουμε γιατί επί των ημερών τους, των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ εννοείται, δεν υπάρχουν διαδηλώσεις.
Διότι:
Αυτοί που έπρεπε να διαδηλώνουν πρώτοι είναι οι «αγανακτισμένοι», διότι εάν οι Σαμαροβενιζέλοι τους εξαπατούσαν μια φορά, οι Τσιπροκαμμένοι τους εξαπατούν εκατό και με τον πιο ξεδιάντροπο τρόπο. Αλλά αυτοί ήταν φρούτα εποχής και πάνε μαζί με την εποχή τους. Ή μάλλον μαζί με το βόλεμά τους. Διορίστηκαν μετακλητοί στο Δημόσιο, ασκούν πλέον εξουσία, τρώνε τώρα, πώς να διαδηλώνουν στους δρόμους με μπουκωμένα στόματα;
Αυτοί που έπρεπε να διαδηλώνουν δεύτεροι ψήφισαν το περήφανο ΌΧΙ στο «δημοψήφισμα» του Ιουλίου του 2015, δηλαδή το 62% του Ελληνικού εκλογικού σώματος, το οποίο ΟΧΙ χρησιμοποίησε ο Τσίπρας για να σκουπίσει δεν ξέρω κι εγώ τι, και έγινε το ίδιο βράδυ ΝΑΙ. Και μάλιστα πιο επώδυνο από το «Ναι» του Σαμαρά και του Βενιζέλου. Για εκατό χρόνια. Αν δε πιστεύετε εμένα ρωτήστε τον Βαρουφάκη, τον Λαφαζάνη, τη Ζωή και πάει λέγοντας.
Αλλά μου φαίνεται κατάπιαν κι αυτοί την περηφάνια τους, αν είχαν ποτέ βέβαια τέτοια γιατί πολύ φοβάμαι, ότι η περηφάνια τους δεν ήταν τίποτα περισσότερο από το να μην τους κοπεί ο μισθός ή η σύνταξη ή να μην τους φορολογηθεί η αγροτική περιουσία. Κι αυτό βέβαια δεν λέγεται περηφάνια, συμφέρον του κερατά λέγεται. Ε, πώς να βγουν λοιπόν στο δρόμο για διαδήλωση, με τί «περηφάνια»;
Αυτοί που έπρεπε να διαδηλώνουν τρίτοι είναι αυτοί που ψήφισαν Τσίπρα την πρώτη φορά (36%) και τη δεύτερη (34%). Αυτοί που έπρεπε να του δώσουν και δεύτερη ευκαιρία όπως έλεγαν. Ευτυχώς βέβαια διότι όλοι πλέον κατάλαβαν με τι «κουμάσι» έχουν να κάνουν, κι αν τους βαστά ας τους δώσουν και τρίτη ευκαιρία. Και πού είναι ακόμα, τα χειρότερα έπονται (μεγάλες μειώσεις συντάξεων, αυξήσεις ΔΕΗ, υποχρεωτική πληρωμή ΕΦΚΑ για όσους παράγουν οποιοδήποτε αγροτικό προϊόν και άλλα «ων ουκ έστιν αριθμός»).
Αυτοί λοιπόν που τώρα νοιώθουν κοψοχέρηδες (κι ευτυχώς γι’ αυτούς που οι δύο παραπάνω εκλογικές αναμετρήσεις λαμβάνονται σαν ένα ενιαίο «παράπτωμα», αλλιώς θα έπρεπε να κόψουν και τα δυο τους χέρια, και δεν θα μπορούσαν ούτε τον εαυτό τους να μουντζώσουν), αυτοί λοιπόν οι κοψοχέρηδες, πώς να βγουν να διαδηλώσουν με ένα χέρι;
Τέταρτοι οι άλλοι. Οι πολίτες που δεν ανήκουν στις παραπάνω τρεις κατηγορίες, οι οποίοι δεν ήταν αγανακτισμένοι (απλώς ανήσυχοι), οι οποίοι δεν ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ σε καμία εκλογική αναμέτρηση (το πράμα έκανε μπαμ από την αρχή). Αυτοί οι οποίοι ψήφισαν ΝΑΙ στο «δημοψήφισμα» για να σωθεί η χώρα (και δικαιώθηκαν με τον καλύτερο τρόπο από τον ίδιο τον Τσίπρα το ίδιο βράδυ). Αυτοί οι οποίοι ενδιαφέρονται όχι για το δικό τους συμφέρον ή για οποιαδήποτε εξουσία, αλλά για τη σωτηρία της χώρας.
Αυτοί λοιπόν οι πολίτες (μεταξύ αυτών και η αφεντιά μου), δεν βγαίνουν στους δρόμους:
Πρώτον διότι γνωρίζουν πολύ καλά ότι τα προβλήματα μιας χώρας δεν λύνονται με τις απεργίες, αλλά επιδεινώνονται (και ο πιο κλινικά ηλίθιος θα έπρεπε ήδη να το έχει εμπεδώσει, διότι εάν τα προβλήματα μιας χώρας λύνονταν με απεργίες, καταλήψεις, άκαιρες και αδικαιολόγητες διαδηλώσεις, τότε η Ελλάδα της Μεταπολίτευσης, πρωταθλήτρια κόσμου σ’ όλα τα παραπάνω, με τις δεκάδες χιλιάδες απεργίες, τις εκατοντάδες χιλιάδες διαδηλώσεις, τις χιλιάδες καταλήψεις κλπ., θα έπρεπε να είναι η πλουσιότερη και ευτυχέστερη χώρα του κόσμου. Το ότι σήμερα είναι πτωχευμένη, τους λέει τίποτα; Για να το βρουν ας σκεφτούν για μια έστω φορά με το μυαλό και όχι με … το κάτι άλλο που σκέφτονται ως τώρα!).
Δεύτερον διότι, αυτή η κυβέρνηση, η κυβέρνηση Τσίπρα-ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, θα πρέπει να αφεθεί ελεύθερη και απερίσπαστη να ψηφίσει, εκτός από το Τρίτο Μνημόνιο που ο Τσίπρας συμφώνησε μόνος με την Τρόικα τον Αύγουστο του 2015 και το οποίο οι άλλοι της αντιπολίτευσης αναγκάστηκαν εκ των υστέρων να ψηφίσουν για να μην πέσει η χώρα στα βράχια και πολύ καλά έκαναν, και το Τέταρτο Μνημόνιο, πολύ χειρότερα και τα δύο από αυτά του Σαμαρά-Βενιζέλου και του Γιώργου Παπανδρέου. Αλλά αυτή τη φορά θα πρέπει οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ να τα ψηφίσουν μόνοι τους (άντε και με τη Χρυσή Αυγή), αναλαμβάνοντας για μία και πρώτη φορά τις ευθύνες τους.
Η ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ (Τέταρτο Μημόνιο), μας αρέσει δεν μας αρέσει, για τη σωτηρία της χώρας πρέπει να ψηφιστεί. Αποτελεί για τον Τσίπρα τη Νέμεση για τις τερατουργηματικές του ύβρεις, τόσο με την Αρχαιοελληνική όσο και με τη Νεοελληνική έννοια, και κανείς μας δεν έχει το δικαίωμα να του τη στερήσει. Και για τις διαδηλώσεις (ας μην ανησυχεί ο προπετής Τσίπρας που βιάστηκε να πανηγυρίσει), «έσσεται ήμαρ»!
*Ο Θανάσης Καραγιάννης είναι δικηγόρος Ηρακλείου Κρήτης.